Lulus (Αφοί Καλαμαρά)

Στον κεντρικό δρόμο της Ύδρας που πάει προς τα Καλά Πηγάδια, (οι Υδραίοι το λέγανε παλιά «ντρουμ σοκάκι», τώρα είναι η οδός Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη) στο δεξί σου χέρι θα δεις μια ταβέρνα με δύο ονομασίες στην πινακίδα της. “Ταβέρνα Lulus” και “Αφοί Καλαμαρά“. Είναι από τις πιο παλιές ταβέρνες του νησιού με τη δική της ιστορία.

Ιδιοκτήτες της είναι ο Λευτέρης Καλαμαράς από την Τρίπολη, από το Βαλτέτσι, και η Ειρήνη, Υδραία.

Ο Λευτέρης ήρθε τη δεκαετία του ’60 με τον αδελφό του στην Ύδρα και νοικιάσανε ένα καφενείο στην παραλία. Το 1972 παίρνουν το εστιατόριο από τον μπάρμπα Γιάννη τον Λουλό (εξ ου και Lulus). Είναι η εποχή που η Ύδρα ανεβαίνει. Ο Λευτέρης θυμάται τις παλιές δόξες του μαγαζιού:

“Κάποιοι ντόπιοι, όπως ο Μιλτιάδης Μπαμπαλιάς, ο Βασίλης Καραντώνης και άλλοι, όταν ερχόταν γκρουπ από ξένους ή τ’ αμερικάνικο κολλέγιο θέλανε να μάθουν στα κορίτσια χορούς ελληνικούς χασάπικο, ζεϊμπέκικο, χασαποσέρβικο. Το θέαμα της ταβέρνας που έχει μείνει αξέχαστο ήταν όταν έρχονταν στο κέφι και σηκώνανε με το στόμα το τραπέζι που τρώγανε και χορεύανε κρατώντας το με τα δόντια. Βέβαια, κάνανε ένα μικρό κόλπο… για βοήθεια το ακουμπούσανε στην κοιλιά τους.” 

“Ο Λέοναρντ Κοέν ερχόταν πολύ τακτικά. Και η κόρη του ερχόταν”, θυμάται η Ειρήνη. “Και η Τζόαν Κόλινς”, προσθέτει ο Λευτέρης.

Η ταβέρνα Lulus του Καλαμαρά, που λειτουργεί μεσημέρι-βράδυ, είναι μια τυπική ταβέρνα με ελληνική παραδοσιακή κουζίνα που προσφέρει όλα τα κλασικά ελληνικά φαγητά: από λαδερά, μπάμιες, φασολάκια, αγκινάρες, μπριάμια, μελιτζάνες ιμάμ. Από τα μαγειρευτά ξεχωρίζουν τα γεμιστά, ο μουσακάς, το παστίτσιο, μοσχαράκι κοκκινιστό και λεμονάτο, αρνάκι στο φούρνο. Στην ψησταριά του Καλαμαρά ψήνονται κρέατα, μπριζόλες, σουβλάκια, μπιφτέκια και βεβαίως ψάρια όλων των κατηγοριών. Αδυναμία μου η σαρδέλα και ο γάβρος από την απέναντι Ερμιόνη, τα μπαρμπούνια της περιοχής «αλλά και το καλαμάρι που είναι υδραίικο!» όπως λέει περήφανος ο Λευτέρης. Τα τηγανητά κολοκυθάκια τύπου τσιπς είναι η απλή σπεσιαλιτέ του μαγαζιού.

Τα φαγητά στο μενού παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα εδώ και 45 χρόνια, μάλιστα με τα ίχνη της εποχής του ’80, όταν οι ταβέρνες για να ικανοποιήσουνε τους ξένους αλλά και τους ξενίζοντες Έλληνες πελάτες προσθέσανε το σνίτσελ, την καρμπονάρα, τη μπολονέζ, την ναπολιτέν και το φιλέτο α λα κρεμ!

Τα δύο δένδρα στην μικρή πλατεΐτσα της ταβέρνας, δύο φίκοι Μπένζαμιν φυτεύτηκαν από τον Λευτέρη και σε τριάντα χρόνια θεριέψαν και δημιούργησαν μια όαση-καταφύγιο στις ζέστες του καλοκαιριού. Ο κυρ-Λευτέρης και η κυρά-Ειρήνη τους περισσότερους μήνες του χρόνου κρατάνε την ταβέρνα ανοικτή, ένα διάστημα μόνο την κλείνουν για να πάνε να δούνε τα παιδιά τους και να χαρούνε τα εγγόνια τους!