Δέκα χρόνια περνάω καθημερινά μπρόστα του. Άλλοτε βαστώντας ψώνια βαρειά και κοιτάζοντας καταγής, άλλοτε φτιαγμένος  από τα τσίπουρα της Βαρβακείου ή τη ρετσίνα του Δίπορτου…Πολλές φορές χαζεύοντας τον κόσμο ή τις γέρικες αλλά κομψές αστικές πολυκατοικίες του μεσοπόλεμου ή κάποια όμορφα κορίτσια.

Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, παρ’ ότι βρισκόταν μέσα στα πόδια μου. Ούτε σαν μαγαζί, ούτε σαν γαστρονομικό στέκι, μα ούτε φυσικά είχα γνωρίσει την ευγενέστατη οικογένεια που το βαστά. Φυσικά και η χαρά μου ήταν μεγάλη, όταν το ανακάλυψα την περασμένη Κυριακή με τον φίλο μου τον Αντρέα και φυσικά όσοι το αναγνωρίσουν ή απλώς εμπλακούν στην έρευνα του – αν είναι πολλοί, τι κάνουμε, θα κάνουμε κληρωση – θα κάνουμε μια παρεΐτσα να πάμε, για να απολαύσουμε τα πιατάκια του. Κερασμένα βέβαια από την αφεντιά μου!