Καφέ Αβυσσηνία

Η πλατεία Αβησσυνίας, από το 1980 οπόταν γύρισα φοιτητής από το Παρίσι, ήταν η αγαπημένη μου βόλτα στην Αθήνα τις Κυριακάδες. Όμως, για να φάμε κάτι, μεζέ μεσημεριανό, θα ‘πρεπε να κατευθυνθούμε προς Πλάκα ή προς Θησείο μεριά. Ώσπου ξαφνικά, Νοέμβριος του 1986 θαρρώ, μετά από την πρωϊνή κυριακάτικη βόλτα, βλέπω απέναντι από την παράγκα-κατάστημα του παλιαντζή Αθανασόπουλου, δυό τραπεζάκια με πεντέξι καρέκλες, μπροστά σε μιά στενή και καλόγουστη τζαμαρία με κουρτινάκι στο ύψος του ματιού. Τρελάθηκα, μπαίνω μέσα και τσιμπιέμαι. “Καφέ Αβυσσηνία“: Ένα μακρόστενο φωτεινό μαγαζί, γεμάτο πίνακες ζωγραφικής, διακοσμημένο όπως τα γαλλικά bistrot στην Porte de Clignancourt.

Ένα τεϊοπωλείον στην καρδιά του Γιουσουρούμ!

Μέσα, όλα στην πένα, με φίνο γούστο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάνω τη γνωριμία της Καίτης, μιας αστής Θεσσαλονικιάς, μιας αρχοντογυναίκας με ηχηρή και αγέρωχη φωνή, και αμέσως τής εκφράζω τον ενθουσιασμό μου και τις ευχές μου για καλές δουλιές.

Από τότε οι επισκέψεις μου πλήθυναν, γιατί μ’ άρεσε έτσι καθισμένος, πίνοντας το ουζάκι μου τα απομεσήμερα, να παρατηρώ τα μαστόρια της πλατείας, εκεί στο ύπαιθρο, να πλέκουν ψαθιά, να συναρμολογούν έπιπλα, να βάφουν με γομαλάκα καλαμπουρίζοντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλο.

Η υπερδραστήρια Καίτη, εξαίρετη μαγείρισσα, αρχίζει μαζί με τα τέϊα να προσθέτει ούζα, κρασί και εκλεκτούς μεζέδες. Ώσπου εμφανίζεται ο Βάνιας με το ακορντεόν του, ένας Καυκάσιος ψηλόλιγνος – έμοιαζε στην κορμοστασιά του ρεμπέτη Παπαϊωάννου – πλανόδιος οργανοπαίκτης που μάγευε με την ματιά του και τα τραγούδια του.

Από τότε το καφέ Αβυσσηνία έγινε θεσμός διασκέδασης. Φουρνιές φουρνιές έρχονταν οι παρέες τις Κυριακές για να γλεντήσουν, να χορέψουν τσιφτετέλι και ζεϊμπέκικο.

Για τους νεώτερους θυμίζω ότι σε όλοκληρη την περιοχή του Μοναστηρακίου στα τέλη του ’80, δεν υπήρχε κανένα άλλο μέρος διασκέδασης και ότι τότε ο Ψυρρής ήταν μια γειτονιά μόνο με βιοτεχνίες και μικρά εμπορικά.

Το “Καφε Αβησσυνία” σήμερα

Τα χρόνια πέρασαν, ο Βάνιας έφυγε από την άτιμη αρρώστια, αλλά η Καίτη συνέχισε μ’ άλλους μουσικούς.
Η Καίτη σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, έχει παραδώσει τα ηνία στο γιο της, τον Νικόλα, το μαγαζί επεκτάθηκε και στον δίπλα χώρο, ανέβηκε στον πάνω όροφο και σκαρφάλωσε και στην ταράτσα, απ’όπου βλέπεις φάτσα κάρτα την Ακρόπολη. Το καφέ Αβυσσηνία έχει εξελιχθεί σε ένα εστιατόριο με εκλεκτές γεύσεις κυρίως Μακεδονίτικες. Πρωταγωνιστές πάντα τα πιάτα της Καίτης, όπως χοιρομέρι με πράσα και δαμάσκηνα, το τυρί Αβυσσηνία, οι μελιτζάνες του ρεμπέτη, τα Κοζανίτικα γιαπράκια, το μπιφτέκι Θεσσαλονίκης με σάλτσα πιπεριάς Φλωρίνης, οι καπνιστές σαρδέλες στα αμπελόφυλλα, το αρνάκι με πλιγούρι.

Τα Σαββατοκύριακα μουσικάντηδες, ο Μάνος στο ακορντεόν και η Παυλίνα στο πλάι του με την εξαίρετη φωνή, χωρίς μεγάφωνα και ενισχυτές δημιουργούν ένα κέφι όπως παλιά.

Οι 12 άξονες Χαρτογράφησης:

Οι 12 άξονες Χαρτογράφησης:

Καφέ Αβυσσηνία