Δεν θα ήταν δυνατόν στις καλοκαιρινές  “οδηγίες προς ναυτιλομένους” να μην υποδείξουμε και τα καφενεία του Αιγαίου. Τα καφενεία είναι το πιo αυθεντικό σημείο κάθε τόπου, όχι μόνο γιατί είναι η καρδιά της τοπικής κοινωνίας, αλλά γιατί είναι ο μεσολαβητής κάθε χωριού με τον εξωτερικό κόσμο. Κι είναι εδώ όπου ο κάθε περιηγητής θα δει, θα μάθει όλα τα τρέχοντα νέα και θα πάρει τις απαντήσεις στα ερωτήματά του.

Τι κι αν οι πληροφορίες και οι ειδήσεις έρχονται  σήμερα από το internet, οι παρέες αφωσιώνονται στην τηλεόραση και στο facebook, τι κι αν η απομόνωση, ο ιδιωτισμός αλλά και οι σύγχρονες καφετέριες τα απειλούν επικίνδυνα. Σε πείσμα των καιρών πολλά καφενεία ανθίστανται και διατηρούν την γοητεία τους και την ατμόσφαιρα ενός σπουδαίου κόσμου που χάνεται, αλλά το παλεύει.

Προφανώς στο οδοιπορικό πρωταγωνιστούν τα καφενεία της Λέσβου, της Αμοργού και της Κρήτης, αφού εδώ είναι οι τόποι όπου ανθίσαν και συντηρούνται ακόμα οι χώροι αλλά κυρίως κι ο τρόπος ζωής που τα έθρεψε. Οπουδήποτε αλλού οι καφετέριες με τα φρέντο και τις φραπεδιές κυριάρχησαν. Κι αν δείτε ότι λείπουν καφενεία σας αγαπημένα, σημαίνει ότι δεν έχω ακόμα επισκεφθεί τα νησιά όπου βρίσκονται όπως π.χ τα Κύθηρα, την Κω (έχει πανέμορφα)… Αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια…

 

Το Αθανασιάδειον καφενείον στο Πλωμάρι

Από τα πιο μεγάλα και μεγαλοπρεπή καφενεία της Λέσβου, δωρεά του Ιωάννη Αθανασιάδη ελληνοδιδάσκαλου στο Μεγάλο Ρεύμα της Πόλης και συγγραφέα, που επέστρεψε στη γενέτειρά του και επιδόθηκε σε κοινωνικό έργο αξιόλογο.  Το Αθανασιάδειον καφενείο στην Αγορά του Πλωμαρίου το έκτισε το 1902, ώστε με τα εισοδήματα που θα προέκυπταν από την λειτουργία του να ενισχύοντο τα σχολεία. Το μέγεθος του χώρου συνέβαλε ώστε στο καφενείο αυτό να μπορούν να γίνονται λαϊκές συνελεύσεις, πολιτικές συγκεντρώσεις, μουσικές εκδηλώσεις, ενώ παλιότερα δίδοντο παραστάσεις περιοδευόντων θιάσων ή γίνονταν κινηματογραφικές προβολές.

 

Το καφενεδάκι της κυρα-Ρήνης στην Αγιάσο

Στο μέσο της διαδρομής Πολιχνίτος-Μυτιλήνη στο ύψος της διασταύρωσης προς Αγιάσο, βρίσκεται το καφενεδάκι της κυρά Ρήνης, το πιο όμορφο ίσως από όλα τα καφενεία του Αιγαίου Αρχιπελάγους. Η Κυρά Ρήνη, η πρώην «χρυσοχέρα» του καφενείου, έχει περάσει τα 95 χρόνια ζωής. Την τέχνη της στα γλυκά του κουταλιού και στον καφέ, συνεχίζει πλέον η κόρη της, η κ. Αφροδίτη Ακαμάτου και ο εγγονός της.«Μέχρι και ο Θεόφιλος, ο ζωγράφος, ερχόταν εδώ. Ο παππούς μου τον τάιζε και αυτός ζωγράφιζε…», λέει η κ. Αφροδίτη, μιλώντας για την ιστορικότητα του μαγαζιού.

