Ταξιδεύοντας με τα βαπόρια της Blue Star

Oct 24 2017

Ταξιδεύοντας με τα βαπόρια της Blue Star

Χειμώνιασε.  Κι ενώ τα γρήγορα σκάφη μαζεύτηκαν και ξενιτεύτηκαν, να βγάλουν μεροκάματο σ’ άλλους τόπους, τα βαπόρια της Blue Star, επιμένουν.  Και έτσι πάλι και φέτος  στο Αιγαίο ξέμειναν μόνο τα Blue Star, o πιο αγαπημένος στόλος της Μεσογείου, χειμώνα-καλοκαίρι για να συνδέουν τα νησιά του Αρχιπελάγους με τον Πειραιά. Μα έτσι γίνεται με τις στέρεες αγάπες, στις δυσκολίες φαίνονται.

Ταξιδεύοντας τις προάλλες με τα αγαπημένα μου πλοία, για μια περιοδεία Σαντορίνη,  Κω και Κάλυμνο -έφυγα με καλοκαιρινό καιρό και τελικά με έπιασε κακοκαιρία- συνάντησα κόσμο και κοσμάκι, φαντάρια με τους σάκους τους, Κινέζους που εξακολουθούν “χειμωνιάτικα” να επιμένουν για Σαντορίνη, Ευρωπαίους που δεν χορταίνουν  να λιάζονται για να μαυρίσουν.

Εκεί με τη δύση του ηλίου καθώς βγαίναμε από το λιμάνι του Πειραιά, ρέμβαζα και αναλογιζόμουνα τα φετεινά μου ταξίδια με την Blue Star, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα γράψει ακριβώς πριν 10 χρόνια. Άνοιξα το Μακάκι μου και το βρήκα πάραυτα.   Διατηρούσε την εγκυρότητά του και την φρεσκάδα του! Μάζεψα και κάμποσες φωτογραφίες και έφτιαξα ένα νέο, έτσι για να δείξω με τον τρόπο μου τα αισθήματα μου για τις τόσο όμορφες στιγμές που μας χαρίζουν τα ταξίδια με την Blue Star.

Δεν διόρθωσα το κείμενο που είναι καλοκαιριανό, αλλά το συμπλήρωσα  εκεί όπου η ανάγκη το απαίτησε:

“Καλοκαίριασε κι ο κόσμος βγαίνει από το καβούκι του και παίρνει των ομματιών του για τα νησιά. Στη βιασύνη του να φτάσει γρήγορα στους παραδείσους, χρησιμοποιεί τα ταχύτερα μεταφορικά μέσα, τα αεροπλάνα και τα ταχύπλοα. Το κέρδος είναι προφανές, κάποιες ώρες λιγότερες ταξιδιού.

Η αφεντιά μου πάντως προτιμά τα συμβατικά βαπόρια της γραμμής. Χειμώνα-καλοκαίρι ταξιδεύω με τα Blue Star. Oι λόγοι είναι πολλοί, μα ο κυριότερος είναι ένας. Φθάνω γρηγορότερα στο νησί μου, στην Πάρο.

(Σ.Σ Με το που πατώ το πόδι μου στο πλοίο, -τότε και τώρα- η Πάρος αλλά και άλλα νησιά των Κυκλάδων είναι εκεί…όπως εδώ ο φίλος Βασσάλος από την Αμοργό, τον γνώρισα παιδί και τώρα παει φαντάρος Δωδεκάνησα, τρόμαξα να τον εγνωρίσω) 

(Σ.Σ. Τότε πριν δέκα χρόνια πήγαινα μόνο στην Πάρο, από τότε έχω κάνει τα Βlue Star τρόλεϋ Κολιάτσου-Παγκράτι μιάς που λόγω των βιβλίων μου και της δουλειάς μου στο GGG ταξιδεύω περίπου άπαξ εβδομαδιαίως!)

Ήδη από την μπουκαπόρτα, καθώς περιμένεις να μπεις στο καράβι, αντικρίζεις τα αυτοκίνητα, τις μηχανές, τα παπάκια, τις νταλίκες με κάθε λογής προϊόντα, περιοδικά και εφημερίδες, να συνωστίζονται και να μπερδεύονται με τους ντόπιους και τους αλλοδαπούς επιβάτες. Ένα μωσαϊκό λογής-λογής ανθρώπων, τροχοφόρων, προιόντων, βαλίτσων και μπόγων (που πρέπει διαχειρισθεί ο καμαρώτος) που πρέπει τάχιστα να βρεί τη θέση του.

