Στο “Εν Λευκώ” ο Οδυσσέας Ελύτης αναφερόμενος στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη γράφει: «Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δε θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας». Αυτές τις σκέψεις έκανα χθες βράδυ στη γιορτή για τα 10 χρόνια από την παρουσίαση του «Δάκρυ του Πεύκου».

Μόνο που αυτή τη φορά και το μυαλό μας είχε αλλάξει, και η αντίληψη για την ρετσίνα είχε αναθεωρηθεί. Η πολυτραγουδισμένη ρετσίνα που συνδέθηκε με μια ολόκληρη εποχή της αθηναϊκής ταβέρνας, στην πορεία είχε καταντήσει ένα προϊόν παρωχημένο, δυσφημιστικό για τα ελληνικά κρασιά και χαμηλής ποιότητας. Ήταν η οικογένεια Κεχρή που τα τελευταία χρόνια έφερε τα πάνω κάτω, με πειραματισμούς και με καινοτομίες για να πάρει την ρετσίνα από τα βαρέλια των υπόγειων κουτουκιών της Αθήνας και να την πάει στα σαλόνια των Ευρωπαϊκών διαγωνισμών κρασιού αποσπώντας δεκάδες βραβεία.

Και δεν ήταν εύκολο στοίχημα. Γιατί αν το Δάκρυ του Πεύκου είναι το κρασί που δημιούργησε μια νέα αντίληψη για τη ρετσίνα, αυτό οφείλεται στο όραμα και τη βαθειά πίστη του Στέλιου Κεχρή, τρίτης γενιάς οινοποιού που πίστεψε ότι θα μπορούσε να φτιαχτεί μια ανωτέρας ποιότητας ρετσίνα.

Αντί των οξειδωμένων σαββατιανών και όλων των άλλων κρασιών που με το ρετσίνι κάλυπταν τις ατέλειές τους, εκείνος χρησιμοποίησε το ασύρτικο ως ποικιλία, επέλεξε διαλεκτά ρετσίνια, έκανε τις ζυμώσεις και τις ωριμάνσεις σε βαρέλια και τέλος, τόλμησε να κάνει παλαιώσεις.

Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν – αρωγοί του στάθηκαν οι τρεις κόρες του, η Ελένη, η Μαρία και η Ζωή, που ανέλαβαν αντιστοίχως τον τομέα της οινοποίησης, της συσκευασίας, του εικαστικού και τέλος του οικονομικού – και το παράδειγμά του ακολούθησαν κι άλλοι οινοποιοί.

Η ρετσίνα επέστρεψε θριαμβευτικά.

Και η οικογένεια Κεχρή, οι αναβιωτές της, την γιόρτασαν.

Τα δέκα χρόνια του «Δάκρυ του Πεύκου» γιορτάστηκαν πανηγυρικά στο Βαρούλκο του Λευτέρη Λαζάρου – που κι αυτό επαναπατριζόμενο στον Πειραιά γιορτάζει τα 30 του χρόνια – και ήταν εκεί όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος του κρασιού και της γαστρονομίας. Ήταν βεβαίως εκεί και η διευθύντρια του Οινοχόου Μερόπη Παπαδοπούλου, η οποία, σύμφωνα με την προσφώνηση του Στέλιου Κεχρή, στήριξε όσο κανείς άλλος αυτή την προσπάθεια. Την παράσταση από τους καλεσμένους έκλεψε η αειθαλής Σταυρούλα Κουράκου-Δραγώνα, Χημικός, Οινολόγος, Ιστορικός, η γυναίκα που εδώ και δεκαετίες έχει ταυτιστεί με τον ελληνικό αμπελώνα, τις ελληνικές ποικιλίες και τα κρασιά της Πατρίδας μας όσο λίγοι κι έχει δώσει “μάχες” στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τους Οίνους με Ονομασία Προέλευσης. Μας κατέθεσε τις αναμνήσεις της για τη μάχη της κατοχύρωσης του ονόματος της ρετσίνας, του ούζου και της κορινθιακής σταφίδας.

Ο Master of Wine Κωνσταντίνος Λαζαράκης μάς ταξίδεψε επί μιάμιση ώρα με μια κάθετη γευστική δοκιμή σε όλες τις σοδειές του «Δάκρυ του Πεύκου», περιγράφοντάς μας πώς με τις κατάλληλες τεχνικές και τους πειραματισμούς πάνω στα τέσσερα υλικά (ασύρτικο, ρετσίνι, βαρέλι, χρόνος) δημιουργήθηκαν διαφορετικά κρασιά, που εξελίσσονται στον χρόνο.

Ο Λευτέρης Λαζάρου (αστέρι Μichelin) δημιούργησε ένα υπέροχο μενού 5 πιάτων για περισσότερα από 100 άτομα και το πάντρεψε με τα κρασιά της οικογένειας Κεχρή – το Κεχριμπάρι 2015, το Γένεσις 2015 (Sauvignon blanc, ροδίτης) και βέβαια το «Δάκρυ του Πεύκου».

Αξίζει να δούμε τα εδέσματα:

• Σεβίτσε τσιπούρας με ζελεδάκια ρετσίνας, κόλιανδρο, ελαιόλαδο, lime
• Kαπνιστό χταπόδι, κρέμα ρέγγας, καβούρι και καραμελωμένα κρεμμύδια.
• Κρέμα καγιανά με αυγοτάραχο Μεσολογγίου.
• Καπνιστό χέλι με μους καπνιστής μελιτζάνας με αγγούρι.
• Γαρίδα τζάμπο με ριζότο αρωματισμένο με λουίζα.
• Και ως επιδόρπιο, ριζόγαλο σε κύλινδρο μπισκότου, με σάλτσα καραμέλα-wasabi και σορμπέ μανταρίνι.

Η εξαιρετική οργάνωση των εντυπωσιακών γενεθλίων ήταν έργο από το trip2taste της Μαρίνας Μπουτάρη.