10 διαλεχτές ταβέρνες και καφενεία από τα καλύτερα της Λέσβου

Τα ομορφότερα καφενεία της Ελλάδας βρίσκονται αναμφίβολα στη Λέσβο. Επιλέξαμε 10 διαλεχτές ταβέρνες και καφενεία από τα καλύτερα της Λέσβου και σας τα παρουσιάζουμε στο αφιερώμά μας.

Η Λέσβος βρίσκεται στο βορειοανατολικό Αιγαίο δίπλα στις τουρκικές ακτές, είναι το τρίτο σε μέγεθος ελληνικό νησί μετά την Κρήτη και την Εύβοια, και αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο, κυριολεκτικά πνιγμένο μέσα στη φύση και την ιστορία. Τα βασικά προϊόντα της Λέσβου, είναι το ελαιόλαδο, τα τυροκομικά με τρία ΠΟΠ τυριά (φέτα, κασέρι, λαδοτύρι), το κρασί, το μέλι.

Βασικό διατροφικό στοιχείο της γαστρονομικής κουλτούρας της Λέσβου αποτελούν τα ψάρια και τα οστρακοειδή, που ψαρεύονται στις καθαρές θάλασσες του νησιού, κάποια από αυτά αποτελούν διεθνώς σπάνια είδη, όπως τα χτένια, οι σαρδέλες Καλλονής (παπαλίνες, σαρδέλες ωμές τις στιγμής με αλάτι) και τα νοστιμότατα χταπόδια της Λέσβου. Από το πλούσιο και ιδιαίτερα γευστικό τραπέζι του νησιού δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το φημισμένο ούζο, με τους μεζέδες του που συνδυάζει την διατροφή με την κουλτούρα και την παράδοση, δημιουργώντας τη μοναδική γαστρονομική εμπειρία του νησιού.

Τα ομορφότερα καφενεία της Ελλάδας βρίσκονται χωρίς άλλο στη Λέσβο. Κι αυτό οφείλεται όχι μόνο στην δύναμη του παρελθόντος, στην αγάπη των Μυτιληνιών για το ούζο και τη ζωή του καφενείου, αλλά κυρίως γιατί τα περισσότερα παλιά κτήρια διατηρήθηκαν και δεν ανοικοδομήθηκαν, οπόταν παρέμειναν και οι παλιές χρήσεις τους αλλά και ο παλιός τρόπος ζωής, γιατί η ζωή στο καφενείο είναι ο τρόπος ζωής των ανδρών της Λέσβου. Στην Λέσβο οι καφετέριες δεν εκτόπισαν τα καφενεία, όπως έγινε στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο αριθμός των καφενείων με αισθητικό και γαστρονομικό ενδιαφέρον στο νησί ξεπερνά τα πενήντα και δεν υπάρχει χωριό που να μην έχει κάποιο καφενείο που να βαστά από παλιά, δηλαδή με το τεζάκι (το ξύλινο χώρισμα του παρασκευαστηρίου από τον χώρο του κοινού), τα μεταλλικά ή ξύλινα τραπεζάκια, τις μεγάλες τζαμαρίες αλλά και που να μην προσφέρει τα τοπικά ούζα και τους ντόπιους μεζέδες (τυράκια, παστουρμάδες, ελιές, θαλασσινά).

Τα καλύτερα καφενεία και ταβέρνες της Λέσβου

Καφενείον «Ο Ερμής» – Μυτιλήνη

Στο τέλος της οδού Ερμού βρίσκεται το “Καφεμεζεδοπωλείο Ερμής”, ένα από τα πιο ιστορικά καφενεία του νησιού. Η Κυβέλη Σπανουδάκη-Λάσκαρη, μια όμορφη Μυτιληνιά, σημερινή ιδιοκτήτρια του καταστήματος, μας αφηγείται: “Στα 1922 με την ανταλλαγή πληθυσμών ο παππούς μου, Γιώργος Σπανουδάκης ήλθε απο την Μικρά Ασία και αγόρασε από έναν Τούρκο το καφενείο αυτό και το μετονόμασε Ερμής”. Το 1997 το καφενείο το παρέλαβε η Κυβέλη από τον πατέρα τηςκαι το ανακαίνισε όσο πιοο πιστά μπορούσε.