Γιά ελάχιστα δευτερόλεπτα, μετά τον έλεγχο εισιτηρίων σε υποδέχεται ο τεχνολογικός πολιτισμός της κυλιόμενης σκάλας, που σε ανεβάζει ξεκούραστα κατά μόνας στην υποδοχή του πλοίου και από εκεί, πάλι ξαναρχίζουν τα νησιά και συγκεκριμένα οι γειτονιές τους και οι φυλές τους. Στην πρώτη θέση, οι τεχνοκράτες με τις γεμάτες ντοκουμέντα τσάντες τους και τους φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε εξαντλητική δράση. Κοντά τους Αμερικανοί και Ασιάτες τουρίστες που ταξιδεύουν καταευχαριστημένοι με πιθανό προορισμό συνήθως την Σαντορίνη. Το puzzle συμπληρώνουν καλοβαλμένοι ταξιωδιώτες που θέλουν να κάμουν το ταξιδάκι τους με την ησυχία τους πληρώνοντας το κάτι τις παραπάνω.

(Σ.Σ Από τότε πάνε δέκα χρόνια και στα αρχικά πλοία Πάρος, Νάξος προσετέθησαν περίπου άλλα δέκα –Δήλος, Πάτμος κλπ- πολύ πιό μεγάλα, με ευρύχωρα και ντιζαϊνάτα σαλόνια για όλους τους επιβάτες, που θα τα ζήλευαν και πεντάστερα ξενοδοχεία)

Οι αριθμημένες θέσεις, – πρόσφατη πατέντα αεροπορικού τύπου πολυθρόνες – αναπαυτικές μεν αλλά σ’ όλο το ταξίδι ακίνητος θα πρέπει να τρως την κούτρα του μπροστινού σου, το κλάμα του παρακείμενου μωρού που δεν θα σταματήσει παρά μόνο σαν φθάσει στο προορισμό του και στην τα σκέρτσα της Μενεγάκη στην οθόνη της τηλεόρασης.

Αν στις δυό πρώτες γειτονιές υπερτερούν οι πιο εύποροι ταξιδιώτες στα σαλόνια της απλής θέσης και στα καταστρώματα κυριαρχούν οι ντόπιοι και τουρίστες (άλλη φυλή).

Γιαγιάδες μαυροφορεμένες με τα καλαθάκια τους να κολατσίζουν το φαγητό που έχουν φέρει από το σπίτι, αγρότες, ψαράδες, ναυτικοί με τις χαρακτηριστικές τραγιάσκες και ακόμα τις χαρακτηριστικές ντοπιολαλιές τους, να καλαμπουρίζουν είτε να πολιτικολογούν, πιτσιρίκια να ουρλιάζουν, μεσήλικες γυναίκες να συνομιλούν, να γελούν, να φωνάζουν, να λεν ανέκδοτα και να κακαρίζουν ενώ πάρα δίπλα τους οι νεώτερες να λύνουν σταυρόλεξα ή να διαβάζουν.

Η μάχη της πολυθρόνας, το σπρωξίδι για την καλύτερη οργάνωση του προσωπικού ή συλλογικού χώρου – σε λίγο θάρθει κι ο κουμπάρος – και οι αιώνιοι διαπληκτισμοί για τις καταλυμένες από μπογαλάκια θέσεις που δεν μπορείς να μαντέψεις αν προορίζονται για κάποιες μελλοντικές αφίξεις ή για κάποιον μελλοντικό υπνάκο. Ένα μοναδικό, όλο ζωντάνια και ανθρωπιά δημιουργικό χάος.

Και κει μες το χαμό ακούγονται στα μεγάφωνα από τη στεντόρια φωνή του αρχιλογιστή οι πρώτες ανακοινώσεις “ Κυριές και κύριες καλημέρα σας. Ο πλοίαρχος, οι αξιωματικοί και το πλήρωμα του πλοίου μας, σας εύχονται καλό ταξίδι…ο καιρός θα είναι καλός και το πλοίο θα φθάσει στο προορισμό του στις έντεκα και σαρανταεπτα λεπτά” γεγονός που θα προκαλέσει ενθουσιασμό και χειροκροτήματα στο επιβατικό κοινό, γιατί του υπενθυμίζει ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δουλεύουν σωστά σ’ αυτόν τον τόπο.