 

Το καφενείο Πανελλήνιον στη Μυτιλήνη

Το Πανελλήνιον είναι ένα από τα ιστορικά καφενεία της Μυτιλήνης, και μαζί με το διπλανό του Κρυστάλ (έχει κλείσει), άνοιξαν στις αρχές του περασμένου αιώνα, γύρω από τον επιβλητικό Άγιο Θεράποντα.  Περάσαν τα χρόνια ήρθε η φθορά, κάποια χρόνια είχε κλείσει και στα τέλη της δεκαετίας του 2000 το Πανελλήνιον ξαναλειτούργησε μετά από μιά προσεγμένη ανακαίνιση… Παρατήρησα ανθρώπους μοναχικούς να απολαμβάνουν την ηρεμία τους, συνταξιούχους να παίζουν τάβλι ή να συζητούν, κυρίες μεσήλικες να πίνουν το τσάι τους, νεαρές κοπελιές να χαριεντίζονται πίνοντας το καπουτσίνο τους, ξένοι επισκέπτες να χαζεύουν και άλλοι πολλοί να χαίρονται τα γλυκά τους και τους μεζέδες τους , ενώ κάποιοι νέοι να σερφάρουν στο ίντερνετ. Μού δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι εδώ μπορούν να συνυπάρξουν πολλές γενιές και αυτό εμένα προσωπικά μ’ αρέσει πολύ.

 

Το καφενείο Στέκι στην Αγιάσο

Το Στέκι βρίσκεται στο κέντρο της Αγιάσου, απέναντι από το καφενείο της Καφενταρίας. Αυτό που σου τραβάει την προσοχή είναι ο τολμηρός συνδυασμός των χρωμάτων στους τοίχους του (κόκκινο-κίτρινο και θαλασσί).  Ο Θεοφάνης μού φερε το καραφάκι μου- αυτή τη φορά ούζο Πιτσιλαδής- με όμορφους μεζέδες. Ρόκκα, παντζάρι και ελίτσες και από πάνω ψαράκια: “χαμψοί” τρεις μαριδούλες από τον κόλπο της Καλλονής, αλευρομένες και κολλημένες σε σχήμα τρίαινας, ένα μικρό μπαρμπουνάκι, και μια ουρά από κεφαλόπουλα.

 

Το 1960  Νίκος Πρέκας ανέλαβε το μαγαζί από τον πατέρα του. Ήταν η εποχή που κατέφθαναν οι πρώτοι τουρίστες. Ο καφενές γίνεται ναυτιλιακό πρακτορείο – καφενείο η Ναυτιλία – αλλά και ταβέρνα το βράδυ. Σήμερα που ο κυρ-Νίκος έχει ταξιδέψει στους ουρανούς, το καφενείο το λειτουργεί η κόρη του, που το συντηρεί όπως ήταν παλιά για να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νέοι κάποια ίχνη από τα υπέροχα χρόνια της αθωότητας...

 

Το καφενείο του Πάρβα και η ζωή του ∆ημήτρη Γιαννακού, στη χώρα της Αμοργού έχει εμπνεύσει την ταινία “Πάρβας, άγονη γραμμή” του Γεράσιμου Ρήγα. Το θέμα της απλό. Η ζωή του γέροντα καφετζή Πάρβα στην Αμοργό. Η καθημερινή επανάληψη των ίδιων κινήσεων επί χρόνια. Το ψήσιμο του καφέ, δυό κοφτές κουβέντες με τους πελάτες του μαγαζιού, ατελείωτες σιωπές, το σκάψιμο στο χωράφι, το πότισμα των ζαρζαβατικών, το πήγαινε έλα στο καφενείο… Σήμερα ο Χρήστος και η Νίκη, βάστηξαν το πνεύμα του μαγαζιού, κι οι επισκέπτες, του καφενείου με χαρά ανακαλύπτουν ότι ο μύθος του καφενείου του Πάρβα με κάποιο τρόπο συνεχίζεται.

