Τα εγκαίνια του Hoocut κι ένας αναστοχασμός πάνω στο σουβλάκι

Τα εγκαίνια του Hoocut κι ένας αναστοχασμός πάνω στο σουβλάκι - Greek Gastronomy Guide
Jan 16 2018

Τα εγκαίνια του Hoocut κι ένας αναστοχασμός πάνω στο σουβλάκι

Μόλις είχα αναρτήσει το άρθρο μου στο GGG με τις 12 αγαπημένες μου πίτες, όπου είχα καταθέσει τις σκέψεις μου για την ανικανότητα της ελληνικής κοινωνίας – και φυσικά της ελληνικής γαστρονομίας – να αξιοποιήσει τον τεράστιο πλούτο τους (όπως το surer brand name σουβλάκι, σε αντίθεση με αυτό που κάναν με τόση επιτυχία οι Ιταλοί με την δική τους πίτσα), και να που έπεσα τυχαία στο Hoocut.

Κάτι είχε πάρει το αυτί μου για το μεγάλο γεγονός -πάντα γνωρίζει η συμμορία των 5 να προκαλεί θόρυβο και ντόρο-  την προσπάθεια των πέντε παινευτών μαγείρων της Cookoovaya, δηλαδή του Περικλή Κοσκινά, του Νίκου Καραθάνου, του Κλεομένη Ζουρνατζή και των αδελφών Σπύρου και Βαγγέλη Λιάκου να μπούν στο χώρο του streetfood, παρουσιάζοντας τη δικιά τους εκδοχή για το σουβλάκι, αλλά γνώριζα ότι τα εγκαίνια θα γινόταν τη Δευτέρα 15-1-2018.

Κυριακάτικο πρωινό λοιπόν, καθώς περπατούσα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης -ακριβής διεύθυνση Αγίας Ειρήνης 9- σ’ ένα νεοκλασικό κτίριο του Μεσοπολέμου είδα μια κινητικότητα, και έπεσα μπροστά του. Γίνονταν οι τελευταίες δοκιμές και προσφέρονταν δωρεάν σουβλάκια – ο χαμός! –  για να ρονταριστεί ο μηχανισμός! Χώθηκα και γω μέσα. Υπέροχη η πρώτη αίσθηση. Ένας μεγαλειώδης χώρος, ψηλοτάβανος, με ωραίους χρωματισμούς, πάγκους μαρμάρινους, εξαερισμούς φίνους και όμορφους φωτισμούς!

Ώ ρε μάνα μου μεγαλεία, το σουβλάκι του κυρ-Μήτσου…! είπα μέσα μου. Το σουβλάκι του μαχαλά και  του παραπήγματος, το σουβλάκι της γειτονιάς, το σουβλάκι της παράγκας του Καραγκιόζη βρήκε το ανάκτορό του, το σεράι του Βεζύρη (αμερικάνικου design βέβαια)!

Εσωτερικά στην χώρο κυριαρχεί το εύρημα της αποδόμησης του σουβλακιού. Το σουβλάκι αποδομείται και σε πέντε διακεκριμένους χώρους ανοικτούς και θεατούς, εμφανίζονται οι πηγές των υλικών και η επεξεργασία τους. Στο βάθος από αριστερά ένας φούρνος όπου φτιάχνονται φρεσκοζυμωμένες πίτες, στη μέση ένα χασάπικο – με το χαρακτηριστικό του παλιό ξύλινο ψυγείο – όπου γίνεται η επεξεργασία των κρεάτων και δεξιά ένα μανάβικο με φρέσκα ζαρζαβατικά.

Πιο δίπλα μια τεράστια ψησταριά όπου ψήνονται τα λεπτά κομμάτια κρέατος και κατόπιν στον ξύλινο πάγκο τεμαχίζονται σε μικροσκοπικές μπουκίτσες. Στο κέντρο του χώρου το παρασκευαστήριο, όπου  σ’ έναν τεράστιο μαρμάρινο πάγκο τεσσάρων μέτρων γίνεται το γέμισμα και το  τύλιγμα των σουβλακιών. Εντύπωση εδώ μου έκαναν τα πανέμορφα εμαγιέ δοχεία όπου τοποθετούνται ο μαϊντανός, η τομάτα, το κρεμμύδι.

Από πλευράς εικόνας και θεάματος η παράσταση ήταν μεγαλειώδης! Σχετικά με το μενού τα πράγματα ήταν πιο απλά.  Το Hoocut – το όνομα ένας συνδυασμός-παιχνίδι από τις λέξεις hook=γάντζος (…χασάπικο) και cut=κοπές –  σερβίρει σουβλάκια, τυλιχτά ή μερίδα και τρεις σαλάτες (χωριάτικη, πράσινη και καρότο-λάχανο-λουκάνικο).

Το κρέας είναι χοιρινό, μοσχάρι, κοτόπουλο, βοδινό και προβατίνα και κόβεται σε πολύ λεπτές φέτες, έπειτα αγκαλιάζεται από τη φρεσκοζυμωμένη πίτα με αναμείξεις με τις σως, τις φρεσκοκομμένες πατάτες και τα μυρωδικά, ώστε να δημιουργήσει το επιθυμητό σουβλάκι. Τα ίδια κρέατα ψιλοκομμένα θα σερβίρονται και σε μερίδες. Οι τιμές σαν τις τρέχουσες περίπου (2,5 Ευρώ) και σαν μέγεθος λίγο πιο μικρά από τα κανονικά. Από ποτά σερβίρονται ούζο Πλωμάρι, τσίπουρο Δεκαράκι, μπύρα Μάμος και Άλφα Weiss βαρέλι και κρασί κόκκινο, ροζέ και λευκό χύμα.