Και φθάνουμε στα καταστρώματα, αυτά που πολύ ευστόχα χαρακτήρισε ο Αγγελος Ελέφαντης “οι μεγάλες πλατείες της υδάτινης πόλης” του Αιγαίου Αρχιπελάγους. Εδώ κυριαρχουν οι νεότεροι και βέβαια από προσφάτως και απαξάπαντες οι καπνιστές. Ατελείωτες παρτίδες τάβλι, μπιρίμπα για τις κυρίες στα πια απάνεμα μέρη του καταστρώματος, φραπεδιές και μπυρόνια. Κορμιά που ξεροψήνονται στον ήλιο, κουβεντολόι, απρόσμενες συναντήσεις παλιών γνωστών, νέες γνωριμίες, καμάκια.

Παρέες μαθητών που ξεκινούν τις διακοπές τους γύρω από κασετόφωνα με τραγούδια της Βίσση αλλά και κιθαρούλες με Σαββόπουλο, παρέες ντόπιων μουσικών με τα βιολιά και τα τσαμπουνοτούμπακα – συμβαίνει συχνά – να τραγουδούν, να τρων να πίνουν και να χορεύουν. Αθλητικός τύπος με τις τελευταίες μεταγραφές, κουτσομπολίστικες αλλά και πολιτικές εφημερίδες που μάταια προσπαθούν οι αναγνώστες να τις συγκρατήσουν από τον αέρα, διάβασμα μελετηρό λογοτεχνικων βιβλίων και ρέμβη απολαμβάνοντας το πέλαγος.

Απόλαυση των δειλινών, διάβασμα του ειδικού για το Αιγαίο πέλαγο βιβλίους, μπυρόνια, υπνάκος όπου νάναι και μιά ψυχική ευφορία για το ταξίδι στον παράδεισο/

Μ’ αρέσει να χαζεύω τους τουρίστες και τις τουρίστριες. Στα πλοία πρωτοσυναντούν το Αιγαίο και χαζεύουν. Χαζεύω τους Κινέζους…χαχαχα …δεν κολυμπούν, ίσα να βάλουν τα ποδάρια τους στη θάλασσα για να δροσιστούν! Λιάζονται, χαζολογούν, τρελαίνονται με την καθαρότητα και την διαύγεια της ατμόσφαιρας του Αιγαίου. Παλαβώνουν με την μικρή κλίμακα και όταν φτάνουν στη Σαντορίνη, συνωστίζονται όλοι στην ανατολική πλευρά του καραβιού και μένουν αποσβωλομενοι από το θέαμα της Σαντορίνης. Βγάζουν φωτογραφίες τα τοπία, αλλά και τον εαυτό τους μαζί μ’ αυτά!

Ταξιδεύοντας με τα μποστάλια – για το νησί μου όπως και για τα περισσότερα νησιά, ευτυχώς, είναι τα τα βαπόρια της Blue Star – το ταξίδι δεν ειναι χαμένος χρόνος. Το ταξίδι είναι ο απαραίτητος χωροχρόνος για να αντιληφθείς ότι πας σε ένα νέο προορισμό, για να προσαρμοστείς και να προετοιμασθείς εσωτερικά. Μια περίοδος μετάβασης. Ν’ αγναντέψεις το πέλαγος, τα νησιά του, να αφουγκραστείς, να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους.

Να φύγεις από τις ανέσεις της πόλης και να νταλαβεριστείς με κάθε είδους ανθρώπους σε ένα περιβάλλον όπου λίγα πράγματα ελέγχονται, οι αέρηδες, οι φωνές, οι μυρωδιές, αλλά κυρίως ένα μεγάλο κενό, όπου οι καταναγκασμοί και νευρώσεις για δράσεις αφοπλίζονται, προετοιμάζοντας τον ταξιδιώτη για το πολύτιμο “χάσιμο του χρόνου” και την επιβίβαση στην πολυπόθητη κατάσταση ανεμελιάς. Γιατί όταν το ταξίδι δεν είναι εμπειρία, δεν είναι βίωμα, κινδυνεύεις να φθασεις στο προορισμό σου κουβαλώντας ατόφιο μέσα σου “τον κόσμο της Πόλης” που πολύ δυσκολότερα πια εκεί να τον αποβάλεις και να τον αποχωρισθείς.

 

<