Διαλέξαμε 40 πασχαλινούς προορισμούς, επιλέξαμε τις 40 καλύτερες ταβέρνες – την ταβέρνα πρεσβευτή σε κάθε τόπο – και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από από τον Βορρά και κατεβαίνουμε σιγά-σιγά προς τα Νότια.

Καλό Πάσχα. Καλή Ανάσταση… «της ζωής που ζούμε και αυτής που μας διαφεύγει».   

Πάσχα των Ελλήνων κι άλλο ένα Πάσχα πλησιάζει. Ο κόσμος ξεχύνεται για  ταξιδέψει στους αγαπημένους του τόπους και μαζί με την συμμετοχή στο κατανυκτικό  κλίμα των Θείων Παθών, να αναστοχαστεί λιγάκι τη ζωή του, έξω από την πίεση της καθημερινότητας, να ανακαλέσει τις γλυκές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων. Αν και το Πάσχα έχει ταυτισθεί με την πατροπαράδοτη οικογενειακή μαγειρίτσα την ημέρα της Ανάστασης, με προετοιμασίες ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους, στους κήπους όπου ψήνονται οι οβελίες, τα κοκορέτσια, τα κοντοσούβλια και όλα τα σχετικά της Κυριακής του Πάσχα, δεν θα αποφύγουμε τον πειρασμό να επισκεφτούμε και τις προσφιλείς μας ταβέρνες – τις υπόλοιπες ημέρες ή κι ανήμερα ακόμα – που παράλληλα με τα γιορτινά πιάτα θα μας προσφέρουν και τις κλασικές τους σπεσιαλιτέ. Επιλέξαμε τις ταβέρνες που είναι πρεσβευτές των τόπων τους, κατά προτίμηση όσες δουλεύουν χειμώνα καλόκαιρι ή τουλάχιστον από το Πάσχα και μέχρι του Αγίου Δημητρίου- και που είναι σε μέρη όπου η Πασχαλινή ατμόσφαιρα θα είναι διακριτή.

Ένα ταξίδι στις αγαπημένες μου 40 ταβέρνες, σε 40 ξεχωριστούς πασχαλινους προορισμούς της χώρας. Αξίζουν! Πανόστιμα φαγάκια, όμορφες τοποθεσίες, τίμιοι επαγγελματίες και ωραίοι άνθρωποι…Τι άλλο να θέλει κανείς!

 

Ο Άκανθος του Ναπολέοντα – Καλαρρύτες

Ο 21ος κάτοικος των Καλαρρυτών (κάποτε στο χωριό ζούσαν πάνω από 4.000 ψυχές, κτηνοτρόφοι οι περισσότεροι και αργυροχρυσοχόοι) είναι ο Ναπολέων Ζαγκλής. Γεννημένος στο χωριό δοκίμασε την τύχη του, το 1980 στην πρωτεύουσα, κομπιουτερατζής στην Unilever έμεινε μέχρι τά τέλη του 90 αλλά δεν άντεξε κι όταν ο πατέρας του, το 1993 απεβίωσε, πήρε την οικογένειά του κι επέστρεψε να αναλάβει τον πατρογονικό καφενέ. Ο πατέρας του,  μεταμόρφωσε το παλιό ραφταδικο του δικού του πατέρα,  σε μπακάλικο, ταβέρνα, καφενείο. Ετσι έμεινε μέχρι τις μέρες μας, ως το καφενείον “Άκανθος”, όπως γράφει η σχετική επιγραφή. Ένα αυθεντικό καφενείο – παντοπωλείο εποχής, με τα εμπορεύματα στα ράφια, ξύλινο πάτωμα, τραπεζάκια και καρέκλες γύρω από μια ξυλόσομπα. Ο Ναπολέων Ζαγκλής, μεγάλη φυσιογνωμία, ένας γλυκός, φιλοσοφημένος ομορφάντρας. Μοιραζόμαστε το τραπέζι και τις σκέψεις μας. Μαγειρέματα ένα κι ένα, χοιρινό με πρασοσέλινο και αυγολέμονο, μοσχαράκι στιφάδο με κανέλα, γαρύφαλο και μοσχοκάρυδο, κόκκορα με χυλοπίτες και κρασί Ζίτσας.

Kανέλα και Γαρύφαλλο – Βίτσα Ζαγοροχωρίων

Ένα εστιατόριο που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείτε στα Ζαγοροχώρια είναι το «Κανέλα και Γαρύφαλλο» στη Βίτσα του κεντρικού Ζαγορίου, απέναντι από το φαράγγι του Βίκου. Η κουζίνα του Βασίλη Κατσούπα είναι βασισμένη στις αναρίθμητες τοπικές ποικιλίες μανιταριών – άγριων και καλλιεργημένων -, στις ηπειρώτικες πίτες, στα κρέατα, αλλά δεν λείπουν και τα ριζότα! Το μενού στο «Κανέλα και Γαρύφαλλο» δεν είναι γραμμένο σε κατάλογο, αλλά σ’ έναν μεγάλο μαυροπίνακα, ο οποίος για να τον δουν οι πελάτες και να κάνουν την παραγγελία τους μεταφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι από τον Βασίλη τον ίδιο,  και όπου με χρώματα κιμωλίας διαφορετικά ανά κατηγορία εδέσματος (πρώτα, σαλάτες, μανιτάρια, ζυμαρικά, κρέατα) παρουσιάζονται τα πιάτα της ημέρας.

Στα Ριζά της Ελάτης – Ζαγοροχώρια

Στην Ελάτη, αμφιθεατρικά κτισμένη σε υψόμετρο 950 μ., σε μια δασωμένη βορινή περιοχή του βουνού Μιτσικέλι, πνιγμένη στα έλατα, στις βελανιδιές και στα πεύκα, εκεί δίπλα στο πελώριο πλατάνι βρίσκεται μια από τις πιο δημοφιλείς ταβέρνες των Ζαγοροχωρίων, τα Ριζά. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που αντλούμε από τον Διονύσιο Στεφάνου, ιδιοκτήτη του καταστήματος, ονόμασε την ταβέρνα στα Ριζά, από το προσονήμιο “στα ριζά”, που αφορούσε τις ρίζες του βουνού, όπου υπάρχει μια σειρά χωριών στις ΒΑ υπώριες του Μιτσικελίου, και μεταξύ αυτών και η Ελάτη. Ο φασουλονταβάς, γιαουρτοκεφτέδες, ηπειρώτικες πίτες (μπατσαριά, κοτόπιτα, μανιταρόπιτα, κολοκυθόπιτα, πρασόπιτα, λαχανόπιτα και κρεατόπιτα) κόκκορας γιαχνί με ζυμαρικά, κότσι χοιρινό με πράσο και αυγολέμονο, κότσι από βιτούλι με τραχανά  τέλος αγριογούρουνο με κυδώνια είναι μερικά από τα εκλεκτά.

Κοντοσώρος – Ξινό Νερό

Εδώ και τριάντα χρόνια έχει κτίσει την φήμη του καλύτερου εστιατορίου στην Δυτική Μακεδονία. Το 1989 ο Νίκος Κοντοσώρος άνοιξε το εστιατόριο, μια εποχή που τα οινοποιεία ακόμα της περιοχής δεν έκαναν Οινοτουρισμό, που αργότερα έφερε πολύ κόσμο στο μαγαζί. Ο Νίκος Κοντοσώρος,-μια ευγενής, φινετσάτη προσωπικότητα- δυστυχώς δεν πρόλαβε να γιορτάσει την επέτειο των τριάντα χρόνων γιατί έφυγε από την ζωή στις αρχές του 2019. Την δουλειά συνεχίζει η ευρεία οικογενειά του -η φυσική αλλά κι οι συνεργάτες του.  Aυτό που εντυπωσιάζει στο εστιατόριο του Κοντοσώρου είναι, ότι ενώ βρίσκεται σ’ ένα αγροτικό χωριό χιλίων κατοίκων, η αισθητική του είναι εξαιρετικά καλόγουστη, έτσι που να θυμίζει εσωτερικά και εξωτερικά περισσότερο Τοσκάνη παρά Αμύνταιο. Το εστιατόριο στεγάζεται σε ένα πανέμορφο πέτρινο οίκημα, που ήταν το σπίτι δίπλα στο πατρικό του Νίκου Κοντοσώρου.