 

Στο εσωτερικό του καφενείου του Μάκη μόλις είκοσι τετραγωνικά χώρος, τέσσερα τραπεζάκια, η κουζίνα και σ’ ένα εκθετήριο λιγοστά είδη μπακάλικου, το τεζιάκι -η ξύλινη κατασκευή με τον μπλέ χρωματισμό της-  θυμίζει σκηνικό τέμπλου ταπεινής αιγαιοπελαγίτικης εκκλησιάς. Ο καφετζής αφού ετοιμάσει ιεροτελεστικά τον καφέ, με την ίδια ευλαβική τελετουργία τον φέρνει στο τραπέζι, κάθεται πλάι μου και λέει την ιστορία του… Ο Μάκης Λούδαρος, μέχρι το 1975 εργαζόταν σερβιτόρος στο καφενείο “Ελλάς” στο Κολωνάκι δίπλα στο “Βυζαντινό» και γνώριζε καλά τη ζωή της Αθήνας…Θα έχουμε την χαρά να τον επισκεφτούμε τον Σεπτέμβρη (αλλά και τ’ άλλα καφενεία της Αμοργού) στα πλαίσια των εκδηλώσεων”Authentic Big Blue” και των “Amorgos Gastronomy Week”.

 

Καφενείο της Μαριγώς στις Λεύκες Πάρου

Οι Λεύκες της Πάρου μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα είχαν ίσως το ομορφότερο καφενείο των Κυκλάδων. Ήταν το παραδοσιακό καφενείο του Λουκά Λουκή στην όμορφη πλατεΐτσα του χωριού. Εδώ είχα κάνει πριν τριάντα περίπου χρόνια την “δεξίωση” του γάμου μου, μια εποχή πολύ πριν από τους σύγχρονους μεγαλοπρεπείς γάμους στα Κυκλαδονήσια. Το καφενείο έκλεισε κι η πλατεία του μαράζωσε. Προσφάτως το καφενεδάκι της Μαριγώς, που άνοιξε πριν μερικά χρόνια ένα νέο παιδί με μεράκι, ο Κωνσταντής Χανιώτης, μπροστά από τη μεγαλοπρεπή εκκλησία της Αγίας Τριάδας, ήρθε να καλύψει ένα μέρος του κενού. Εδώ παίρνει κανείς μια μυρωδιά από τις παλιές καλές εποχές των Λευκών. Βάστα γερά Κωνσταντή.

 

Το καφενείο του Γαβαλά στη Νάουσα της Πάρου

Αν για την τουριστική Νάουσα του καλοκαιριού ο κυρ-Βαγγέλης είναι μια όαση, γι’ αυτό και το βράδυ θα δυσκολευτείς να βρεις θέση για να φας μαριδάκι, καλαμαράκι αλλά και ντοματοκεφτέδες και τα περίφημα κεφτεδάκια του, για τον χειμώνα το καφενείο του Γαβαλά είναι απλά η καρδιά της κοινωνικής ζωής του χωριού.

 

Το καλλιτεχνικό καφενείο στον Πρόδρομο Πάρου

Ο Αντώνης και η Μαρία  στο Καλλιτεχνικό Καφενείο δώσαν πνοή στο παλιό  καφενεδάκι και το μεταμόρφωσαν μονομιάς. Βγάλαν τραπεζάκια και στους τρεις πεζόδρομους που συναντιώνται μπροστά του και χάρη στους μεζέδες και στην φιλοξενία τους γινήκαν περιζήτητοι στο νησί. Ο Αντώνης αναλαμβάνει να φέρει από τη θάλασσα τα θαλασσινά (φούσκες, πείνες, αχινοί) καλαμάρια, σουπιές, χταπόδια κι η χρυσοχέρα η Μαρία μόνη της μαγειρεύει (μαγειρευτά, συκωταριές,κεφτεδάκια) παίρνει τις παραγγελίες, βγάζει τους λογαριασμούς.

