Σοφία στο Σωκράκι (Βάρζας)

Ανηφορίζοντας προς το Σωκράκι, μετά από τα Άνω Κορακιανά,  ακολουθεί κανείς  ένα φιδίσιο  δρομάκο προς την κορφή του Κορακίου όρος, στην Κέρκυρα.  Ο δρόμος στενός, όλο φουρκέτες, έχει δεν έχει  2,5 μέτρα φάρδος, πνιγμένος μέσα στις ψηλές ελιές, δύσκολα τον διακρίνεις από μακρυά. Δείγμα από το παλιό αλλά πολύ πυκνό οδικό δίκτυο, η προίκα που άφησαν οι Εγγλέζοι στην Κέρκυρα. Ο δρόμος φθάνει επιτέλους στην κορυφή  και σ’ ένα ξέφωτο προβάλει το Σωκράκι. Το θέαμα από εκεί καταπληκτικό. Η Κέρκυρα στα πόδια σου, με τους απέραντους ελαιώνες και τις συστάδες με τα ψηλόκορφα κυπαρίσσια να απλώνονται από το Βορρά ως τον Νοτιά κι απ’ το Ιόνιο ως την Αδριατική.

Το χωριό ερημιά και τα καφενεία ερμητικά κλειστά. Εντοπίζεται το καλύτερο καφενείο – σύμφωνα με τις πληροφορίες μου – το καφενείο της Κυρά Σοφίας στο Σωκράκι, «Βάρζας» το όνομά του, με τα κλειδιά στην πόρτα…

Ανακουφισμένος πάω να μπω και βλέπω μια φουριόζα γυναίκα με παντελόνια να ετοιμάζεται να φύγει.

«Καλημέρα, ένα καφεδάκι θα μπορούσα να έχω;»  ρωτάω ευγενικά. «Μωρέ λωλάθηκες, είναι ώρα για καφέδες τώρα; με τέτοιο καλό καιρό, μέρες τώρα έβρεχε, πάμε να μαζέψουμε ελιές… έλα το βράδυ για μεζέ».

Τα παρακάλια μου – γιατί το βράδυ έπρεπε να ταξιδέψω για Αθήνα – πιάσανε τόπο. Στα πεταχτά, η κυρά Σοφία μου άνοιξε την πόρτα, να θαυμάσω τον παράδεισό της και να πάρω κανά δυο φωτογραφίες.

«Τα υπόλοιπα καφενεία του χωριού τα ανακαίνισαν. Μα το δικό μου το βαστώ όπως παλιά, έτσι με συμβούλεψε κι η ξεναγός που φέρνει δέκα-δέκα τους τουρίστες το καλοκαίρι… Κρίμα που φεύγεις… Θα κάναμε ωραία παρέα το βραδάκι…».