Παλιά Αγορά του Αιγίου

Ακριβώς απέναντι από το αρχαιολογικό Μουσείο του Αιγίου – το εξαιρετικής αρχιτεκτονικής κτίριο της παλαιάς δημοτικής αγοράς της πόλης, που κατασκευάστηκε το 1890 από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Έρνεστ Τσίλλερ – βρίσκεται η ταβέρνα «Η Παλιά Αγορά του Αιγίου».

Για τους ντόπιους είναι το μαγέρικο της Ελένης Κούγια Τσαγκρή και χωρίς καμιά αμφισβήτηση η καλύτερη κουζίνα της Αιγιάλειας.

Η κυρά Ελένη και τα παιδιά της, ο Μάριος και ο Ανδρέας, κάθε μεσημέρι – η ταβέρνα λειτουργεί μόνο μεσημέρια πλην Κυριακής που είναι κλειστό – εξυπηρετούν κυρίως τον κόσμο της αγοράς, τους τριγύρω εργαζόμενους, αλλά και όσους Αθηναίους είναι προσκαλεσμένοι στην πόλη. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει προσωπικότητα του καλλιτεχνικού κόσμου, επιστημονικού ή του πολιτικού που να μην έχει περάσει από εδώ. Κι οι λόγοι είναι πολλοί.

Εξαιρετική σπιτική κουζίνα με τα εθνικά μας μαγειρευτά φαγητά. Κοτόπουλο με χυλοπίτες, μοσχαράκι κοκκινιστό με πατάτες, χοιρινό με σκόρδο και μυρουδικά, σαρδέλες σ’ αμπελόφυλλα κ.α. και βέβαια το εμβληματικό τοπικό φαγητό, ο μπακαλιάρος με τις κορινθιακές σταφίδες. Οι μερίδες πληθωρικές και τα υλικά πάντα της ημέρας.

Η αισθητική του μαγαζιού λαϊκή, αλλά καλόγουστη και αριστοκρατική συνάμα, σε ένα όμορφο πάντρεμα. Παλιές φωτογραφίες της εποχής, ένας όμορφος παλιακός καθρέπτης, βιενέζικες καρέκλες και μαρμάρινα τραπεζάκια κι ένα τζάκι χαρακτηρίζουν τον εσωτερικό χώρο και η Στοά του Γάτου – η παρακείμενη στοά απ’ όπου είναι η είσοδος του μαγαζιού – για τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές ημέρες. Και βέβαια τα πρόσχαρα χαμόγελα της Ελένης και του Μάριου όταν παίρνουν και μοιράζουν της παραγγελίες. Με λίγα λόγια η γαστρονομική μόστρα του Αιγίου είναι το μαγέρικο της κυρά Ελένης.

Η Ελένη όμως εκτός από χρυσοχέρα μαγείρισσα – που μαγειρεύει καθημερινώς σχεδόν μόνη της τα φαγητά – αφηγείται και ωραίες ιστορίες. Κάθεται στα τραπέζια – όταν έχει περάσει η φούρια – και διηγείται ιστορίες της πόλης αλλά και της ζωής της:

«Βλέπεις αυτή τη φωτογραφία εδώ, είμαι εγώ μικρή μαθήτρια που σερβίρω τους πελάτες του καφενείου της μητέρας μου, της Τρισεύγενης Τσαγκρή. Προκειμένου να μεγαλώσει τα 7 παιδιά της, έκανε το σπιτάκι της καφενείο, πάνω στην παλιά δημοσιά Αθηνών-Πατρών και σέρβιρε καφεδάκι, ουζάκι, που έγινε στη συνέχεια ταβέρνα και για χρόνια ήταν ένα περιζήτητο στέκι. Εκεί έμαθα τη δουλειά και μου άρεσε να εξυπηρετώ κόσμο. Εδώ το μαγαζί που είμαι, απέναντι από το Αρχαιολογικό Μουσείο, ανήκει από το 1954 στον πεθερό μου, μέχρι το 1990 στέγαζε ένα μπακάλικο και μέχρι το 2004 καφενείο, οπόταν το ανέλαβε η οικογένεια».

Οι ιστορίες της Ελένης δεν έχουν τελειωμό. Πού και πού την διακόπτουν οι πελάτες που φεύγουν και έρχονται να την χαιρετήσουν και να την ευχαριστήσουν για την γαστρονομική χαρά που τους έδωσε. Αυτή είναι και η μεγάλη δική της χαρά, να περιποιείται τον κόσμο και να παίρνει δύναμη για να συνεχίζει στην «Παλιά Αγορά του Αιγίου».