4 Εποχές – Άλσος Αγίου Νικόλαου Νάουσας

Μέσα στο Άλσος του Αγ. Νικολάου, ένα πάρκο μοναδικής ομορφιάς στα υψώματα της Νάουσας, με πανύψηλα δέντρα, ποτάμι που τρέχει παγωμένα νερά όπου κολυμπούν πέστροφες, με μονοπάτια και καλντερίμια, βρίσκονται οι «Τέσσερις Εποχές», ένα ταβερνείο-εστιατόριο που δεν κλείνει ποτέ, και τις 4 εποχές του χρόνου. Τα φαγητά που μπορεί να φάει κανείς εδώ είναι τόσο τα παραδοσιακά πιάτα της περιοχής (γκαβόψαρα, μάντζα), χόρτα του βουνού, μανιτάρια, κρέατα μαγειρευτά, όσο και ψητά κρέατα, κυνήγια και αγριογούρουνο, λουκάνικα, κοψίδια σερβιρισμένα πάνω σε μια μεγάλη ξύλινη πιατέλα.Ο κύριος όγκος δουλειάς του εστιατορίου «Τέσσερις Εποχές» είναι από αρχές Μαΐου ως τέλη Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, όλο τον χρόνο έρχονται εδώ οικογένειες, παρέες που θέλουν να φάνε, να πιούνε το τσιπουράκι τους με έναν καλό μεζέ, κυρίως Έλληνες, ντόπιοι Ναουσαίοι, αλλά και όσοι έρχονται για ημερήσια εκδρομή από τα γύρω μέρη.

Χάραμα – Αρκοχώρι Βερμίου

Στους πρόποδες του Βερμίου, στο Αρκοχώρι, βρίσκεται η ταβέρνα Χάραμα, το γαστρονομικό κόσμημα της ευρύτερης περιοχής της Νάουσας. Κτισμένο με πολύ γούστο από πέτρα και  ξύλο σε τρία επίπεδα, στην άκρη του χωριού έχει μιά πανέμορφη θέα στο δάσος με τις βελανιδές. Ο Στέφανος Λαφάρας, ένας σεμνός, δημιουργικός και ακούραστος “εργάτης” της ναουσαιίκης μαγειρικής   εδώ και δεκαπέντε χρόνια κατόρθωσε, να κάνει προορισμό το μικρό χωριό της Ημαθίας, ( 6 χλμ από Νάουσα) καθώς στους φίλους του καλού φαγητού το Αρκοχώρι σημαίνει Χάραμα.Η γκάμα των φαγητών του είναι μεγάλη, τα παραδοσιακά πιάτα και οι συνταγές της περιοχής συνδιάζονται με μία επιπέδου art de table, μιά φιλικότατη εξυπηρέτηση αλλά και πολύ καλές τιμές. Ξεχωρίζουν τα εμβληματικά φαγητά της Νάουσας, όπως την μάντζα, ένα σπετζοφάγι με ντόπια λουκάνικα και αυγό, λάπατα τηγανιά με αυγό, ντολμάδεςμε κρέας και τα κεφτεδάκια της άρμης (ίσως η πιο τυπική ναουσαίικη συνταγή).

Τσινάρι – Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης

Μια από τις πιο όμορφες γειτονιές της Άνω Πόλης στη Θεσσαλονίκη είναι το Τσινάρι. Την ονομασία του την οφείλει στον τεράστιο πλάτανο ( στα τούρκικα τσινάρ σημαίνει πλάτανος) που σκίαζε μία από τις παλιές Τούρκικες κρήνες που βρίσκονταν εκεί. Εκεί, τριάντα μέτρα από την κρήνη, βρισκόνταν από τα τέλη του 19 αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1885 ένας καφενές με το ομώνυμο όνομα.  Μετά τον ξεριζωμό της Σμύρνης, την εγκατάσταση των ελλήνων προσφύγων στην Άνω Πόλη και την αντίστοιχη αποχώρηση των Τουρκικων πληθυσμών, το μαγαζί, περνάει στα χέρια των Ελλήνων και μετατρέπεται σε καφενείο-ουζερί όπου σεβίρονταν ούζο με μικρασιατικοί μεζέδες. Το καφενείο-ουζερί Τσινάρι στις αρχές της δεκαετίας 1990 μετατράπηκε απο την οικογένεια Παπαδοπούλου σε ταβέρνα-ουζερί. Μικρασιάτικοι ουζομεζέδες, σουτζουκάκια σμυρνέικα, χειροποίητα ντολμαδάκια, τζιγεροσαρμάδες, ανοιχτή σαρδέλα στην σχάρα, γαύρος σαγανάκι, μπουγιουρντί με αυθεντική φέτα και ντομάτα και από γλυκά, κυδώνι ψητό, χαλβάς παραδοσιακός σιροπιαστός,  είναι μερικές από τις σπεσιαλιτέ του καταστήματος.

Πέστροφες – Άνω Πορόια Μπέλες

Φωλιασμένα στις πλαγιές του όρους Μπέλες (φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία) τα Άνω Πορόια χτισμένα αμφιθεατρικά μέσα στα πελώρια πλατάνια, θεωρούνται από τα πιο γραφικά χωριά της Ελλάδας, καθώς απολαμβάνουν τη θέα στη λίμνη Κερκίνη, που απλώνεται στα πόδια τους. Το 1980 ο Δημήτρης Θεοδωρακέλης, αποφάσισε να επιστρέψει μαζί με την οικογένειά του από τη Γερμανία στις πατρογονικές του εστίες και να ασχοληθεί με την πεστροφοκαλλιέργεια. Καταλληλότερος τόπος από τα Άνω Πορόια με τα γάργαρα νερά δεν υπήρχε. Το εγχείρημα δύσκολο, καθώς δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία. Πρωτοπόρος σε όλη του τη ζωή καταφέρνει να λειτουργήσει τη μονάδα το 1981. Αμέσως μετά δημιουργεί κάτω από τα πλατάνια μια ταβέρνα που πολύ γρήγορα έγινε περιζήτητο στέκι. Το μενού της ταβέρνας Πέστροφες είναι πλούσιο, πέστροφες της ώρας, καπνιστές, κρέατα βουβαλίσια και χοιρινά, κι ένα τοπίο μαγικό μέσα στο πλατανοδάσος και τα κελαριστά νερά.

Όαση – Νέο Πετρίτση στη λίμνη Κερκίνη

Στους πρόποδες του όρους Μπέλλες, στο Νέο Πετρίτσι Σερρών, 15 λεπτά από τις όχθες της λίμνης Κερκίνη και 15 λεπτά από το οχυρό Ρούπελ, βρίκεται η ταβέρνα Όαση. Η ταβέρνα «Όαση», είναι  ένας προορισμός σε μια μαγική τοποθεσία που δυσκολεύεσαι να την περιγράψεις. Πανύψηλα πλατάνια αγκαλιάζουν ένα ποταμάκι με τα γάργαρα νερά -που τρέχουν χειμώνα καλοκαίρι- και οι γύρω του διαμορφωμένες πεζούλες  δημιούργησαν πλατώματα  που φιλοξενούν τα τραπεζοκαθίσματα του καλοκαιριού. Μοναδικός προορισμός για το χειμώνα αλλά και το καλοκαίρι. Η κουζίνα τοπική, λαϊκή χωρίς επιτηδεύσεις ή δημιουργικές ανησυχίες.  Από τα πρώτα και τις σαλάτες  ξεχώρισα την καπνιστή πέστροφα, το σκουμπρί, την ψητή μελιτζάνα, τις τηγανητές πιπεριές, το σταμναγκάθι και τις λαχανίδες.  Στα κρέατα κυριαρχούν το βουβάλι στην γάστρα, λουκάνικα και σουτζούκια βουβαλίσια, κυνήγια διάφορα, πανσέτες και παϊδάκια, μπιφτέκια γεμιστά, τηγανιά χοιρινού ενώ στα ψάρια το γριβάδι (το ψάρι της λίμνης), οι πέστροφες, το λαβράκι και κάποια άλλα θαλασσινά.