Το σημερινό “καφεμεζεδοπωλείο Ερμής” προσφέρει όπως πάντα τους πρωινούς καφέδες, έχει όμως εξελιχθεί σ’ένα εξαίρετο μεζεδοπωλείο-εστιατόριο, για μεσημεριανό αλλά και για βραδινό φαγάκι. Οι μεζέδες πολλοί, αλίπαστα, θαλασσινά, μαγειρευτά και οι προτιμήσεις μου τα κολοκυθολούλουδα, το σφουγγάτο και η κρασάτη σπλήνα. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού είναι μοναδική και σε πάει χρόνια πίσω, καθώς η επίπλωση, η διακόσμηση, οι καθρέπτες, τα κάδρα είναι όλα εποχής, και εξαιρετικού πραγματικά γούστου. Δεν είναι τυχαίο ότι το “καφενείο-εστιατόριο” Ερμής είναι ο πρώτος γαστρονομικός σταθμός όσων επισκέπτονται τη Μυτιλήνη.

O Αντώνης στο Καγιάνι της Μυτιλήνης

Bγαίνοντας από την πόλη της Μυτιλήνης με κατεύθυνση προς το αεροδρόμιο και ακολουθώντας τον ανηφορικό δρόμο προς το Kαγιάνι αντικρίζουμε το μεγαλόπρεπο Ναό των Ταξιαρχών. Εκεί, λίγα βήματα από την εκκλησία των Tαξιαρχών συναντάμε την ταβέρνα του «Aντώνη». Καθώς περνάς το κατώφλι και μπαίνεις μέσα σ’ ένα ταπεινό μακρόστενο κτίριο μένεις έκθαμβος από την θέα της μεγάλης τζαμαρίας – κάτι σαν ξύλινος εξώστης – που βλέπει κατά τη Μυτιλήνη και τα απέναντι μικρασιατικά παράλια.

Το ένα πιάτο είναι καλύτερο από το άλλο. Όσο αξιαγάπητος είναι ο Αντώνης άλλο τόσο λαχταριστά είναι και τα μεζεκλίκια της κυρά Αναστασίας: γαύρος μαρινάτος, σαρδέλες παστές, υπέροχοι γκιουσλεμέδες, τα κεφτεδάκια της που μοσχοβολάνε κύμινο με τις φρέσκες τηγανητές πατάτες, ο μπεκρή μεζές, το ψητό χταπόδι ή το φρεσκοτηγανισμένο καλαμάρι., η σουπιά, ο μπακαλιάρος και λοιπά ψαρικά και κρεατικά της. Κι όπως είπαμε: Λέσβος χωρίς τον Αντώνη δεν έχει!

Το ουζάδικο-ταβέρνα του Μπαμπούκου στον Μόλυβο

Ο Μόλυβος είναι η πιο προσφιλής τουριστική περιοχή της Λέσβου, όχι αδίκως, γιατί χαρακτηρίζεται από την απαράμιλλη φυσική ομορφιά της, τη γραφική της αρχιτεκτονική και τα παραμυθένια ηλιοβασιλέματα. Εκεί στα ψαροκάικα και το πολυφωτογραφημένο λιμάνι, με φόντο το Κάστρο, ανάμεσα σ’ άλλες ταβέρνες, βρίσκεται το ουζάδικο του Μπαμπούκου, το στέκι των καλοφαγάδων.

Εδώ θα βρείτε πλήθος ουζομεζέδων (κτένια, φούσκες, λακέρδες), φρέσκα λεσβιακά κρέατα, σπιτικά φαγητά, μακαρονάδες, σούπες, κακαβιά και συνήθως φρέσκα ψάρια και θαλασσινά. Mε μεγάλη γνώση από ψάρια ο Μπαμπούκος -καθότι έχει δουλέψει και στην Ψαραγορά- έχει πάντα κάτι θαλασσινό και ψαρικό να προσφέρει. Η μεγάλη αξία του μαγαζιού είναι ότι είναι ανοικτό μεσημέρι-βράδυ, όλο το χρόνο, και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί τα καλοκαιρινά θέρετρα τον χειμώνα ερημώνουν και πολύ δύσκολα βρίσκεις κάπου να φας.