 

Το καφενεδάκι του Ασφονδυλίτη

Στην μέση της Μεγάλης Στράτας, ανάμεσα την Χώρα της Αμοργού και την Όξω Μεριά μπορεί κανείς να ξαποστάσει στο καφενεδάκι το Στέκι της Σοφίας Λιβιάκη. Στην άκρη του Ασφοντυλίτη, δυο βήματα από την εκκλησιά, σ’ ένα σπιτάκι μια σταλιά, χωρίς ρεύμα και ίχνος τεχνολογικού πολιτισμού, ψήνει στον ξυλόφουρνο ρεβίθια, κάποιες σαλατούλες και προσφέρει τις νύχτες τον Γαλαξία της Αμοργού στο πιάτο σας. Σε μια γωνιά της αυλής με τα περισσευόμενα νερά της λάτρας, ποτίζεται ένας βασιλικός, μοναδική όαση στο πετρώδες τοπίο. Να τον χαϊδέψεις, να ευωδιάσει ο τόπος και να χαρεί κι αυτός το χάδι. Και να πάρεις και συ μια μυρωδιά ενός πολιτισμού μακριά από τον πολιτισμό.

 

Ελληνικό καφενείο στην Ερμούπολη της Σύρου

Στην καρδιά της Ερμούπολης, πάνω στην κεντρική πλατεία Μιαούλη,  βρίσκεται το Ελληνικό Καφενείο. Το καφενείο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, για το πώς θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν τα ελληνικά παραδοσιακά καφενεία, που καιρό τώρα φθίνουν γιατί δεν μπορούν να ανανεώσουν τον χαρακτήρα τους και το περιεχόμενό τους. Το καφενείο αυτό παρέλαβαν η Άννα Μαρία Μαραγκού, διατροφολόγος το επάγγελμα και ο σύζυγός της Αντώνης Δούκας και δημιούργησαν ένα πρότυπο Ελληνικό Καφενείο και το ομόρφυναν με τις επεμβάσεις τους, η δε γαστρονομική επέμβαση ήταν καταλυτική και είχε μια ξεκάθαρη Κυκλαδίτικη ταυτότητα.

 

Το παραδοσιακό καφενείο στην Πλαγιά

Το καφενεδάκι στην Πλαγιά, είναι ίσως το πιο αυθεντικό καφενείο της Ικαρίας, στα λουλακί χρώματα, μ’ ένα κομψό τεζιάκι (ο πάγκος του καφετζή), και μια εσοχή με καπνοδόχο για το ψήσιμο των καφέδων. Καφετζής ήταν μια γυναίκα που το πήρε από την μάννα της, και θαμώνες γυναίκες. Στην ερώτηση μου, πώς γίνεται αυτό πήρα την αφοπλιστική απάντηση, ότι πάντα στην Ικαρία οι γυναίκες σύχναζαν στα καφενεία και μάλιστα έπεσαν από τα σύννεφα όταν τους ενημέρωσα ότι πουθενά αλλού στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό. Διασταύρωσα την πληροφορία αυτή και ήταν 100% σωστή.

 

Το καφενείο της Χαράς στην Σχοινούσα

Χώρος παλιός, κτίσμα αιγαιοπελαγίτικο, οι στρώσεις του ασβεστώματος δεκάδες, η λουλακί λαδομπογιά μέχρι τη μέση του ύψους των τοίχων σε ανάγλυφους σοβάδες. Δοκάρια φίδες κι αυτά λουλακί.  Θύμησες από τα καφενεία των μικρών Κυκλάδων προ του 1983, όταν επί Γεννηματά σε πανηγυρική τελετή τα νησάκια ηλεκτροδοτήθηκαν. Η χαρά μου όμως για το καφενείο της  Χαράς, πολλαπλασιάστηκε όταν είδα ότι οι «καφετζήδες» ήταν νέα παιδιά, ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια λειτούργησε και τον χειμώνα κι ότι ο «κόσμος» του καφενείου ήταν αυτός που έπρεπε. Στέκι της νεολαίας, ντόπιων και παραθεριστών, ανθρώπων που αγαπούσαν τον τόπο.