Από πλευράς γεύσης, δεν δοκίμασα παρά το σουβλάκι προβατίνα που ήταν εξαιρετικά νόστιμο, ένιωθες το κρέας, το κρεμμύδι, την όμορφη γεύση του μαϊντανού. Η πίτα δεν περνά από την πλάκα της σχάρας, δεν έχει ίχνος λαδιού, θερμαίνεται στον μαρμάρινο πάγκο εργασίας, και έχει μια τρυφερότητα.

Στο Ηοοcut, νιώθεις μια σιγουριά για τα υλικά, για την καθαριότητα και την φρεσκάδα και προφανώς για την υγιεινή και τις διαιτητικές σου ανησυχίες.  Σε μια φάση εκλεπτισμού όλων των διαδικασιών, το σουβλάκι ανεβαίνει επίπεδο, μόνο και μόνο με την ποιότητα και την υψηλή αισθητική.

Eπειδή το σουβλάκι είναι κυρίως μνήμη, ίσως παραξενευτούμε με τις προτάσεις του Hoocut!

Το σουβλάκι στην μνήμη μας, παράγεται σε χώρους μια σταλιά. Με μια θράκα, μια πλάκα και μια σκάρα, σε χώρους τρύπες μέσα σε καπνούς και μυρωδιές, οι απανταχού κυρ-Μήτσοι μας χόρτασαν την πείνα. 

Το σουβλάκι είναι τοποθεσίες, δρόμοι, συνοικίες, γήπεδο, οχλαγωγή, χιονόνερο, βροχές, καύσωνες.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί με δεκάδες  ιδιαίτερες στιγμές της ζωής μας.

Το σουβλάκι έχει ταυτιστεί και γευστικά με την (ελάχιστα/λίγο/ενίοτε πολύ) λαδωμένη πίτα και κυρίως με την μαστοριά του ψήστη, ώστε να παραμένει τραγανή και ξεροψημένη εξωτερικά και τρυφερή μέσα. Με υπερβολές κατά βούληση πιπεριού, τζατζικιού, μουστάρδας και διαφορών σως.

Εδώ, στο Hookut, τα πράγματα αλλάζουν, ως προς την απλοχωριά, την καθαρότητα, την φινέτσα. Μα είναι αρκετό αυτό; Ίσως αυτή η φάση στην πορεία της ζωής του ελληνικού σουβλακιού να είναι απαραίτητη. Είμαι σίγουρος ότι το σουβλάκι στο Hoocut θα περάσει κι άλλες φάσεις – πέρα από εντυπωσιασμούς και μόδες – και θα μας επιφυλάξει πολλές καλές εκπλήξεις! Η επιλόγη της “συμμορίας των 5” να ασχοληθούν με το παρακατιανό, παραγνωρισμένο και πολλάκις ταλαιπωρημένο σουβλάκι μάς δίνει επιπρόσθετα την ευκαιρία να το ξαναδούμε αλλιώς και να αναστοχαστούμε!

Κατ’ αρχήν να πιάσουμε το νήμα, να βρούμε την ιστορία του, στην Αρχαιότητα, στο Βυζάντιο και κατόπιν στα νεότερα χρόνια. Να κατανοήσουμε τι ήταν αυτό που το έκανε το πιο προσφιλές brand name έδεσμα στους ξένους  την εποχή της πρώτης μας τουριστικής ανάπτυξης. Να κατανοήσουμε πώς κατέλαβε τη χώρα -δεν φαντάζομαι να υπάρχει συνοικία στην Αθήνα, χωριό στην ελληνική επικράτεια, εδώ και πενήντα χρόνια που να μην έχει ένα σουβλατζίδικο.  Να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που αντιστάθηκε, τόσο πολύ στην εισβολή των Μακντόναλντ και των διάφορων Αμερικάνικων fastfood.  Πώς στη μάχη αυτή με τους υπερατλαντικούς εισβολείς οι χιλιάδες κυρ-Μήτσοι πάλεψαν με τα δικά τους ελάχιστα μέσα, μηδενική διαφήμιση, στον ελάχιστο δυνατό χώρο χώρο και αρκετές φορές με καλή ποιότητα, και τα καταφέραν μια χαρά.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το εγχείρημα του Hoocut, ίσως είναι μια καλή αφορμή ν’ αρχίσει η συζήτηση και η δουλειά γύρω από το παρηκμασμένο ελληνικό souvlaki, ένα διάσημο διεθνές brand-name που έχουμε ελάχιστα αξιοποιήσει. Kι αυτό μου αρκεί.

Το σίγουρο είναι ότι το σουβλατζίδικο “Κυρ-Κώστας”, απ’ την απέναντι μεριά της πλατείας της Αγίας Ειρήνης, δεν έχει σε τίποτα να ανησυχεί!

<
error: Alert: Πνευματική ιδιοκτησία GGG !!