Καφενείο του Νικήτα στην Κολοφάνα

Το καφενείο του Μάκη στην Αρκεσίνη και το καφενείο του Νικήτα στην Κολοφάνα είναι τα μοναδικά σημεία όπου μετά από χιλιόμετρα ερημιάς, στο ύπαιθρο αλλά και στους εγκαταλελειμμένους οικισμούς θα συναντήσεις άνθρωπο. Κι όταν αυτοί είναι οι ηλικιωμένοι γραφικοί καφετζήδες με τις κυράδες τους, αυτό είναι πολύ τραβηχτικό! Θα σταματήσεις.

Το καφενείο του Νικήτα, εσωτερικά είναι ευρύχωρο, ένα όμορφο μωσαϊκό για πάτωμα και αρκετά τραπέζια. Το βλέμμα σου κλέβει ένας παλιός μπλε νησιώτικος καναπές – χαρακτηριστικός τύπος Αμοργιανού καναπέ, με τους κυματισμούς στην πλάτη, τα κομψά μπράτσα και τον αποθηκευτικό χώρο κάτω από το κάθισμα, και από πάνω η αφίσα της ταινίας που έκανε διάσημη την Αμοργό, το “Απέραντο Γαλάζιο”. Υπέροχος συνδυασμός.

Ο Νικήτας προβληματισμένος γιατί μόλις είχε φθάσει ο ταχυδρόμος με τα εκκαθαριστικά της εφορίας!

“Άκου εκεί περαίωση 5000 ευρώ. Πουλάω τον καφέ ένα ευρώ τον έναν, πέντε χιλιάδες καφέδες δεν έχω πουλήσει, σ’ όλη μου τη ζωή”!

Για να ξεχάσει τον πόνο του, φτιάχνει έναν περιποιημένο μεζέ, σαλάτα κρεμμύδι με ντοματίνια αμοργιανά – μπουκιά και συγχώριο – και δυο ντόπια τυριά, αρσενικό και ξυνομηζύθρα και πλακώνεται στις ρακές για να πάνε κάτω τα φαρμάκια της εφορίας.

Γιορτάζει ο γιός του Νικήτα, του μοναδικού θαμώνα του καφενείου, γιορτάζει ο Νικήτας ο ίδιος – πολλοί Νικήτες στην Αμοργό – κι από τα πολλά κεράσματα ξεχάστηκε η εφορία. Έτσι είναι ζωή στα νησιά, τα κακά νέα ξεχνιούνται αμέσως.

“Λένε οι άνθρωποι της πόλης ότι στα νησιά υπάρχει ερημιά και μοναξιά. ∆εν ξέρουν τι τους γίνεται! Μπορεί να υπάρχει ερημιά. Μοναξιά όμως όχι. Εδώ όταν βρεθούμε μια ώρα, καλή ώρα, λέμε όσα δε λέτε εσείς στην Αθήνα ολόκληρο το χρόνο”, κατέληξε ο Νικήτας και έγραψε.