 

 Το καφενείο του Μουγγού

To καφενείο του Μουγγού, πράγματι, είναι σκέτο μουσείο. Δάπεδο παλιό μωσαϊκό, οι διακοσμητικές επιλογές στα κουφώματα και στα ντουλάπια της κουζίνας – ένα σκούρο βεραμάν που συνδυάζεται με το μπλε – τολμηρές και ενδιαφέρουσες, ενώ οι τοίχοι πνιγμένοι απο δεκάδες φωτογραφίες και παλιές ρεκλάμες. Φωτογραφίες τραβηγμένες μέσα στο μαγαζί από απίθανα γλέντια και ευχάριστες στιγμές, αλλά και φωτογραφίες ιστορικές από τον Τσε Γκεβάρα μέχρι τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο κλασικός χάρτης των πρωθυπουργών της χώρας και βέβαια οι εικονογραφημένες παροιμίες για την χαρτοπαιξία και ο “πωλών τοις μετρητοίς και πωλών επί πιστώσει”.

 

Οινοπαντοπωλείο Μέλισσα στην Ηρακλειά

Το 2015, μετά από σαράντα χρόνια ταξίδια σε Κουφονήσια και Ηρακλειά, ανακάλυψα ότι τα δυό αγαπημένα μου στέκια, που τα γνώρισα όταν ακόμα φωτίζονταν με ασετυλίνη, το μαγέρικο του Μαύρου στο Κουφονήσι και το Καφενείο-Μπακάλικο-Πρακτορείο εισιτηρίων του Βαγγέλη Γαβαλά στην Ηρακλειά, έχουν όχι μόνο τον ίδιο τίτλο, αλλά και τον ίδιο χαρακτηρισμό. «Οινοπαντοπωλείο Μέλισσα».  Το Οινοπαντοπωλείο Μέλισσα στην Ηρακλειά εκτελεί πολλές υπηρεσίες ταυτόχρονα: καφενείο με τα όλα του, καφέδες, ούζα, τάβλια και χαρτοπαιξίες, πρακτορείο εισιτηρίων όλων των πλεούμενων που φτάνουν στο νησί, παντοπωλείο αθηναϊκών προϊόντων αλλά και ντόπιων που προβάλλονται σε ειδικό εκθετήριο. Eδώ θα βρεις ντόπιο μέλι θυμαρίσιο, φάβα Ηρακλειάς, τουρσιά, λικεράκια από μήλα μέχρι φραγκόσυκα, κι όλα αυτά με ετικέττα που έχει το λογότυπο του καταστήματος “Μέλισσα”.

 

Το καφενείο Κύμα στην Δονούσα

Το καφενείο “Κύμα” λειτουργεί από το 1948 και είναι το παλιότερο και το πιο δημοφιλές μαγαζί του νησιού. Το ‘Κύμα” είναι ταυτόχρονα καφενείο, ανοίγει από τις 7 το πρωί για να υποδεχθεί το πλοίο, όλη την ημέρα λειτουργεί ως μικρό σουπερμάρκετ, και το βράδυ σαν ταβέρνα που κλείνει αργά τη νύχτα. Άλλωστε, είναι το μοναδικό μαγαζί που λειτουργεί χειμώνα-καλοκαίρι, κι όπου μαζεύονται οι ντόπιοι για καφέ, τάβλι και κάνα χαρτάκι. Μπορεί ο Νικήτας με τον γιο του Γιώργο να κάνουν τα κουμάντα, κεντρική προσωπικότητα του καφενέ όμως είναι η γυναίκα του, η Βαγγελιώ.

 

Το καφενείο Απείρανθος στη Νάξο

Το καφενείο η Απείρανθος του Μ. Γλέζου και του Γ. Πολυκρέτη βρίσκεται στην Πλάτσα, την κεντρική πλατεία, που είναι τόπος ατελείωτων πολιτικών συζήτησεων. Ο Μιχάλης Γλέζος ο ένας εκ των δυό καφετζήδων είναι ο ξάδελφος του Μανώλη Γλέζου, του ανθρώπου ο οποίος στην Κατοχή μαζί με τον Απόστολο Σάντα, κατέβασαν την γερμανική σημαία με την σβάστικα από την Ακρόπολη. Οι δυο καφετζήδες εναλλάσσουν κάθε χρόνο τη διαχείριση του καφενέ.