Οινομαγειρείο το Σταυρί στην Αγιάσο

Η Αγιάσος, ο κατεξοχήν ορεινός προορισμός της Λέσβου, κάθε άλλο παρά νησί θυμίζει. Εκεί που σταματάνε οι ελαιώνες, σε υψόμετρο 500 μέτρων, αρχίζει το πυκνό καστανόδασος του Ολύμπου, του βουνού στην πλαγιά του οποίου είναι χτισμένο το χωριό. Γύρω από την πλατεία της Αγιάσου βρίσκονται πανέμορφα καφενεία, καταστήματα που πωλούν τοπικά προϊόντα (κάστανα, τυριά, γλυκά, ζυμαρικά, χάχλες) όμορφα καφενεία και ταβερνάκια.

Παίρνοντας τον ανηφορικό δρόμο, από την πλατεία προς την «ΚΟΡΥΦΉ» φτάνει κανείς στο «Σταυρί», το πιο δημοφιλές στέκι του χωριού και αξίζει να δοκιμάσει νόστιμους τραγανούς κεφτέδες, λαδοτύρι, χόρτα του βουνού, μια θεσπέσια ομελέτα με άγρια σπαράγγια και άλλη μία με σουτζούκι, ντόπια κρέατα και άλλα πιάτα, συνοδεία πολύ καλού κόκκινου κρασιού ή ούζου.

Καφέ-μπαρ «Το στέκι» – Αγιάσος Λέσβου

Το μαγαζί του Θεοφάνη Αξιομάκαρου βρίσκεται στο κέντρο της Αγιάσου, απέναντι από το καφενείο της Καφενταρίας. Αυτό που σου τραβάει την προσοχή είναι ο τολμηρός συνδυασμός των χρωμάτων στους τοίχους του (κόκκινο-κίτρινο και θαλασσί). Μπορεί σαν κτήριο να υστερεί από την μεγαλοπρέπεια του αντικρινού του, αλλά δεν στερείται παρεών και σταθερής πελατείας. Τουναντίον, είναι στέκι πολύ γλεντζέδων ανθρώπων και ίσως ο μικρός χώρος του να βοηθά περισσότερο στο να ενώνονται οι παρέες, να λέγονται ιστορίες και να πέφτουν όταν έρθει το κέφι και τραγουδάκια.

Ο Θεοφάνης σερβίρει όλων των ειδών τα τοπικά ούζα με όμορφους μεζέδες. Ρόκκα, παντζάρι και ελίτσες και από πάνω ψαράκια: “χαμψοί” τρεις μαριδούλες από τον κόλπο της Καλλονής, αλευρομένες και κολλημένες σε σχήμα τρίαινας, ένα μικρό μπαρμπουνάκι, και μια ουρά από κεφαλόπουλα. Εδώ τα κεράσματα από τις παρέες δίνουν και πέρνουν και οδηγούν σε πια όλους μαζί στο τραγούδι. Αυτά έχουν τα καφενεία της Λέσβου… Δεν μπορείς να βρεις την ησυχία σου!

Το καφενείο της κυρα-Ρήνης – Αγ. Δημήτριος Λέσβου

Στο μέσο της διαδρομής Πολιχνίτος-Μυτιλήνη στο ύψος της διασταύρωσης προς Αγιάσο, βρίσκεται το καφενείο της κυρά Ρήνης, το πιο όμορφο ίσως καφενεδάκι του Αιγαίου Αρχιπέλαγους. Η Κυρά Ρήνη, η πρώην «χρυσοχέρα» του καφενείου, έχει περάσει τα 95 χρόνια ζωής. Την τέχνη της στα γλυκά του κουταλιού και στον καφέ, συνεχίζει πλέον η κόρη της, η κ. Αφροδίτη Ακαμάτου και ο εγγονός της.

Το καφενείο ξύλινα ξεχαρβαλωμένα πατώματα, όμορφο γαλάζιο ξύλινο ταβάνι, πολλά χρώματα, φωτεινές τζαμαρίες, η μυρωδιά του πεύκου και του ρετσινιού που καίγεται στη σόμπα σε ταξιδεύει στην εποχή του Θεόφιλο όταν αυτός ζωγράφιζε τα ταβάνια του μαγαζιού. Η κ. Αφροδίτη και η κόρη της, Χρυσούλα, η οποία τη βοηθάει όταν έρχεται πολύς κόσμος, προσφέρουν καφέ και αναψυκτικά στους επισκέπτες. Η σπεσιαλιτέ τους, όμως, είναι τα γλυκά του κουταλιού, φτιαγμένα πάντα από φρούτα και λαχανικά εποχής, χωρίς συντηρητικά, αλλά και το λικέρ τσέρι, που φτιάχνουν από φρέσκα βύσσινα τον Ιούλιο. Τότε, το μαγαζί «κοκκινίζει» από τα βύσσινα που αφήνονται στον ήλιο. Δοκιμάστε ανάλογα την εποχή μανταρινάκι, πορτοκάλι, φράπα, μηλαράκι, κυδώνι, κολοκύθα, ντοματάκι, σύκο, μελιτζανάκι, κεράσι, σταφύλι, καρύδι!

