Από χθες μπήκαμε για τα καλά στις γιορτές.

Ευκαιρία για ξέσκασμα, συναντήσεις με φίλους, φαγοπότι και τραγούδι. Το ελληνικό τραγούδι το αγαπώ πολύ όπως και τον κόσμο του. Τον αγαπησιάρικο. Και δεν είναι τυχαίο που όποταν βρίσκομαι στην Αθήνα πετάγομαι στο οινοπαντοπωλείο Ειδικόν του κυρ Αποστόλη στα Ταμπούρια – το διάλεξα για το εξώφυλλο του σχετικού βιβλίου μου “Ταβέρνες της Αθήνας” – όπου εκεί πάντα επικρατεί η γιορτή.

Ξεκίνησα συμβολικά από εκεί τις φετεινές γιορτές. Ήταν εκεί όλη η μπριγάδα (!) του μαγαζιού. Ο κυρ-Απόστολος, ο Γρηγόρης o maitre (!), κυρά Βούλα ο σεφ (!), αλλά και ο συμπέθερος, ο Νίκος, ο Θόδωρος και γιός Αριστείδης. Οι γνωστοί μεζέδες και το νέο γιοματάρι ρετσίνας που μόλις είχε ανοίξει και ήταν θεϊκό. Τραγουδήσαμε και χορέψαμε τα αγαπημένα μας τραγούδια! Το πρόγραμμα είχε από όλα αλλά χαρήκαμε ιδιαιτερα τα: (έτσι για να γνωρίζεται τα γούστα μου)

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου να περάσει όπως-όπως η βραδιά μου

στη δική σου τη σελίδα εσταμάτησα και θυμήθηκα για σένανε πως δάκρυσα.

Μα δεν θυμήθηκα το χρώμα των ματιών σου ούτε τον ήχο της φωνής σου δεν θυμήθηκα.

Και προσπαθώντας κάτι για να θυμηθώ αποκοιμήθηκα. (Στράτος Διονυσίου, Μουσική-στίχοι Τ. Βοσκόπουλος)

Τις αμαρτίες τις δικές μου αν χρειαστεί να τις μετρήσω

από τα δέκα δάχτυλα μου μόνο τα πέντε θα κρατήσω.

Τώρα το δίκιο σου γυρεύεις μες στο ποτό και μες στη ζάλη

κι όλο μετράς στα δάχτυλά σου τις αμαρτίες που ‘χω κάνει.

Μα το δικό σου αμάρτημα του κόσμου όλα τα δάχτυλα. (Στ. Καζαντζίδης, μουσική-στίχοι : Γιάννης Πάριος)

Χόρεψε μαζί μου απόψε κάτω απ’ το φεγγάρι.

Δες, τα μάτια μου γεμίσαν από σένανε.

Χόρεψε για την αγάπη που ‘ρθε να σε πάρει.

Χόρεψε για σένα μόνο και για μένανε.

Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε,

άσε με να σ’ αγαπάω κι όπου φτάσουμε. (Τ. Βοσκόπουλος)

Σου το ‘χα πει πως αν τύχει κι εσύ να με προδώσεις

καλύτερα να με σκοτώσεις δε θα ‘θελα να ζω

Τώρα μου λες πως η αγάπη που μου ‘χες πια τελειώνει

σαν το χιόνι που λίγο λίγο λιώνειμα σε παρακαλώ

Σώσε με…

Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο θα ‘ναι η ζωή μου ένα μαρτύριο

τώρα που πια δεν μ’ αγαπάς (Ρίτα Σακελλαρίου, στίχοι-μουσικοί Ν.Καρβέλας !)

Ήπιαμε δεκάδες μισόκιλα… το πρωί ξυπνήσαμε με ένα κεφάλι λαμπίκο και με μιά απίστευτη γλύκα στη καρδιά… Τα χαμε κάνει όλα!

Χρόνια πολλά κυρ-Απόστολε!