 

Καφενείο Μαράκη στο Χαλκί της Νάξου

Στο Χαλκί στη μέση της δημοσιάς βρίσκεται το καφενείο του Μαράκη. Ο Γιάννης και η γυναίκα του Κατερίνα Σαλτέρη παρέλαβαν το καφενείο το 1990 από τον Μάρκο Λαμπαδάκη που τόχε από την Κατοχή και ήταν ο πρώτος που καθιέρωσε τα καταΐφια και τα γαλακτομπούρεκα, που από τότε μέχρι τις μέρες μας έμειναν το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού. Το καλοκαίρι το καφενείο του Μαράκη επεκτείνεται στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου οι ντόπιοι, καθισμένοι στο στενό πεζοδρόμιο ή στα μαρμάρινα σκαλοπάτια των παρακείμενων κατοικιών πίνουν το ουζάκι τους και παρατηρούν την κίνηση, ενώ παραδίπλα σ΄ένα πλακόστρωτο σκεπασμένο από μια κληματαριά που χαρίζει την παχιά σκιά της, κάθονται οι επισκέπτες που θέλουν να απολαύσουν τον μουσακά και τα κεφτεδάκια της κυρά Κατερίνας.

 

Καφενείο Πλάζα στην Πάτμο

Μπορεί το καφενείο του Houston να είναι το πιο φημισμένο καφενείο της Πάτμου, πλην όμως το παλαιότερο καφενείο της Σκάλας είναι το Plaza, που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω. Και αν το Houston λόγω της ηλικίας που έχουν οι ιδιοκτήτες του δουλεύει πλέον δυο-τρεις ώρες την ημέρα, το Plaza έχει περάσει σε νέες γενιές και έχει παρόν και μέλλον. Ψηλοτάβανο με ξύλινες καφέ τράβες για οροφή, δυο πανέμορφα οξύκορφα τόξα από την τοπική καφετιά πέτρα – χαρακτηριστικό της πατινιώτικης αρχιτεκτονικής – ένα καλόγουστο ξύλινο τεζάκι που χωρίζει την ενδοχώρα του καφενείου από τον χώρο των πελατών, ξύλινα τραπεζάκια με άσπρο μάρμαρο και πολλές παλιές φωτογραφίες από το παρελθόν δημιουργούν μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα τον χειμώνα, όταν οι λιγοστοί πλέον θαμώνες με ουζάκι, μαριδάκι και χταποδάκι παίζουν το τάβλι τους, κάνουν τα καλαμπούρια τους, βλέπουν λίγο ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και ευλογούν τον Θεό για την τύχη τους.

 

Ο Μεγάλος Καφενές στον Πύργο της Τήνου

Ο «Μεγάλος Καφενές» στέκει και λειτουργεί πάνω από ένα αιώνα στη μοναδική πλατεία του Πύργου – με τον μεγάλο πλάτανο – στην Τήνο. Αρχοντικό κτίριο το Μεγάλο Καφενείο, βρίσκεται δίπλα στο δεύτερο καφενείο της πλατείας το καφεζαχαροπλαστείο «Κεντρικό». Αν το Κεντρικό μαζεύει πιο πολύ τουριστικό κόσμο, μεμονωμένους ή γκρουπάκια που το τιμούν για τα γαλακτομπούρικά του, ο «Μεγάλος Καφενές» είναι η ιστορία του Πύργου. Κι αν θέλει κανείς να μάθει πληροφορίες για τον καφενέ, σού προσφέρεται πρόθυμα ένα πρόσφατο βιβλίο για τον Πύργο, όπου υπάρχει ένα σημαντικό αφιέρωμα για τον «Μεγάλο Καφενέ» και απ’ όπου μαθαίνεις απίστευτες ιστορίες.