Μπουκαδούρα – Νικήτη Χαλκιδικής

Η χαρισματική αρχόντισσα-μαγείρισσα Γιώτα Κουφαδάκη δημιούργησε στις αρχές του 21ου αιώνα στο εστιατόριο Μπουκαδούρα στην παραλία Ελιά στη Νικήτη Χαλκιδικής, ίσως τον καλύτερο πρεσβευτή της ελληνικής γαστρονομίας στη Χαλκιδική. Κατ’ αρχάς η κουζίνα έχει σαν βάση της την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα προικισμένη με πραγματικά αυθεντική νοστιμιά (Βραβείο Ελληνικής Κουζίνας). Ο χώρος καταπληκτικός πάνω στη θάλασσα, ανάμεσα στα πεύκα, χωρίς κανένα εμπόδιο να απολαμβάνεις την ανεπανάληπτη θάλασσα της Χαλκιδικής και το ηλιοβασίλεμα. Το κτίσμα ένα παλιό οικογενειακό αγροτόσπιτο μια στεγασμένη βεράντα με βαριά ξύλινα δοκάρια, λουλουδιασμένη αυλή, λινά λευκά τραπεζομάντηλα και πετσέτες και μια ατέλειωτη και αχόρταστη θέα στο Αιγαίο. Η ατμόσφαιρα αποπνέει μια αρχοντιά και ένα ήθος. Το σερβίρισμα γίνεται με περιποίηση γεμάτη θέρμη και ειλικρίνεια καθώς κουζίνα και σερβίρισμά είναι κυρίως οικογενειακή υπόθεση.

Mπακατσιάνος – Αρναία Χαλκιδικής

Στο φημισμένο άλσος της Αγίας Παρασκευής – το ιστορικό εκκλησάκι -800 μόλις μέτρα βόρεια της Αρναίας, στη Χαλκιδική, βρίσκεται το εστιατόριο Μπακατσιάνος. Κατασκευασμένο από πέτρα και ξύλο, φωλιάζει μέσα στο μαγευτικό δάσος από πανύψηλες βελανιδιές και όποια εποχή και να βρεθεί κανείς εδώ, θα συναντήσει μια φύση που θα τον συγκλονίσει με την ιδιαίτερη ομορφιά της. Ιδιοκτήτης του εστιατορίου είναι ο Δημήτρης Πολύζος (το Μπακατσιάνος είναι το οικογενειακό παρατσούκλι) που συνδιάζει την ευρωπαϊκή εμπειρία του και τις γνώσεις του στις σύγχρονες γαστρονομικές τάσεις, με τις πατροπαράδοτες συνταγές της Χαλκιδικής, αλλά και της Μακεδονίας γενικότερα και τα ντόπια προϊόντα δημιούργησε μια ποικιλία εξαιρετικών ορεκτικών, ουζομεζέδων και εδεσμάτων που τα συνοδεύει από ντόπιο τσίπουρο ή κάποιο κρασί από την πλούσια κάβα του.

Μυρταριά – Κορωνησία Αμβρακικού

Η ψαροταβέρνα Μυρταριά ή αλλιώς για τους ντόπιους η ταβέρνα του Πατέντα – από το επίθετο δηλαδή του ιδιοκτήτη – βρίσκεται στην Κορωνησία, στο όμορφο νησάκι της λιμνοθάλασσας στο βόρειο τμήμα του Αμβρακικού, και από το 1981 που λειτουργεί, σερβίρει το πιο φρέσκο ψάρι του νόμου της Άρτας και κατ’ άλλους ολόκληρης της Ηπείρου. Οι θησαυροί της θάλασσας του Αμβρακικού έχουν εδώ την τιμητική τους! Στον κατάλογο της ταβέρνας θα βρει κανείς γάμπαρη (την περίφημη γαρίδα του Αμβρακικού), κέφαλο πετάλι, τσιπούρες, κουτσομούρες, λαβράκι, γοβιούς, καλαμάρια, σουπιές, σαρδέλες, γαύρο, αθερίνα και θαλασσινά χτένια, αχυβάδια, γυαλιστερές μαγειρεμένα όλα με διαφορετικούς τρόπους (ψητά, τηγανητά, γεμιστά, σκορδάτα). Χαρακτηριστικές σπεσιαλιτέ: γάμπαρη σουβλάκι, καπνιστό χέλι ψημένο στην κεραμίδα, Μυρταριά σαγανάκι (γαρίδες, χτένια, μύδια) ενώ στο τέλος του γεύματος προσφέρονται τα χειροποίητα γλυκά του κουταλιού, με το κιτρολέμονο και το περγαμόντο να είναι τα πιο περιζήτητα.

Δεμίρης – Βόλος

Το μεζετζίδικο – τσιπουράδικο “Δεμίρης” βρίσκεται στη Νέα Ιωνία, τη συνοικία των Μικρασιατών προσφύγων στη βορειοδυτική πλευρά του Βόλου. Είναι εδώ όπου μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στεγάστηκαν οι πρόσφυγες και χάρις τα τσιπουράδικα μετέφεραν στο Βόλο, αλλά και στην υπόλοιπη χώρα, την ιεροτελεστία του τσίπουρου με τους ατελείωτους μεζέδες. Το μαγαζί, γεμάτο στους γαλάζιους τοίχους από ζωγραφικούς πίνακες του ιδιόκτητη κ. Νίκου Δεμίρη, – άλλες φτιαγμένες “από φαντασία” κι άλλες με τοπία της Ελλάδας – αλλά και φωτογραφίες από την καριέρα του στο τραγούδι στο πλάι γνωστών λαϊκών τραγουδιστών.  Στον Δεμίρη θα βρει κανείς τη μεγαλύτερη ποικιλία μεζέδων, με κάθε είδους οστρακοειδές. Οι μεζέδες έρχονται μαζί με τα τσίπουρα με την κλασική διαδικασία, ένας-ένας στη σειρά ακολουθώντας τον αριθμό των μικροσκοπικών μπουκαλιών που παραγγέλνονται. Στην αρχή οι μεζέδες της άρμης και του παστώματος, κατόπιν τα θαλασσινά (γυαλιστερές, πίνες, φούσκες, μύδια), κατόπιν τα τηγανητά όπως οι κολιτσιάνοι (ανεμώνες της θάλασσας τηγανισμένες σε κουρκούτι), είτε φρέσκα τηγανητά ψαράκια ημέρας, σαγανάκια, καλαμαράκια κλπ, όρεξη να έχει κανείς.

Παλιά Αγορά –  Αίγιο

Ακριβώς απέναντι από το αρχαιολογικό Μουσείο του Αιγίου – 1890 από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Έρνεστ Τσίλλερ – βρίσκεται η ταβέρνα «Η Παλιά Αγορά του Αιγίου». Εξαιρετική σπιτική κουζίνα με τα εθνικά μας μαγειρευτά φαγητά. Κοτόπουλο με χυλοπίτες, μοσχαράκι κοκκινιστό με πατάτες, χοιρινό με σκόρδο και μυρουδικά, σαρδέλες σ’ αμπελόφυλλα κ.α. και βέβαια το εμβληματικό τοπικό φαγητό, ο μπακαλιάρος πλακί με τις κορινθιακές σταφίδες. Οι μερίδες πληθωρικές και τα υλικά πάντα της ημέρας. Η αισθητική του μαγαζιού λαϊκή, αλλά καλόγουστη και αριστοκρατική συνάμα, σε ένα όμορφο πάντρεμα. Παλιές φωτογραφίες της εποχής, ένας όμορφος παλιακός καθρέπτης, βιενέζικες καρέκλες και μαρμάρινα τραπεζάκια κι ένα τζάκι χαρακτηρίζουν τον εσωτερικό χώρο και η Στοά του Γάτου – η παρακείμενη στοά απ’ όπου είναι η είσοδος του μαγαζιού – για τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές ημέρες.

