Υδραίικα Αμυγδαλωτά Τσαγκάρη

Λαβωμένο από τον πόλεμο, την κατοχή, τη φτώχεια και την ερημιά, το ιστορικό νησί της Ύδρας άρχισε δειλά-δειλά από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 να παίρνει τ’ απάνω του. Τα σπίτια, τα περισσότερα εγκαταλελειμμένα, μεταμορφώνονται σε όμορφα σπίτια διάσημων καλλιτεχνών που τα αναστηλώνουν με ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό.

Οι κινηματογραφικές ταινίες «Το κορίτσι με τα μαύρα» με την Έλλη Λαμπέτη του Κακογιάννη (1956), «Το παιδί με το δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν (1957), και η «Φαίδρα» με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Άντονυ Πέρκινς (1962) συντελούν ώστε το νησί να αποκτήσει διεθνή φήμη.

Ένα από τα λιγοστά καφενεία του λιμανιού, εκεί όπου οι πρώτοι επισκέπτες έπιναν τον καφέ τους, ήταν το μεγαλοπρεπές καφεζαχαροπλαστείο «τα Κυβέλεια» του Δημητρίου Τσαγκάρη, που βρισκόταν εκεί που στεγάζεται σήμερα το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Ιδρυτής του από το 1930 ο Αριστείδης Τσαγκάρης ο οποίος προσέφερε και εμπορεύτηκε για πρώτη φορά υδραίικα αμυγδαλωτά που μέχρι εκείνη τη εποχή φτιάχνονταν μόνο στα σπίτια για ιδιοκατανάλωση σε γιορτές και ευχάριστα γεγονότα.

Το 1957 το αναλαμβάνει ο Δημήτρης Τσαγκάρης και η γυναίκα του Άννα και είναι αυτοί που θα γλυκάνουν όλους τους Έλληνες και αλλοδαπούς φίλους του νησιού. Η κυρ-Άννα από τότε είναι αυτή που βαστά τη συνταγή και συνεχίζει την τέχνη του αμυγδαλωτού μέχρι της μέρες μας. Τι κι άν ο γιός της ο Κυριάκος (Κούλης) ανέλαβε το ζαχαροπλαστείο το 1995, τι κι άν μπήκε με ιδιαίτερο ζήλο – σπάνιο για τις νέες γενιές που προτιμούν τα «γράμματα» – ο εγγονός της Δημήτρης, η κυρα Άννα βαστά τα κουμάντα στην παραγωγή του αμυγδαλωτού. Τα αμυγδαλωτά Τσαγκάρη της Ύδρας, αυτά που γλύκαναν τόσους και τόσους και ανάμεσά τους και τη Σοφία Λώρεν, όμως τα φτιάχνει μόνη της!

Τα υλικά της συνταγής είναι όλα κι όλα τέσσερα: αμύγδαλα, ανθόνερο, σιμιγδάλι και ζάχαρη. Σ’ ένα καζάνι με χλιαρό ροδόνερο ανακατεύονται για κάμποση ώρα το αλεσμένο αμύγδαλο με το σιμιγδάλι και τη ζάχαρη, και μετά αρχίζει το στρώσιμο του μείγματος. Το ψητό αμυγδαλωτό μπαίνει στο φούρνο μορφοποιημένο σε αχλαδάκια και αφού ψηθεί ζαχαρώνεται με ζάχαρη πούδρα και στέφεται μ’ ένα μοσχοκάρφι. Η αφεντιά μου προτιμά το άψητο αμυγδαλωτό, που είναι πολύ ζουμερό, εύγεστο και πιο φινετσάτο.

Είναι να θαυμάζει κανείς τη δύναμη, τη μεθοδικότητα και τα κουράγια της κυρά Άννας. Ένα από έσχατα δείγματα ανθρώπων που δεν έμαθαν στη ζωή τους τίποτα άλλο να κάνουν, παρά να δουλεύουν και να προσφέρουν.

Για το μέλλον στα Υδραίικα Αμυγδαλωτά Τσαγκάρη μου έδωσε αισιοδοξία, η παρηγορητική στάση του εγγονού της του Δημήτρη, που αφού τελείωσε στη σχολή Le Monde μαθήματα έντεχνης ζαχαροπλαστικής, αποφάσισε να παραλάβει την τέχνη της γιαγιάς. Και είναι σίγουρο πως, με τόσο καιρό συμβίωση, μαζί με την τέχνη, θα έχει παραλάβει κι ένα κομμάτι από το ήθος και την νοοτροπία των ανθρώπων της παλιάς εποχής. Κι αυτό ίσως του φανεί το πιο σημαντικό και χρήσιμο εφόδιο.