 

Το καφενείο της Δήμητρας στην Καρδιανή Τήνου

Μικρό το καφενεδάκι, αλλά πολλοί οι μεζέδες και τα γλυκάκια της χρυσοχέρας Δήμητρας. Τυράκια ντόπια και λούζα, φασολάκια, αγκινάρα ξυδάτη, πίτες, μαραθοκεφτέδες, κόκκορας, κοτόπουλο, κουνέλι, κατσικάκι φούρνου ενώ από γλυκάκια,  διάφορα του κουταλιού, αλλά και ραβανί, σοκολατόπιτα, καρυδόπιτα, πορτοκαλόπιτα και γαλακτομπούρεκο. Το καλοκαίρι, το καφενείο της Δήμητρας επεκτείνεται. Σκαρφαλώνει πάνω στο απέναντι ταρατσάκι, όπου κάποτε βρισκόταν το καφενείο το Κέντρον, όπως φαίνεται από την μαρμάρινη επιγραφή πάνω από την είσοδο της πόρτας, και σε τέσσερα πολύχρωμα τραπέζια κάτω από μια καλαμωτή πέργολα υποδέχεται τους θαμώνες της. Τον χειμώνα πάλι, η κυρα-Δήμητρα μαζεύεται στο καβούκι της, περιορίζει τα μαγειρέματά της αλλά πάντα θα έχει κάτι για να φιλέψει κάποιον περαστικό ή να τον γλυκάνει με τα γλυκά της.

 

To καφεοινοπαντοπωλείο της Τερέζας στη Μυρσίνη της Τήνου

Το εσωτερικό του μαγαζιού της Τερέζας είναι μια χρωματική πανδαισία από τα εμπορεύματα του μπακάλικου, ενώ στην αυλή που είναι συνέχεια ενός δρομίσκου, κάτω από δυο πασχαλιές και μια ακακία και ανάμεσα από δυο καμάρες είναι στρωμένα σε πεζούλια χαλάκια για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες που σερβίρονται σε 6-8 τραπέζια. Το μενού της είναι ένα τετράδιο σχολικό όπου γράφει με τα χέρια της τα πιάτα ημέρας.  Από συνταγές, του πουλιού το γάλα: oι αρχικοί μεζέδες (αγκινάρες τουρσί, τυροπιτάκια, ντόπιο τυρί, λούζα, σκορδάτο λουκάνικο, ελιές, αγγουράκι) όλα δική της παραγωγή και κατόπιν φρουτάλια, κρέας σελινάτο, χοιρινό λεμονάτο, κατσικάκι λεμονάτο, κρέας κοκινιστό, μελιτζάνες στον φούρνο, μαραθοπιτάκια κλπ. κλπ.

 

Το καφεπαντοπωλείο της Κυρα-Ειρήνης στην Άνω Μεριά Φολεγάνδρου

Το καφενείο-μπακάλικο-μαγέρικο λειτουργεί από το πρωί ως το βράδυ και είναι το μοναδικό φαγάδικο που λειτουργεί όλο τον χρόνο. Η κυρά Ειρήνη όλη μέρα στο πόδι μαγειρεύει τα μεσημέρια και εξυπηρετεί το χειμώνα όσους δεν είναι οικογενειάρχες. Σπεσιαλιτέ της, το κλασικό πιάτο της Φολεγάνδρου, τα ματσάτα. Καθε μέρα φτιάχνει φρέσκα ματσάτα, τα ζυμώνει και τα μαγειρεύει με κυνήγι, κόκκορα, κουνέλι, κατσίκι ή χοίρο. Επίσης αξίζει να δοκιμαστούν τα γεμιστά μελωμένα κρεμμύδια, ο πατσάς (όχι ο Θεσσαλονικιός πατσάς ποδαράκια, αλλά κάτι σαν μαγειρίτσα χωρίς ρύζι), τα διάφορα πιτάκια και στο τέλος το γιαούρτι με το γλυκό τριαντάφυλλο που είναι ένα ποίημα.

 

