Καλόφεγγο στο Πορί (Πάνω Κουφονήσι)

Επισκέφτηκα 15Αυγουστο το Πορί στο Πάνω Κουφονήσι και κάθισα να τσιμπίσω κάτι στο Καλόφεγγο. Ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία.

Είχα την τύχη να γνωρίσω τα Κουφονήσια τη δεκαετία του 1970. Δεν είχε φτάσει – ήρθε επί ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια του 1980 – κι ο φωτισμός ήταν με τις λάμπες ασετυλίνης. Ποδαράτο παίρναμε σβάρνα τις παραλίες: Φοίνικας, Ιταλίδα, Πορί. Παραλίες παραδεισένιες, γυμνισμός, αθώες εποχές.

Τα χρόνια πέρασαν. Πριν δέκα χρόνια έφτασα με φουσκωτό στο Πορί και τρελάθηκα. Η παραλία, σκέτη Βουλιαγμένη, εκατοντάδες κόσμος. Η θάλασσα μαντρωμένη με μια ζώνη από προστατευτικούς φελλούς – το όριο των σκαφών από τους κολυμβητές – και πιο έξω χαμός από φουσκωτά, σκάφη και ιστιοπλοϊκά. Και πίσω από την αμμουδιά ανάμεσα στις ξερολιθιές δεκάδες αυτοκίνητα.

«Πώς έχει γίνει έτσι αυτό το νησί που ήταν παράδεισος;» Ήταν η αντίδραση μου, μια αντίδραση ενός που ζούσε με τις αναμνήσεις του. Και πήρα πάραυτα τον δρόμο της επιστροφής.

Ξαναπήγα χτες, παραμονές Δεκαπενταύγουστου του 2017, μ’ έναν φίλο που βάλθηκε να μου αποδείξει το λάθος μου.

Και πάλι κόσμος πολύς, μα καθώς βγήκα στην παραλία, είδα ότι ήταν απ’ αυτούς που χαίρεσαι να βλέπεις. Η παραλία ανοργάνωτη, χωρίς ίχνος ξαπλώστρας, κι όλων όσα ακολουθούν τη φιλοσοφία της ξαπλώστρας. Ο κόσμος με απλωμένες στην άμμο τα πολύχρωμα πανιά του, παιγνίδια στην παραλία, χαρούμενοι ανθρώποι!

Από τα δυο ταβερνάκια διαλέξαμε το Καλόφεγγο.

Η ατμφόσφαιρα – παρ’ όλο τον κόσμο – μού θύμισε την Παράγκα της Μυκόνου το 1970. Εξαιρετικά καλόγουστος χώρος, οι πελάτες νέοι χαρούμενοι τύποι, οι περισσότεροι ξένοι (Ιταλοί-Γαλλοι-Ισπανοί), με τα μαγιό τους, ένα κλίμα πολύ χαλαρό, κι από την άλλη ένα σέρβις εξαιρετικό, μια αίσθηση πάστρας παντού, και μια πολύ καλή οργάνωση. Καθίσαμε και δοκιμάσαμε το μενού. Μεγάλη γκάμα με κουζίνα “τύπου Μεσογειακή”, πειραγμένες ελληνικές από όπου δοκιμάσαμε:

• καπνιστή μελιτζανοσαλάτα με ταχίνι
• φέτα σαγανάκι με τραγανή κρούστα δημητριακών
• παντζαροσαλάτα με πράσινο μήλο
• ρεβιθοκεφτέδες με χούμους
• πιπεράτο καρπάτσιο μόσχου με ρόκα και γραβιέρα Νάξου
• σαλάτα με τοματίνια, φινόκιο, πέστο σπιτικό και ξινομυζήθρα
• κρητικά σκιουφιχτά (ντόπια ζυμαρικά) με φρέσκια ντομάτα, σκόρδο και βασιλικό
• κιμάς από φιλέτο αρνιού με μπριάμ σχάρας και γιαούρτι.

Γνώρισα τον Αλέξανδρο Μιαούλη τον ιδιοκτήτη του “Καλόφεγγου”. Μια γλυκιά και σεμνή φυσιογνωμία που θύμιζε πρόσωπα Φαγιούμ (ασκητικό, μελαψό πρόσωπο με ελαφρά γενιάδα). Μάς είπε την ιστορία του:

“Ο πατέρας μου ήταν πολιτικός μηχανικός, Νικόλαος Μιαούλης, τη δεκαετία του ’60 κτίζει σπίτια και πολυκατοικίες στην Αθήνα και έχει στη δούλεψή του δύο Κουφονησιώτες μαστόρους που τον πείθουν να επισκεφτεί το νησί. Αρχίζει δουλειές στο Κουφονήσι και κάποια στιγμή τον πληρώνουν με γης. Κι η γη ήταν το Πορί. (σημείωση: σάς υπενθυμίζω, ότι τα παραθαλάσσια κτήματα την δεκαετία του 1960 δινόνταν ως άχρηστα, χωρίς καμιά αξία χρήσης και ανταλλαγής, δεν είχαν μετατραπεί σε οικόπεδα). Ο πατέρας μου στην πορεία αξιοποίησε ένα τμήμα της έκτασης και το 2006 αποφασίζω να αφήσω και γω το αποτύπωμά μου με το Καλόφεγγο (η λέξη σημαίνει το 15νθήμερο που ακολουθεί την πανσέληνο).”

Οι εποχές αλλάζουν, η παράδοση εξελίσσεται.

Ο Αλέξανδρος δημιούργησε την επόμενη παράδοση. Με ήθος, με αισθητική και ποίηση, έκτισε μια νησίδα ποιότητας, χρησιμοποιώντας παλιά και νέα υλικά. Ειδωμένο με μια σύγχρονη ματιά, το Καλόφεγγο είναι μια όαση, σε μια πολύβοη μεν αλλά παραδεισένια παραλία που έχει απέναντι – για να του βάζει τα όρια -, το ιερό και αμόλυντο από την ανάπτυξη νησί της Κέρου.

Κάπως έτσι άλλαξα κι εγώ γνώμη και μπορώ να πω πως στην καρδιά της αιχμής του Καλοκαιριού ένιωσα με ευχάριστη έκπληξη.