Τόπος – Ιστορία Πόρου

«Ο Πόρος έχει κάτι από Βενετία κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες,
χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακός πειρασμός, τόπος για διακεκριμένους διεθνείς ερωμένους…»

Κάπως έτσι περιέγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης τον Πόρο την εποχή του Μεσοπολέμου και αμέσως μέχρι την δεκαετία του 1950. Και δεν είχε άδικο. Την εποχή που ο διεθνής Τουρισμός ήταν ανύπαρκτος, άλλα και στην Ελλάδα για διακοπές ο κόσμος πήγαινε στα βουνά, ο Πόρος το πιο κοντινό νησί στην Αθήνα, με τις παρθενικές ομορφιές του φάνταζε παράδεισος. Δεν υπήρχαν δρόμοι αμαξιτοί, τα πλοία δέναν αρόδου ενώ στην κόκκινη βίλα Γαλήνη, της Ιουλίας Δραγούμη,  μαζί με τον νομπελίστα ποιητή Γιώργος Σεφέρης φιλοξενούνταν η Γκρέτα Γκάρμπο, ο Χένρι Μίλλερ, ο Παρθένης, ο Καραγάτσης, ο Κοσμάς Πολίτης, ο Τσαρούχης, ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας, ο Μίλτος Σαχτούρης κ.α.

Λίγο αργότερα άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα πλοία της γραμμής, η Νεράιδα και η Πίνδος και τα νησάκια του Σαρωνικού, γινήκαν αποδέκτες των πρώτων επισκεπτών αλλά και σκηνικά κινηματογραφικών ταινιών (στην Ύδρα “Το κορίτσι με τα μαύρα” (1956) του Μιχάλη Κακογιάννη με την Έλλη Λαμπέτη, “Το παιδί με το δελφίνι” με τη Σοφία Λόρεν (1957), και η “Φαίδρα” (1962) με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Άντονυ Πέρκινς ενώ στον Πόρο το «Μια ζωή την έχουμε» με τον Δημήτρη Χορν και την Υβόν Σανσόν, «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Τύφλα να ’χει ο Μάρλον Μπράντο» με τον Θανάση Βέγγο κ.ά.)

Ανοίχτηκαν δρόμοι, φτιαχτήκαν προκυμαίες, οικοδομήθηκε το νησί. Πέρασε μισός αιώνας. Και τι απέμεινε από όλα αυτά που μας είπε ο ποιητής; Κατ’ αρχήν ο τόπος, οι χαμηλοί λόφοι, οι γραφικοί κόλποι και η πυκνή πευκόφυτη βλάστηση, ο καλοδιατηρημένος, αμφιθεατρικά χτισμένος, παραδοσιακός οικισμός του Πόρου με το ιστορικό ρολόι. Το κανάλι, αυτή η ανεπανάληπτη αίσθηση όπου όταν είσαι στη στεριά νομίζεις ότι αρμενίζεις κι όταν είσαι στη θάλασσα νιώθεις στεριανός.

Ο χαρακτήρας των νησιών μοιάζουν με τους ανθρώπους τους και τούμπαλιν!. Το καθένα έχει τη δική του προσωπικότητα.

Στην Ύδρα κυριαρχούν οι μεγάλες οικογένειες, τα εντυπωσιακά αρχοντικά, το βάρος της ιστορίας και του μύθου. Οι Σπέτσες πνίγονται κι αυτές στην ιστορία και στην σύγχρονη κοσμικότητα τους.

Ο Πόρος, θα έλεγα, έχει δυνατή προσωπικότητα άλλου τύπου.

Είναι μάγκας, χαμηλών τόνων, ευχαριστημένος με τον εαυτόν του και ταυτόχρονα οικείος και φιλικός. Δεν έχει ξεσαλώσει. Ψάχνει να βρει την περπατησιά του χωρίς βιασύνες, δεν του πάνε οι μόδες.

Απολαμβάνει το μοναδικό κανάλι του, στις βόλτες με το ποδήλατο αλλά και με τις βαρκούλες, τα ταβερνάκια του, τις μαρίνες με τα εκατοντάδες πλεούμενα, το λεμονοδάσος του γαλατά, τις ερημικές ακρογιαλιές του, τα μυστικά του, την ηρεμία και την ξεγνοιασιά.

Και υπερηφανεύεται – για τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες – ότι διαθέτει δυο ξενοδοχεία, το Sirene Blue Resort και το Xenia Poros Image Hotel, που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τα σημαντικότερα ξενοδοχεία της χώρας, όσον αφορά, την τοποθεσία, τη θέα, τη θάλασσα, τις υπηρεσίες, την αισθητική και την κουζίνα!