Σύλλογος Αιγαιοπελαγίτικης Γαστρονομίας – Κόλπος Γέρας

Σε κάθε νησί υπάρχουν και και κάποια μυστικά που οι ντόπιοι δεν τα μοιράζονται με κανέναν τρόπο με τους ξένους. Έτσι διαφυλάσσουν τον κόσμο τους και έχουν να περηφανεύονται ότι μπορούν ζουν κάποιες ιδιαιτερότητες που δεν έχουν μολυνθεί από το πνεύμα της αξιοποίησης και της τουριστικής εκμετάλλευσης. Ένα τέτοιο δείγμα έζησα πέρυσι τέτοια μέρα σ’ ένα στέκι στο κόλπο του Γέρας. Ο Σύλλογος Αιγαιοπελαγίτικης Γαστρονομίας έχει φτιάξει πάνω στη θάλασσα έναν μικρό παράδεισο που τον απολαμβάνουν τα μέλη του, που είναι αρκετά.

Αν τύχει να είσαι φίλος τους τότε μπορεί να έχεις την τύχη να μοιραστείς την ατμόσφαιρα του χώρου τους και βέβαια να μυηθείς σε κάποια μυστικά τους. Η ατμόσφαιρα είναι άκρως παρεΐστικη μέσα σ’ έναν χώρο αυτοκατασκευή, από πέτρες και ξύλα, μιά πανέμορφη ξύλινη στέγη, θέα στο κόλπο, που σπάνια να έχει κυματισμούς, διακόσμηση από διάφορα καλόγουστα αντικείμενα από όλον τον κόσμο. Βέβαια σ’ επαναφέρουν στην πραγματικότητα οι μεζέδες, όπως τα παστά του τόπου, η σαρδέλα, η λακέρδα κι άλλα περίεργα, το ελαιόλαδο χυμένο παντού, σε σαλάτες, στην βραστή πατάτα και ολούθε, αλλά και τα θαλάσσινά όπως τα κτένια, κυδώνια οι πετροσωλήνες!

Το καφενείο Πανελλήνιον στη Μυτιλήνη

Το Πανελλήνιον είναι ένα από τα ιστορικά καφενεία της Μυτιλήνης, που άνοιξαν στις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν η ζωή της πόλης μεταφέρθηκε γύρω από τον επιβλητικό Άγιο Θεράποντα. Για δεκαετίες το Πανελλήνιον φημιζόταν για την πολυτέλειά του και αποτελούσε το κέντρο ζωής της πόλης, Αρχικά στο Πανελλήνιο σύχναζαν μόνο οι αριστοκράτες της πόλης και αργότερα, χωρίστηκε σε δύο τμήματα, από τη μια ήταν η αριστοκρατία και από την άλλη η εργατική τάξη καθώς υπήρχε διαχωριστική γραμμή, που χώριζε το μαγαζί σε πάνω και κάτω μέρος.

Κατόπιν ήρθε ο μαρασμός και επί χρόνια παραμένει κλειστό και στα τέλη της δεκαετίας του 2000 το Πανελλήνιον ξαναλειτούργησε με μιά εντυπωσιακή διακόσμηση εποχής αλλά κυρίως με μιά ποικιλία κοινού του, που πιστεύω ότι είναι και ο πλούτος του. Παρατήρησα ανθρώπους μοναχικούς να απολαμβάνουν την ηρεμία τους, συνταξιούχους να παίζουν τάβλι ή να συζητούν, κυρίες μεσήλικες να πίνουν το τσάι τους, νεαρές κοπελιές να χαριετίζονται πίνοντας το καπουτσίνο τους, ξένοι επισκέπτες να χαζεύουν και άλλοι πολλοί να χαίρονται τα γλυκά τους και τους μεζέδες τους (η γκουρού τυρόπιτα με δυόσμο ήταν υπέροχη).