Kατά παράφραση του Εγγονοπουλικού: «Στρατηγέ, τι γύρευες στην Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;» διερωτάται κανείς τι γυρεύουν οι χάχλες σε μιά λέσχη γαστρονομίας στο Σαν Σεμπαστιάν. Ή τι γυρεύει ένα έδεσμα της φτώχειας, ο μορφοποιημένος τραχανάς της Λέσβου –o υποτιμημένος στην Ελλάδα- στα σαλόνια της παγκόσμιας γαστρονομικής μητρόπολης.

Όπως προανέφερα και σε προηγούμενο κεφάλαιο, εκεί που φαίνεται το βάθος της γαστρονομικής κουλτούρας του Σαν Σεμπαστιάν είναι οι 100 λέσχες γαστρονομίας (club), με maximum μελών 120 η καθεμία. Για να κατανοήσουμε τι σημαίνει αυτό, ας αναλογισθούμε οτι 12.000 άτομα μιάς πόλης 180.000 κατοίκων, δηλαδή περίπου το 10% του πληθυσμού, ασχολούνται ως χόμπυ με την μαγειρική και ως μέλη κάποιας λέσχης, μαγειρεύουν, συζητούν, πίνουν τραγουδούν και χαίρονται τη ζωή και όλα αυτά μακριά από τα αστέρια Μichelin κλπ.

Κάπως έτσι είχα και γω την τύχη να παρευρεθώ σε μια λέσχη όπου κατόπιν συνενοήσεως στα γρήγορα, μαγείρεψα χάχλες με παστρουμά, κασέρι και αυγά μάτια… έναν μεζέ γρήγορο από την Λέσβο που τους ενθουσίασε. Την συνταγή μου την είχε δείξει ο Στράτος Ιωσηφέλλης, ένας ταλαντουχος σεφ από την Λέσβο και τα υλικά τα είχα προμηθευτεί από το μπακάλικο της Λέσβου στην οδό Αθηνάς (χάχλες, κασέρι) τον δε παστρουμά από τον Αραπιάν, μεταφερμένα στην βαλίτσα μου με την Iberia και ενδιάμεσο σταθμό τη Μαδρίτη!

Ως πρώτο πιάτο φάγαμε pinchos με πιπερίτσες που μοιάζουν με τις Φλωρίνης, ακολούθησαν αγκινάρες στον φούρνο με λαρδί και λουκάνικα (chorizo), έπειτα οι δικές μου χάχλες, μπουκίτσες μπακαλιαράκια στο τηγάνι και ήπιαμε λευκά και ερυθρά κρασιά!

Το κλίμα θάλεγε κανείς μοιάζει λίγο με τις παρέες στα παραδοσιακά ελληνικά καφενεία…μόνο που εδώ όλοι τους μαγειρεύουν και όλα τα αστεία και οι κουβέντες δεν πάνε χαμένες, αλλά είναι γύρω από το φαγητό, τα μαγειρέματα, άντε και για τις γυναίκες! Γιατί οι Ισπανοί αγαπούν πολύ τις γυναίκες.

Ποτέ πολιτική! Καμία ματαιοδοξία! Μόνο χαρά ζωής!