Ψαράς – Πλάκα Λεωνιδίου

Η «ταβέρνα του Ψαρά» βρίσκεται σε μικρή απόσταση (4 χιλ.) από το Λεωνίδιο στην Κυνουρία, στην όμορφη Πλάκα, στο λιμάνι του Λεωνιδίου, ένας μικρός παραθαλάσσιος οικισμός με γραφικό λιμανάκι και ωραία αμμουδιά.  Στην Πλάκα το 1902, σε ένα πέτρινο οίκημα, λειτούργησε για πρώτη φορά η «ταβέρνα του Ψαρά», η πρώτη ταβέρνα της Πλάκας από τον παππού Θρασύβουλο. Την ανάπτυξή της, την γνώρισε την δεκαετία του ’70, με τον Κωνσταντίνο, πατέρα του Νίκου (του σημερινού ιδιοκτήτη), που ψάρευε με την βαρκούλα του, και την μητέρα του Ειρήνη που έβαλε τα πρώτα μαγειρευτά. Ο Νίκος Σμύρος έφτιαξε ένα μεγαλύτερο σκάφος, τον «Αρμενιστή», και μ’ αυτόν αρμενίζει και φέρνει ψαράκια και ψαρούκλες. Εδέσματα: Σαλάτα βραστών με προϊόντα τσακώνικα. Χόρτα, φασολάκια, κολοκυθάκια και πατάτες πνιγμένα στο τσακώνικο ελαιόλαδο και ακολούθως τα μπαρμπουνάκια που θα φαγωθούν με τα χέρια. Τις τσακώνικες μελιτζάνες η Ελένη η γυναίκα του Νίκου, τις μαγειρεύει με πολλούς τρόπους. Παπουτσάκια με κρεμμυδάκι και ντομάτα στον φούρνο, μπουρεκάκι με μελιτζάνα και γραβιέρα, τηγανητές με κόκκινη σάλτα και άλλες πέντε-έξι συνταγές.

 Μαριβόν – Ηλιόκαστρο Αργολίδας

Στους πρόποδες του βουνού Αδέρες, σε υψόμετρο περίπου 200 μέτρων και σε απόσταση 7 χλμ. από την Ερμιόνη βρίσκεται το Ηλιόκαστρο (Καρακάσι) ένα αγροτικό και κτηνοτροφικό χωριό 500 κατοίκων. Στο άσημο αυτό χωριό βρίσκεται το πιο φημισμένο εστιατόριο της Ερμιονίδας, η ξακουστή Γαλλίδα Μαριβόν ή γαλλιστί Maryvonne. Τι να ναι αυτό που κάνει κι όλο το jet-set που διαμένει στις φημισμένες παραλίες της Ερμιόνης, της Κόστα, του Αγίου Αιμιλιανού και του Πόρτο Χελίου να κάνει μισή ώρα ταξίδι για να έρθει και να δειπνήσει στο απομακρυσμένο Καρακάσι; Για ένα ξεχωριστό φαγητό, σ’ ένα ξεχωριστό περιβάλλοναξίζει να θυσιάσεις και λίγο χρόνο ταξιδιού. Η κουζίνα είναι επιλεκτική και τα πιάτα είναι λίγα αλλά διαλεκτά. Σκορδόψωμο με κατσικίσιο τυρί σαν φοκάτσια για αρχή, σούπα καρότου με λάδι τρούφας, σαλάτα με ρόκα, ντομάτα και κρεμμυδάκι με σως μπαλσάμικου, φινόκιο με σάλτσα παρμεζάνας, πουγκί με μανούρι, μαρμελάδα κρεμυδιού και σως μπαλσάμικου, και για κυρίως κοτόπουλο με πατάτες και σάλτσα φασκόμηλου και φυσικά τις μπριζόλες γάλακτος, τις μοσχαρίσιες και τα φιλέτα, όλα από τα μαγικά χέρια του Γιώργου.

Σοφός – Νεμέα

Για τους οινόφιλους, αλλά και τους αρχαιολάτρες, η Νεμέα είναι ένας πολύ προσφιλής προορισμός. Αν και σε απόσταση μόλις μιάμισης ώρας από την Αθήνα, με πανέμορφους αρχαιολογικούς χώρους, με 35 οινοποιεία – τα περισσότερα επισκέψιμα -, αμπελώνες με 22 χιλιάδες στρέμματα αγιωργίτικου, μ’ ένα τοπίο ήρεμης μεσογειακής γοητείας, η Νεμέα παραμένει όμως μια terra incognita για τους περισσότερους ταξιδιώτες της “Μυθικής Πελοποννήσου”. Η ταβέρνα του Σοφού βαστά από τη δεκαετία του 1950 όταν η κυρά Αθηνά – γιαγιά του Γιώργου Σοφού – διατηρούσε το οινομαγειρείο της και τα μεσημέρι τάιζε τους δημόσιους υπαλλήλους, τους τραπεζιτικούς, τους δασκάλους και κάποιους περαστικούς. Κατόπιν η ταβέρνα πέρασε στην κόρη της Μαρία και το 2006 το ανέλαβε πλήρως ο Γιώργος, οπόταν το ανακαίνισε ολοσχερώς. Σπεσιαλιτέ: χυλοπίτες με κόκορα, αρνάκι με τις μελιτζάνες, τους ντολμάδες με τ’ αμπελόφυλλα, ξινομυζήθρα σε φύλλο κρούστας γλυκόξινη σάλτσα μελιού και μαυροσούσαμο, μοσχάρι με αγιωργίτικο κρασί στη γάστρα.

Ρομάντζο – Ζαχλωρού

Στα δύο τρίτα της διαδρομής του οδοντωτού τραίνου Διακοφτό-Καλάβρυτα βρίσκεται ο σταθμός του Μέγα Σπηλαίου. Εδώ οι ταξιδιώτες αποβιβάζονται είτε για να κατευθυνθούν προς το Μέγα Σπήλαιο, είτε προς το χωριό Κάτω Ζαχλωρού, είτε να καθίσουν στην παρακείμενη του σταθμού ταβέρνα Ρομάντζο και να απολαύσουν την φύση και τα πεντανόστιμα φαγητά. Χωμένη μέσα στο καταπράσινο φαράγγι του Βουραϊκού, δίπλα στο σταθμό του οδοντωτού σιδηροδρόμου – κάτω από τα ενοικιαζόμενα – δείχνει ξεχασμένη απ’ το χρόνο.  Απολαύστε τι κατά καιρούς μαγειρεύεται στην ταβέρνα Ρομάντζο: χορτόπιτα, τυρόπιτα, πρασοκρεατόπιτα, γίδα βραστή, κουνέλι στιφάδο, βεργάδι (κατσικάκι χρονιάρικο) με χόρτα, μοσχαράκι με χυλοπίτες, χωριάτικο λουκάνικο, κόκορα με χυλοπίτες, κατσικάκι λαδορίγανη, σπληνάντερο, κοκορέτσι, αρνί σούβλας γιούλμπασι και φυσικά σαλάτες και η κλασική του ομελέτα.

Σπίτι Μαριώς – Καλάβρυτα

Το Σπίτι της Μαριώς βρίσκεται 4 χιλιόμετρα πριν τα Καλάβρυτα, στο δρόμο Καλαβρύτων-Διακοπτού και είναι ένας από τους καλύτερους γαστρονομικούς προορισμούς των Καλαβρύτων. Δημιουργοί του ο Γεώργιος Μανίκας και η Μαρία Ανδριοπούλου, με δεκαετή ταβερνιάρικη προϊστορία στα Βραχνέικα της Πάτρας, εγκαταστάθηκαν εδώ το 2014 και πολύ γρήγορα, χάρη στην τέχνη τους και το μεράκι τους φτιάξαν τον μύθο τους, ως μία από τις πλέον δημιουργικές/παραδοσιακές κουζίνες της Αχαΐας. Τα πιάτα τους από ντόπια κυρίως υλικά εποχής, όπως είναι τα μανιτάρια, τα σπαράγγια, τα χόρτα και άλλα. Από τα πιάτα ξεχωρίσαμε: τις πίτες της Μαριώς (χορτόπιτα, τυρόπιτα στριφτή), την πατζαροσαλάτα με γιαούρτι γύρη και φύτρες, τα τσιπς με καπνιστή πάπρικα, το κριθαρότο με άγρια μανιτάρια, τις φακές σαλάτα, σπαράγγια και τρούφα της περιοχής, τα άγρια χόρτα του βουνού, το καυτερό σπετζοφάι και από κύρια, το αγριογούρουνο, κοτόπουλο με μπάμιες, κουνέλι στιφάδο, χοιρινή κρασοτηγανιά, κατσικάκι λαδορίγανη, χοιρινό με σέλινο.

