Περνώντας από την Αρεόπολη στην Μεσσηνιακή Μάνη, φτάσαμε στην Καρδαμύλη όπου ψάξαμε την κυρά Λέλα, παλιά φίλη και μαγείρισσα του Πάτρικ Λη Φέρμορ πριν πενήντα χρόνια, που είχε φτιάξει δικό της ταβερνάκι πάνω σ’ ένα βράχο. Μάθαμε μετά λύπης μας ότι ταξίδευσε στους ουρανούς, το περυσινό καλοκαίρι και εκεί θα συναντούσε τον παλιό της φίλο Πάτρικ Λη και θα μιλούσαν για τα αθώα χρόνια της νιότης τους.

Κάθισα σ’ ένα παρακείμενο ταβερνάκι, αυτά τα απλά, τον Χαρίλαο, που δεν σου γεμίζουν το μάτι.

Χάρηκα πολύ γιατί και εδώ στο μενού είχε όχι μόνο τη σαλάτα της Λακωνίας, αλλά και τη μεσσηνιακή σαλάτα, μια σαλάτα που εκτός την πρασινάδα είχε τοπικά υλικά όπως τυράκι σφέλα, κομμάτια από λαλάγγια, ξίδι βαλσαμικό, κομματάκια από σύκα αποξηραμένα. Το ταβερνάκι είχε και άλλες τοπικές σπεσιαλιτέ όπως τραβηχτές πίτες, μανιάτικη τηγανιά με φλούδια από πορτοκάλι.

Η ελληνική επαρχία, λέγε-λέγε βρίσκει την ταυτότητά της και από τη χωριάτικη σαλάτα και τη ρόκα παρμεζάνα ανακαλύπτει τον πλούτο της γαστρονομικής της παράδοσης.