Ο χαλβάς είναι από τις παραδοσιακές τροφές των Ελλήνων. Η λέξη είναι αραβική (halva) και σημαίνει «γλυκό». Με το ίδιο όνομα απαντάται στην Ινδία, την κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ωστόσο οι Οθωμανοί Τούρκοι ήταν αυτοί που τον αγάπησαν περισσότερο. Στις μέρες μας τρεις είναι οι διαδεδομένοι χαλβάδες: ο σιμιγδαλένιος, ο χαλβάς από ταχίνι –ο λεγόμενος «του μπακάλη»– και ο χαλβάς Φαρσάλων.

Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς (ή αλλιώς πολίτικος χαλβάς) φτιάχνεται στην κατσαρόλα, από σιμιγδάλι που καβουρντίζεται με ελαιόλαδο και ανακατεύεται με σιρόπι, (αρωματισμένο με φλούδια λεμονιού και κανέλα), ξεφλουδισμένα αμύγδαλα, κουκουνάρια, σταφίδες και πασπαλίζεται με σκόνη κανέλας. Η συνταγή του, απλή: μια δόση λάδι, δύο δόσεις σιμιγδάλι, τρεις δόσεις ζάχαρη και τέσσερις νερό. Ο σιμιγδαλένιος σπυρωτός σπιτικός χαλβάς ήταν ο αγαπημένος χαλβάς των Μικρασιατών, που τον διέδωσαν σε όλη την Ελλάδα.

Στην Κορινθία ο πολίτικος χαλβάς εμπλουτίζεται με την κορινθιακή σταφίδα (μαύρος χρυσός της περιοχής).