Βερσαλλίες – Καλαμάτα

Το μαγειρείο Βερσαλλίες στεγάζεται σ’ ένα παλιό πέτρινο κτίριο, έχει μια σουρεαλιστική ονομασία – ο Γιάννης Κούμανης γνωστός για τα γαστρονομικά του κατορθώματα και η Μαρία, η γυναίκα του, το διάλεξαν επειδή όπως και το παλάτι των Βερσαλλιών, στους Παρισίους είχε την τουαλέτα του εκτός ανακτόρων – κι εδώ  συχνάζει λαϊκός κόσμος-μαστοράντζα αλλά κι όλοι οι ψαγμένοι και οι εκλεκτοί της Καλαμάτας. Μια άφιξη μόλις δυό μηνών,  ανοικτή κουζίνα όπως τα παλιά μαγέρικα, στη σειρά οι περαστικοί να πάρουν φαγητό για το σπίτι και να πουν το καλορίζικο και ταψιά με μαγειρευτά φαγητά, του πουλιού το γάλα. Μεζέδες: οι κουτσομούρες σαβόρο, οι μελιτζάνες με χόντρο, πολύ νόστιμες σαρδέλες, σουτζουκάκια, μπακαλιάρο πλακί, γουρνοπούλα ψητή, αλλά και τραχανά πεντανόστιμο με γαρίδες και μέσα του κομμάτια από τηγανισμένο ψωμί ως κρουτόν, που ήταν μια παλία καλαματιανή συνήθεια.

 

Νησιώτικες ταβέρνες

Φλωμάρι – Γομάτι Λήμνου

Στην Βορειοανατολική πλευρά της παραλίας Γομάτι  στην Βόρεια Λήμνο – 2χλμ μετά την διασταύρωση προς τις Αμμοθίνες, την μοναδική “έρημο” της Ευρώπης- βρίσκεται το «Φλωμάρι», ένα πανέμορφο ταβέρνακι, στην κορυφή ενός λοφίσκου που αγναντεύει την θάλασσα. Δημιουργός του πρίν 3 χρόνια, η ταλαντούχα σεφ τη Μάλαμα Mπανάβου που μαζί με την μάνα της κυρα Φωτεινή μαγειρεύουν εκλεκτά λημνιακά φαγητά, και με τα χαμόγελά τους και την ευγένειά τους συμπληρώνουν το καταπληκτικό σκηνικό με μια ατμόσφαιρα ιδαίτερα ανθρώπινη και φιλική. Τα φαγητά της το ένα καλύτερο από το άλλο. Μεταξύ άλλων ο ντάκος με μαρινάτα κολοκυθάκια (ένα ποίημα), άφκος (φάβα ντόπια) με χταπόδι λιαστό, θαλασσινά με φλωμάρια (τα τοπικά ζυμαρικά), τυροπτούδια με φρέσκο τυρί και μυρουδικά, πετεινός με φλωμάρια, αγριοκούνελο και ομελέτα με τον σπιτικό χοιρινό καβουρμά της κυρα-Φωτεινής.

Ερμής – Μυτιλήνη

Στο τέλος της οδού Ερμού βρίσκεται το “Καφεμεζεδοπωλείο Ερμής” ένα από τα πιο ιστορικά καφενεία του νησιού. Η Κυβέλη Σπανουδάκη-Λάσκαρη, μια όμορφη Μυτιληνιά, σημερινή ιδιοκτήτρια του καταστήματος, μας αφηγείται: “Στα 1922 με την ανταλλαγή πληθυσμών ο παππούς μου, Γιώργος Σπανουδάκης ήλθε απο την Μικρά Ασία και αγόρασε από έναν Τούρκο το καφενείο αυτό και το μετονόμασε “Ερμής”. ∆εν άλλαξε και πολλά πράγματα. Σέρβιρε καφέδες, ούζα και ναργιλέδες όπως και πριν”. Το σημερινό “καφεμεζεδοπωλείο Ερμής” προσφέρει όπως πάντα τους πρωινούς καφέδες, έχει όμως εξελιχθεί σ’ένα εξαίρετο μεζεδοπωλείο-εστιατόριο, για μεσημεριανό αλλά και για βραδινό φαγάκι. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού είναι μοναδική και σε πάει χρόνια πίσω, καθώς η επίπλωση, η διακόσμηση, οι καθρέπτες, τα κάδρα είναι όλα εποχής, και εξαιρετικού πραγματικά γούστου. Δεν είναι τυχαίο ότι το “καφενείο-εστιατόριο” Ερμής είναι ο πρώτος γαστρονομικός σταθμός όσων επισκέπτονται τη Μυτιλήνη. Και η Κυβέλη τους αποζημιώνει με το παραπάνω.

Χότζας – Χίος

O Xότζας είναι η πιο δημοφιλής ταβέρνα της Χίου.  Το πλέον ιστορικό ταβερνείο της Χώρας, ξεκίνησε το 1882 ως ποτοποιείο και ποτοπωλείο της οικογένειας Λινού. Στην πορεία προστέθηκαν και κάποιοι λίγοι μεζέδες,  αργότερα έγινε ταβερνείο και στα τέλη του 20 αιώνα, την δεκαετία του 1990 την σκυτάλη παρέλαβε ο Γιάννης Λινός και διαμορφώθηκε η ταβέρνα στην σημερινή της μορφή στον οικογενειακό χώρο όπου παλιά στεγαζόταν η ποτοποιία Λινού. Βέβαια ο ίδιος εμπνευσμένος εμπειρικός μάγειρας εκτός  από τα πιάτα του τόπου του, όπως τα χερίσια μακαρόνια με σάλτσα από φρέσκια ντομάτα και κοτόπουλο ή τον κόκκορα, το  μαστέλο στη σκάρα, τους ρεβιθοκεφτέδες, τους μαραθοκεφτέδες, τηγανητές μελιτζάνες με γιαούρτι, χειροποίητο κεμπάπ, σμυρναίικα σουτζουκάκια, ριζότο Ανατολής με συκωτάκια κουρκουμά και σταφίδες, χουνκιάρ μπεγεντί, έχει δημιουργήσει και τις δικές σπεσιαλιτέ.  Από αυτές ξεχωρίσαμε τα εξαίσια φασόλια γιαχνί με δικό του πουρέ  μανταρινιού, τα αυγοκαλάμαρα, το χοιρινό με την μαντζουράνα,  γιουβετσάκι στη γάστρα με μοσχαράκι, μοσχάρι με σάλτσα μαυροδάφνης και μανιτάρια και άλλα πολλά.

Μπάρμπα Γιάννης και Μαρίτσα – Σκύρος

Το οινομαγειρείο-καφενείο «Μπάρμπα Γιάννης και Μαρίτσα» θα το βρεις στη μέση του κεντρικού πεζόδρομου της Χώρας της Σκύρου. Στην κουζίνα του μαγειρείου μαγειρεύει εδώ και χρόνια η κόρη του Μπάρμπα Γιάννη και της Μαρίτσας, η Άννα, με ζαρζαβατικά από μποστάνια σκυριανά και με κρέατα ντόπια. Είναι διάσημη για τα νόστιμα φαγητά της και την  καταπληκτική στραπατσάδα της με αυγά από τις κοτούλες τους, για τα περίφημα τεροπτάρια (τραχανοπιτάκια γεμιστά με ρύζι, ντόπιο τραχανά και μυζήθρα), τη λαδόπιτά της (σπεσιαλιτέ της Σκύρου) φτιαγμένη από αφράτο ζυμάρι και σερβιρισμένη με σκυριανό τυρί, τα λιμπιστικά κεφτεδάκια της με τον άφθονο δυόσμο και το χοντρομμένο κρεμμύδι, τους τραγανούς κολοκυθοκεφτέδες, με την γευστικότατη ομελέτα με τις ντόπιες πατάτες,  την τηγανιά, το τηγανόψωμο, όσο και με την ντόπια φάβα, τον ντάκο και τις γαρίδες σαγανάκι.