Το καφενείο της Αναστασίας Γάλαρη

Ανάμεσα στα μαγαζιά που διαλαλούν τα περίφημα τοπικά φιστίκια Αιγίνης, με την πρώτη κιόλας ματιά ξεχωρίζουν τα δύο καφενεία που βρίσκονται κάτω από το ιστορικό και πανέμορφο κτίριο της Δημαρχίας (1886), δίπλα στην ψαραγορά της Αίγινας. Τα παραδοσιακά καφενεία της Αναστασίας Γαλάρη και των  αδελφών Μοίρα είναι από παλιά, υποχρεωτική στάση για ούζο ή καφέ, τόπος σύναξης των απομάχων, η λαϊκή Βουλή των ντόπιων. Το όμορφο μωσαϊκό, οι μελιτζανί καρέκλες, τα γαλάζια και κιτρινωπά χρώματα στους τοίχους και τα καδράκια με τις παλιές φωτογραφίες δίνουν ένα χαρακτήρα ιδιαίτερο στο καφενείο της Αναστασίας Γαλάρη. Δείχνουν το γούστο της γυναίκας που έχει βάλει διακριτικά το χέρι της στο παραδοσιακό καφενείο του πατέρα της. Είναι η Τασία μια λεβέντισσα που ισχυρίζεται ότι πρώτη αυτή επέβαλε το τσίπουρο στην παραλία!

 

Καφενείο Σαρανταυγά στο Ηράκλειο

Στην καρδιά της Αγοράς του Ηρακλείου, βρίσκεται από το 1924 το καφενείο-καπηλειό Σαρανταυγά, που είναι ένας σταθμός της κοινωνικής ζωής της πόλης. Μια σούδα 15 τετραγωνικών μέτρων, με τέσσερα όλα κι όλα τραπεζάκια, κι άλλα τόσα στο πεζοδρόμιο, και στους τοίχους της όλη η ιστορία του Ηρακλείου. Κείμενα του Ηρακλειώτη Μανώλη Ρασούλη, αφίσες από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ο Βέγγος, ο Γκιωνάκης, ο Χατζηχρήστος, η Βουγιουκλάκη, ξεθωριασμένες φωτογραφίες του Καζαντζίδη και ανθρώπων της πόλης που γλεντάνε. Ένας κόσμος μαγικός που όλοι αγαπήσαμε. Μια τηλεόραση πάνω από την κουζίνα σκεπασμένη με ένα κασκόλ του ΟΦΗ, που όμως όταν έχει ματς αποτραβιέται, για να απολαύσουν οι αντροπαρέες το ποδόσφαιρο. Εξαίρετοι μεζέδες, μα πάνω από όλα αυτή η παρεΐστικη ατμόσφαιρα, όπου όλα τα τραπεζάκια γίνονται μια παρέα. Η ζωή του Έλληνα.

 

Καφενείο η Καλή καρδιά στην Νύβριτο Κρήτης

Το καφενείο του Ευάγγελου Παπουτσάκη «Καλή καρδιά» στη Νύβριτο έχει μια ιστορία που βαστά από το 1923, κοντά στον έναν αιώνα. Είναι ίσως το μοναδικό στην Κρήτη που διατηρεί ακόμα τον διπλό χαρακτήρα καφενείο-σαμαροποιείο. Πράγματι το καφενείο του 85χρονου κυρ-Ευάγγελου, πάνω στη δημοσιά στις παρυφές του χωριού έχει δύο χώρους. Ο ένας, το τυπικό παραδοσιακό καφενείο με τους ξύλινους καναπέδες του, τα τραπεζάκια με τις χωριάτικες ψάθινες καρέκλες, την ξυλόσομπα, το τεζιάκι του καφετζή και ο άλλος, δίπλα σε ένα άλλο δωμάτιο που επικοινωνεί με εσωτερική πόρτα, το εργαστήρι του πεταλωτή-σαμαροποιού.

 

Το καφενείο του Σκουλά στα Ανώγεια

Φθάνοντας στα Ανώγεια, το ξακουστό χωριό της Κρήτης στην ρίζες του Ψηλορείτη, στο δεξί σου χέρι χωμένο ανάμεσα σε δυό μουριές θα εντοπίσεις το καφενείο του Γρύλιου με τίτλο η “Πλατεία του Συντάγματος”, το παλιότερο ίσως καφενείο του χωριού. Στον εσωτερικό χώρο δεσπόζουν δυο μεγάλες φωτογραφίες του καφετζή Μίχαλου Σκουλά – η μια παρμένη πριν σαράντα χρόνια και ή άλλη σχετικά πρόσφατα – και τριγύρω τους πολλές μικρές φωτογραφίες και αποσπάσματα από εφημερίδες που αναφέρονται στην ιστορία της οικογένειας Σκουλά και των Ανωγείων.