Δροσιά στο Κτικάδο

Ας ξεκινήσουμε χωρίς πολλές περιστροφές. Η ταβέρνα Δροσιά στο Κτικάδο της Τήνου είναι μια από τις καλύτερες ταβέρνες που έχω γνωρίσει στο Αιγαίο.

Οι λόγοι πολλοί:

Kατ’ αρχήν το χωριό Κτικάδος, είναι ένα μικρό παραδοσιακό και ιδιαίτερα γραφικό χωριό, κοντά στη Χώρα, ψηλά πάνω από τα Κιόνια. Η διαδρομή ανάμεσα στα παραδοσιακά σπίτια με τα υπέρθυρα, τις εκκλησίες, τα στενά λιθόστρωτα σοκάκια, τις καμάρες, τις 
κρήνες και τα πλυσταριά, σε προδιαθέτει.

Εισέρχεσαι από τον δρόμο απ’ ευθείας στην ταβέρνα Δροσιά.

Η αισθητική του μαγαζιού υψηλού επιπέδου, ένα αυθεντικό λαϊκό γούστο. Χρώματα του Αιγαίου, όμορφα ταβάνια, δάπεδα πλακόστρωτα με περιγράμματα ασβέστη, λουλουδάκια πάνω σε χαριτωμένα τραπεζομάντηλα. Τίποτα τα κακόγουστο, τίποτα το εξεζητημένο. Κι από εκεί βγαίνεις στην αυλή και αντικρίζεις μια ευρύχωρη ταράτσα, σε μια όαση πράσινου, που αγναντεύει το Αιγαίο και στο βάθος τη Σύρο.

Το φαγητό από την πάντα γελαστή κυρά Ειρήνη και τον άντρα της κυρ-Βασίλη. Οι μερίδες πλούσιες που στηρίζονται στα τοπικά υλικά και τις ντόπιες συνταγές

Νόστιμα πιάτα. Βάση τους οι αγκινάρες σε τουρσί, σε πίτες, είτε αλά πολίτα αλλά και σε ομελέτα. Τηνιακό κατσικάκι, πιτσούνια και ένας εξαίρετος μπακαλιάρος σκορδαλιά. Κεφτεδάκια με έντονη τη γεύση του δυόσμου, σαλάτες με γλυκά ντόπια ντοματάκια και κάπαρη. Κουζίνα και τηγάνι για φίλημα.

Εδέσματα οικογενειακά και σερβίρισμα από τα μέλη της οικογένειας, όλο ευγένεια και χαμόγελα. Παιδιά και εγγόνια.

Πιάσαμε συζήτηση με τους ταβερνιάρηδες, τον κυρ-Βασίλη Κροντυρά και τα εγγόνια του: «Προπολεμικά το μαγαζάκι δεν ήταν παρά ένα μικρό μπακάλικο και σέρβιρε στραγάλια, ελιά, καμιά ρέγγα. Ο πατέρας μου την δεκαετία του 1950 έβαλε λίγη κουζίνα και έφερνε, θυμάμαι, τα Σαββατοκύριακα όργανα. Το 1970 το ανέλαβα εγώ, έκαμα την επέκταση και το έφτασα μέχρις εδώ που το βλέπετε».

Την ώρα που συζητάγαμε ήλθε ένα group 15 ατόμων από την Μύκονο για μια μονοήμερη εκδρομή στην Τήνο. Κι είχαν διαλέξει την ταβέρνα Δροσιά για το φαγητό.

«Έχουμε πολλά προγραμματισμένα group από την Μύκονο. Άνθρωποι που έρχονται στο νησί μας για να βρουν σπιτικά φαγητά».

Μας είπε ο Χάρης – ο μεγάλος εγγονός – και σηκώθηκαν βιαστικά για να παν να εξυπηρετήσουν.