Sea Satin Nino – Κόρθι Άνδρου

Στον Πεζόδρομο του Κορθίου, στον κεντρικό δρόμο του οικισμού, πίσω από τον δρόμο της παραλίας, το Sea Satin Nino  του Δημήτρη και της Μαίρης Γιγίνη είναι ο καλύτερος πρεσβευτής της Ανδριώτικης γαστρονομίας, για πολλούς λόγους, αλλά θα σταθώ σ’ έναν που εκτιμώ προσωπικά και που δίνει πρόσθετη αξία σ’ όλους τους άλλους. Το ζεύγος Γιγίνη τιμά το επάγγελμά του, χειμώνα καλοκαίρι, όταν το νησί ερημώνει και όταν ψάχνεις  μάταια κάπου να βρεις ζεστά πιάτα και καλή συντροφιά. Στον Δημήτρη θα φας την πραγματική φρουτάλια όπως γίνεται παραδοσιακά στο νησί και όχι από τις απομιμήσεις της, όπως και το τοπικό βολάκι, που όταν το ψήνει το τοποθετεί ως μενίρ και το συνοδεύει με ψητές ντομάτες και σάλτσα πέστο και οι φίλοι των  γεύσεων υποκλίνονται. Οι σαλάτες του περιέχουν  όλα τα καλούδια των περβολιών και των τυροκόμων της περιοχής σε κλασσικές και ευφάνταστες εκδοχές.

Δροσιά – Κτικάδο Τήνου

Η ταβέρνα Δροσιά στο Κτικάδο της Τήνου είναι μια από τις καλύτερες ταβέρνες που έχω γνωρίσει στο Αιγαίο. Το μαγαζί, χρώματα του Αιγαίου, όμορφα ταβάνια, δάπεδα πλακόστρωτα με περιγράμματα ασβέστη, λουλουδάκια πάνω σε χαριτωμένα τραπεζομάντηλα. Κι από εκεί βγαίνεις στην αυλή και αντικρίζεις μια ευρύχωρη ταράτσα, σε μια όαση πράσινου, που αγναντεύει το Αιγαίο και στο βάθος τη Σύρο. Οι μερίδες πλούσιες που στηρίζονται στα τοπικά υλικά και τις ντόπιες συνταγές. Βάση τους οι αγκινάρες σε τουρσί, σε πίτες, είτε αλά πολίτα αλλά και σε ομελέτα. Τηνιακό κατσικάκι, πιτσούνια και ένας εξαίρετος μπακαλιάρος σκορδαλιά. Κεφτεδάκια με έντονη τη γεύση του δυόσμου, σαλάτες με γλυκά ντόπια ντοματάκια και κάπαρη. Κουζίνα και τηγάνι για φίλημα.

Aλλού Γυαλού – Κίνι Σύρου

Στη θέση που πριν χρόνια υπήρχε πάνω στον γιαλό ένα μικρό παραδοσιακό οίκημα που στέγαζε ένα καφενεδάκι και μέχρι πριν δέκα χρόνια μια άχρωμη ταβέρνα, στεγάστηκαν τα όνειρα του Γιάννη Λιέα και της Λίνας Φουρνιστάκη, που δημιούργησαν το Αλλού Γυαλού. Χωρίς να  πειραχθεί το ταπεινό κτίσμα, διαμορφώθηκαν κατά μήκος της παραλίας όμορφα στεγάδια και πέργολες με λευκά τεντόπανα κι έτσι ανάμεσα στα υπάρχοντα αλμυρίκια και στις γλάστρες με τους δυόσμους και τα βασιλικά,  φτιάχτηκε μια αγαπησιάρικη αυλή, δύο βήματα από τη παραλία με απαράμιλλη θέα στο πέλαγο.  Στα ορεκτικά θα βρεις κανείς από την ταπεινή ρεβιθοσαλάτα, μέχρι πατατούλες τηγανητές περιχυμένες με ψητή τομάτα, θρύμματα φέτας ή ντόπιου λευκού τυριού αλλά και χταποδάκι ψητό κομμένο φετούλες με πιπεριές, γαλοτύρι και μάραθο και βέβαια το πολυζήτητο, πατάτες με κιμά από συριανό λουκάνικο σε επάλληλες στρώσεις με κορύφωση μια μπάλα από γαλοτύρι! Εξαίρετα είναι τα μύδια αχνισμένα σε ρετσίνα και δεντρολίβανο όπως και όλα τα μαγειρευτά κρεατικά του.

Αξιώτισσα – Νάξος

Μια σειρά από δέντρα με μια πυκνή φυλλωσιά φροντίζουν να δημιουργήσουν μια προστατευτική σκιά στη φωτεινή αυλή της ταβέρνας Αξιώτισσα. Στα γύρω τραπέζια, σταθεροί πελάτες απολαμβάνουν τα καλούδια του μαγαζιού και τη μονάκριβη σχέση τους με την Σοφία και τον Γιάννη Βάσιλα που έχουν δημιουργήσει μιά ταβέρνα με ψαγμένες τοπικές γεύσεις,  σχέσεις εμπιστοσύνης με τους πελάτες τους και μια ποιότητα ζωής μακρυά από την ένταση των πόλεων. Από τα πρώτα ξεχωρίζουν ο ντάκος με ντόπια ξυνομυζήθρα, τυρόπιτα με σύκα και σπιτικό φύλλο, σύκα ψητά με ξινομυζήθρα και κοπανιστή πάνω σε φριγανισμένο ψωμί, πράσινες τηγανητές ντομάτες, αλλά και τηγανητές μπάμιες και σάλτσα γιαουρτιού, ταμπουλέ με βιολογικό πλιγούρι, κρεμμυδάκι μαϊντανό, κουκουνάρι, ντομάτα, αγγούρι.  Από τα κυρίως, τα ντόπια κρέατα, μοσχάρια, κατσικάκια χοιρινά μαγειρεύονται με όλες τους δυνατούς τρόπους -παραδοσιακούς και πειραγμένους- με τα βοτάνια και κυρίως το δεντρολίβανο και η θρούμπι να αφήνουν το γευστικό τους αποτύπωμα.

Μάριος – Νάουσα Πάρου

Το εστιατόριο του Μάριου στο λιμανάκι της Νάουσας στην Πάρο,  είναι ένας τόπος προσκυνήματος. Θες η προνομιούχα θέση του στο λιμανάκι με την αχόρταγη θέα στα καΐκια που είναι δεμένα, τονα πλάι στο άλλο σε απόσταση αναπνοής, θες γιατί εδώ έχουν συμβεί γεγονότα και γεγονότα, – από πάνω έμενε ο καπετάν Λινάρδος, ο θρύλος της Νάουσας- ο χώρος αυτός κουβαλά μια απίστευτη θετική ενέργεια. Γενναιόδωρος στην ποιότητα των πρώτων υλών -λαχανικά που καλλιεργεί ο ίδιος στο μποστάνι του, τυροκομικά και κρέατα από τη Νάξο, γλυκά από τη μάνα του-  δημιούργησε από κοινού με τον σεφ Νίκο Γκούμπλια ένα μενού “ελληνικής δημιουργικής κουζίνας” με έθνικ επιρροές. Κάποια ενδικτικά δημοφιλή εδέσματα: Ταρτάρ καπνιστού σολωμού, Καρπάτσιο φρέσκου ψαριού, Σουβλάκι γαρίδας με ντιπ αγριοράπανο, Χταπόδι ψητό με μπούκοβο και σάλτσα κάπαρης, Ταλαγάνι με μαρμελάδα ξηρών φρούτων και κουκουνάρι, Σιγομαγειρεμένη καπνιστή πανσέτα με κόκκινο τζατζίκι αρωματισμένο με μέντα.

Τσικάλι – Βαθύ Σίφνου

Η οικογενειακή ταβέρνα το «Τσικάλι» λειτουργεί από το 1983 στο Βαθύ της Σίφνου πάνε τώρα 35 χρόνια.   Από τότε οι τρεις γενιές της οικογένειας Φραζέσκαρου, με αγάπη, μεράκι και πολύ φροντίδα, δημιούργησαν τη φήμη της ίσως καλύτερης ταβέρνας της Σίφνου. Η ταβέρνα είναι κτισμένη πάνω στην αμμουδιά, δυό βήματα από το γραφικό εκκλησάκι των Αγίων Ταξιαρχών. Εδώ, κάτω από την παχιά σκιά των αλμυρικιών και της ξύλινης πέργκολας, μπορεί κανείς να απολαύσει την υπέροχη θέα της γαλήνιας θάλασσας και να γευθεί τις συνταγές του μαγαζιού.  Εδώ θα γευτεί το υπέροχο κατσικάκι κατσαρόλας με κρασί σιφνέϊκο και άνηθο, το ριγανάτο κουνέλι, το γεμιστό χοιρινό φούρνου με τυρί, ντομάτα και πιπεριά και τους παραδοσιακούς ρεβυθοκεφτέδες, τυροκεφτέδες (από ντόπιο τυροβόλι), καπαροσαλάτα, μελιτζανοσαλάτα, ρεβιδάθα ξυλόφουρνου. Οι λάτρεις του ψαριού θα το γευτούν μόνο φρέσκο (όταν είναι διαθέσιμο), θα φάνε ακόμη και την σάλτσα από τον πεντανόστιμο φρέσκο μπακαλιάρο με σάλτσα λεμονιού στον ταβά.

Η σπηλιά του Νικόλα – Αρωτήρι Σαντορίνης

Στη Σαντορίνη, στη νότια πλευρά του όμορφου Ακρωτηρίου, δίπλα στη θάλασσα ο αείμνηστος καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος, που το 1967 ξεκίνησε τις ανασκαφές του αρχαιολογικού χώρου του Ακρωτηρίου, πρότεινε στον μπάρμπα Νικόλα να μετατρέψει τη σπηλιά του, το μικρό αυτό καταφύγιο σε ταβερνάκι, για τους πεινασμένους εργάτες της ανασκαφής αλλά και φυσικά για τον ίδιο. Τα κουμάντα τα ανέλαβε η γυναίκα του Νικόλα κυρία Ευσταθία που προσέφερε τις νόστιμες παραδοσιακές λιχουδιές του νησιού, όπως ντοματοκεφτέδες, φάβα, χλωρό τυρί, σκορδομακάρονα και άφθονα φρέσκα ψάρια. Με τα χρόνια, η Σπηλιά του Νικόλα γινόταν ολοένα και πιο γνωστή στους επισκέπτες του νησιού. Το 1981 παρέλαβε τη σπηλιά, η κόρη τους Μαργαρίτα και στα μέσα της δεκαετίας του 2000 τα ηνία του μαγαζιού παραλαμβάνει ο γιός της Μαργαρίτας, ο Μηνάς, που με νέες ιδέες οργανώνει καλύτερα το μαγαζί, με αποτέλεσμα η Σπηλιά του Νικόλα να κερδίσει βραβείο Gourmet, ως η καλύτερη παραδοσιακή ταβέρνα 2007-2008 στην Σαντορίνη.

«Ω! Χαμός» – Αδάμαντας Μήλου

Στην Παραλία του Παπακινού, στον Αδάμαντα στη Μήλο βρίσκεται η πιο fun ταβέρνα του νησιού, το “Ω! Χαμός”. Μια αυλή με τέντες και αναρριχώμενα φυτά δημιουργούν ένα όμορφο περιβάλλον, ενώ διασχίζοντας το κατώφλι της ταβέρνας θα βρεθείτε σε μια ατμόσφαιρα όπου κυριαρχεί το καλόγουστο λαϊκό γούστο! Υπέροχα μαγειρεμένα φαγητά, εξαιρετικές γεύσεις και πολύ χορταστικές μερίδες. Και το κυριότερο βέβαια, ότι τα κρέατα είναι δικά τους και όπως τα τυριά. Από όλους τους μεζέδες ξεχωρίσαμε, το μανούρι σαγανάκι (το τυράκι στο τηγάνι απογειώνεται) το χοιρινό με το πετιμέζι (ένα λουκούμι), τα σκοτυροκολόκυθα (ίσως το πιο ιδιαίτερο και ενδιαφέρον τοπικό έδεσμα) τα πιταράκια (πίτες στο τηγάνι με χόρτα του βουνού ή μανούρι), τους ψευτοκεφτέδες, το “σουρτούκικο” (ένα αρνάκι τυλιγμένο στην λαδόκολλα σιγοψημένο για ώρες), κόκορας με χυλοπίτες, παϊδάκια πεντανόστιμα και για γλυκό μια αξέχαστη πορτοκαλόπιτα.

«Στον Πύργο» – Αμοργός

Το παραδοσιακό καφενείο μεζεδοπωλείο «Στον Πύργο» – δίπλα στο μοναδικό αρχαίο μνημείο στην Αμοργό που στέκει περήφανο εδώ και 2.350 περίπου χρόνια – φτιάχτηκε από την οικογένεια Ρούσσου για χάρη της μεγαλύτερης κόρης τους Βαγγελίτσας, που σπούδασε μαγειρική και από μικρή κολύμπησε στα βαθειά. Στην πορεία το καφενείο στο μέσο του πουθενά στην Κάτω Μεριά έγινε από τα πιό δημοφιλή στεκια του νησιού. Ξεχωρίζουν τα ντολμαδάκια από λαχανίδες (το πράσινο φύλλο του λάχανου) τα λεγόμενα γιαπράκια, οι τυρόπιτες και οι χορτόπιτες που φτιάχνονται παραδοσιακά στο τηγάνι με ντόπια τυριά και χόρτα (σέφουκλα – τα σέσκουλα στην αμοργιανή διάλεκτο), το κατσικάκι λαδορίγανη και βέβαια η ομελέτα καβουρμά – αμοργιανή τηγανιά με χοιρινό κρέας και μπαχαρικά – ένα ιδιαίτερο αμοργιανό έδεσμα.

Αιγαιοπελαγίτικο –  Μασούρι Καλύμνου

Πού να το πίστευε κανείς ότι σ’ ένα χωριό, το Μασούρι, στην δυτική πλευρά της Καλύμνου, ένα χωριό που δεν θα είχε ζωή αν δεν ήταν το στέκι των αναρριχητών της Καλύμνου, θα βρισκόταν ένα από τα πιο όμορφα ταβερνάκια της Ελλάδας, το Αιγαιοπελαγίτικο και αυτό ίσως με την ομορφότερη θέα. Όντως η θέα είναι ανεπανάληπτη όταν ο ήλιος βασιλεύει πίσω από τον αγέρωχο βράχο που βρίσκεται στο απέναντι νησί της Τελένδου. Από τις σπεσιαλιτέ του κυρ-Γιώργου ξεχωρίσαμε: το αρνάκι μπουτάκι στο φούρνο με πατάτες, ντολμάδες Καλύμνου με πιπεράτη αυγοκομμένη σαλτσούλα, αρνάκι καλύμνικο κοκκινιστό, φρέσκο φιλέτο τόνου μαριναρισμένο στα κάρβουνα, χταποδοκεφτέδες, καλαμάρια γεμιστά, γαρίδες σαγανάκι και φυσικά αστακούς Αιγαίου με νοστιμότατο λαδολεμονάκι!

Μαυρίκος – Λίνδος Ρόδου

Η ταβέρνα του Μαυρίκου, στην Λίνδο της Ρόδου, είναι ίσως η πρώτη ταβέρνα της Ελλάδας που εδώ και πάνω από μισό αιώνα ξεχώρισε για την γαστρονομική της άποψη –“αναδεικνύουμε την τοπική μας κουζίνα”. Και φυσικά η επιλογή αυτή επιβραβεύτηκε όχι μόνο από το κοινό της, αλλά και από τα δεκάδες βραβεία που έλαβε και τις αντίστοιχες δοξαστικές κριτικές  στα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου. Η ταβέρνα ουσιαστικά είναι μια μεγάλη αυλή με εντυπωσιακά κατάλευκα σταυροθόλια αραβικής επιρροής, στην είσοδο, και το υπόλοιπο μια ανοικτή  βοτσαλωτή αυλή σκεπασμένη από την δροσιστική σκιά που δημιουργούν οι φυλλωσιές από τις κληματαριές και τις μουριές. Στο μενού του Μαυρίκου εκτός κάποιων συμβατικών αλλά εκλεκτών εδεσμάτων  (τσιπούρες, ξιφίες, σολωμούς, μαγιάτικα, αστακοί από την θάλασσα και μπον φιλέ, σπαλομπριζόλες από τα κρεατικά) ξεχωρίζουν τα ελληνικά και ροδίτικα φαγητά μεταξύ των οποίων: Ρεβυθοπουρές με χυμό πορτοκαλιού και σκόρδο, γίγαντες με χαρουπόμελο, μανούρι σωτέ με βασιλικό και κουκουνάρι, σουπιά με το μελάνι της και γλυκό κρασί, ριζότο με μελάνι σουπιάς, γαριδάκι Λίνδου τηγανητό κρασάτο, φιλέτο ξιφία με σάλτσα κάπαρης.

Ωρομέδων – Ζιά της Κω

Η θέα του μαγαζιου Ωρομέδων στη Ζιά, το ψηλότερα κατοικημένο σημείο της Κως προς την θάλασσα και απέναντι την Κάλυμνο και τις Μικρασιατικές ακτές, είναι μαγευτική και σίγουρα προσφέρει από τα ρομαντικότερα ηλιοβασιλέματα της χώρας. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού χαλαρή, με πολλές επεμβάσεις καλού γούστου. Μια απέραντη πέργολα σκεπασμένη με πυκνές φυλλωσιές αναρριχητικών φυτών δημιουργεί μια εξαίσια παχιά σκιά για τα μεσημέρια, ενώ η κλιμάκωση των επιπέδων της βεράντας επιτρέπει  σ’ όλους να απολαμβάνουν το τοπίο. Η εξυπηρέτηση είναι εξαιρετική όπου το πάνω χέρι έχει φυσικά πανταχού παρόν ο ιδιοκτήτης Νίκος Παπακωνσταντίνου. Την εποχή που τα ελληνικά εστιατόρια ψάχνονται για να διαμορφώσουν την γαστρονομική τους ταυτότητα ο Ωρόλιθος έχει ξεκαθαρισμένη άποψη: Οι αυθεντικές δωδεκανησιακές γεύσεις και ξεχασμένα παραδοσιακά πιάτα της Κω, σιγοψήνονται στον ξυλόφουρνο και δείχνουν στους επισκέπτες την γαστρονομική ταυτότητα του νησιού.

 Ντουνιάς – Δρακώνα Κεραμείων Κρήτης

Στη Δρακώνα Κεραμειών,  σε μια καταπράσινη πλαγιά των Λευκών Ορέων σε υψόμετρο γύρω στα 500 μέτρα και μόλις 18 χλ από τα Χανιά βρίσκεται η ταβέρνα του Στέλιου Τριλυράκη του επονομαζόμενου “Ντουνιά”. Και είναι η ταβέρνα που θα μπορούσε να γίνει το παράδειγμα της  απόλυτης εντυπωσιακής γαστρονομικής εμπειρίας για όλη την Ελλάδα. Η ιστορία ξεκινά όταν ο Στέλιος Τριλυράκης, νέο παλικάρι, επαγγελματίας μάγειρας στα Χανιά το 2004  αποφάσισε να ζήσει στο χωριό του και να ασχοληθεί με το οικογενειακό ταβερνάκι των γονιών του  δημιουργώντας  ένα concept  ολιστικό, μιά κουζίνα που θα είχε την απόλυτη παραδοσιακή ταυτότητα. Οι  πρώτες ύλες να αποτελούν προϊόντα της περιοχής (ότι είναι δυνατόν να παραχθεί) και τα εδέσματα να παρασκευάζονται με τον παραδοσιακό τρόπο και οι γεύσεις να είναι χαρακτηριστικές του τόπου. Πρώτα δημιουργήθηκε η κουζίνα με ξυλόσομπες, ξυλόφουρνο. Ηλεκτρικές συσκευές δεν υπάρχουν και έτσι όλα τα μαγειρέματα γίνονται στη φωτιά του ξύλου.

 

Αργοσαρωνικός

 Νώντας – Πέρδικα Αίγινας

Το παραδοσιακό εστιατόριο του Νώντα βρίσκεται στην Πέρδικα της Αίγινας πάνω στη θάλασσα. Η ιστορία της ταβέρνας ξεκινά από το 1936 από τον παπού Κυριάκο Μαρτή, το 1960 την παραλαμβάνει ο γιος του Νώντας σε ηλικία μόλις 18 ετών παλικαράκι και το 2006 το ανέλαβε η κόρη του η Σωζία, που είναι αυτή που έδωσε την σημερινή φρέσκια εικόνα. Πράγματι η βεράντα του “Νώντα” με το ξύλινο λουλακί πάτωμα, τις χωριάτικες καρέκλες με τα πολύχρωμα ναυτικά κορδόνια, τα λευκά τραπεζομάντηλα, και τις πολύχρωμες κορδέλες που κρέμονται από την οροφή δείχνει κάτι το ξεχωριστό. Εκτός από φρέσκο ψάρι, σερβίρονται ιδιαίτερες παραδοσιακές συνταγές της Αίγινας, υπέροχες πίτες με χωριάτικο φύλλο, χταπόδι γιουβέτσι, μεγάλη ποικιλία ορεκτικών, μαγειρευτά, ψητά στα κάρβουνα και λαχταριστά γλυκά του κουταλιού.

Primasera – Πόρος

Η ψαροταβέρνα Primasera βρίσκεται στη Πούντα, την πιο όμορφη ίσως περιοχή του καναλιού του Πόρου, που έχει κρατήσει, όσο είναι δυνατόν, αναλλοίωτα τα γραφικά στοιχεία της πόλης, τα νεοκλασσικά σπίτια, τα ψαροκάϊκα και τις βαρκούλες. Ιδανική περιοχή για περπάτημα και χαλάρωμα, μακριά από τη βουή και τα φώτα του κέντρου της παραλίας. Άψογος γνώστης των ψαριών και καλός μάγειρας ο Τάσος,  δεν συμβιβάζεται με το περιεχόμενο του πλούσιου μενού του μαγαζιού του, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μια υπέροχη κακαβιά από σκορπίνες και πετρόψαρα, άσπρη μακαρονάδα με μύδια ή την “καρμπονάρα” με καπνιστό σκουμπρί ή το ριζότο με μελάνι σουπιάς. Σπεσιαλιτέ του Τάσου είναι τα ωμά ψάρια! Δοκιμάστε το καρπάτσιο ξιφία, το καρπάτσιο τόνου, την ζαργάνα σασίμι, το σεβίτσε λούτσου και βεβαια την ρεγγοπατατοσαλάτα με καπνιστό σκουμπρί!

Κρυφό λιμάνι – Υδρα

Κρυμμένο – κυριολεκτικά – σε ένα μικρό στενάκι, καμιά διακοσαριά μέτρα πίσω από την παραλία της Ύδρας, βρίσκεται το Κρυφό Λιμάνι μια ταβέρνα που πρέπει οπωσδήποτε να εξερευνήσει όποιος θέλει να λέγεται “ψαγμένος” όταν φεύγει από Ύδρα! Το Κρυφό Λιμάνι στεγάζεται σε ένα σπίτι με μια παραδοσιακή υδραίικη αυλή, με μια λεμονιά στη μέση να στέκει φουντωτή παρά τα 85 της χρόνια, γύρω τριγύρω πολύχρωμα λουλούδια και γεράνια και μια θεριεμένη κληματαριά με τα σταφύλια της τσαμπιά να κρέμονται από πάνω, μπερδεύοντας τους ξένους τουρίστες που τα νομίζουν ψεύτικο ντεκόρ! Ένα όμορφο, οικογενειακό μαγαζί, με πολύ προσιτές τιμές, μακρυά από την πολυκοσμία του νησιού, κλείνει κάθε Νοέμβριο για τον χειμώνα και ξανανοίγει τον Μάρτιο (συνήθως την 25η Μαρτίου).