Αμφιλύκη

Αν θα ’πρεπε κάποια ταβέρνα της Σκιάθου να βραβευτεί στους μεγάλους διαγωνισμούς με τα βραβεία Ελληνικής Κουζίνας αυτός θα ήταν δίχως η ταβέρνα Αμφιλύκη.

Αλλά δεν υπάρχει δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον χώρο. Βέβαια ουδόλως νοιάζουν αυτά τον κυρ Χρήστο και την αδελφή του μαγείρισσα κι αυτή, που καθημερινά χειμώνα καλοκαίρι σερβίρουν γεύσεις Σκιάθου, ό,τι πιο αυθεντικά σκιαθίτικο υπάρχει στο νησί ενώ ό,τι ζαρζαβατικό σερβίρεται είναι από τους τριάντα στρέμματα κήπους με λαχανικά που διαθέτουν.

Το Αμφιλύκη βρίσκεται κρυμμένο κοντά στην Ακρόπολη της Σκιάθου, μακριά από την τουριστική πλευρά του λιμανιού, ψηλά στην πλαγιά της παραλίας της Μεγάλης Άμμου με μια συγκλονιστική θέα στη θάλασσα και στα νησάκια Τσουγκριά και Τσουγκριάκι. Την ταβέρνα διαχειρίζεται ο Χρήστος Καλογιάννης με την οικογένεια του (την αδελφή του Μαρία, την γυναίκα του και την κόρη του).

Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, τρεις διαφορετικοί φίλοι μας από το παρελθόν, αλλά και σχετικά πρόσφατοι, γνωρίζοντας το ενδιαφέρον μου για τις τοπικές κουζίνες, με προσκάλεσαν για δείπνο – ξεχωριστά ο καθένας – να φάμε ντόπια κουζίνα στην ταβέρνα Αμφιλύκη. Οποία σύμπτωση!

Ο κυρ Χρήστος παλιός ναυτικός συμμαζεύτηκε νέος στα τριάντα του από την γυναίκα του, την Φιλίτσα, στην στεριά και σιγά-σιγά φτιάξαν ένα απλό και νοικοκυρεμένο ταβερνάκι με κάποια δωμάτια, πάνω, κάτω από το μαγαζί και έτσι μπήκαν στην βιοπάλη. Αυτοί οι βιοπαλαιστές χωρίς πτυχία, σχολές και τα λοιπά, έντιμοι, λαϊκοί και ταπεινοί βγάλαν στην επιφάνεια την ψυχή και την γεύση της Σκιαθίτικης κουζίνας. Την απλότητα και την φινέτσα της λαϊκής κουζίνας.

Ο Παπαδιαμάντης κυκλοφορεί μέσα στο Αμφιλύκη, όταν ακούς τις αφηγήσεις του κυρ-Χρήστου:

«H Σκιάθος είχε κυρίως δυο ειδών τρόφιμα, θαλασσινά και μπαξεβάνικα. Αντάλασσαν οι ψαράδες με τους αγρότες τα προϊόντα τους, αλλά τελικά και οι δυό τρώγαν λίγο πολύ τα ίδια φαγητά. Το πάντρεμα ψαριών και θαλασσινών με λαχανικά είναι ο κορμός της Σκιαθίτικης κουζίνας.»

Αυτά θα βρει κανείς να φάει εδώ. Χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες. Η κουζίνα της Σκιάθου είναι εδώ.

Δοκιμάσαμε σύβραση σφυρίδας με ντοματούλα, ένα ποίημα!

Τα τσόφλια (έτσι λέγαν τα καραβιδοειδή και τους αστακούς οι Σκιαθίτες, γιατί δεν είχαν ψαχνό και δεν φτούραγαν) τα μαγειρεύαν κυρίως με λαχανικά. Εδώ ένα από τα ομορφότερα πιάτα της ταβέρνας Αμφιλύκη είναι οι καραβίδες με κολοκυθάκια. Θεσπέσια ελαφριά και φινετσάτη γεύση!

Βλάχοι, συναγρίδες στιφάδο ενώ δοκιμάσαμε και καπνιστό συκώτι σκλεπούδας (πεσκανδρίτσας). Μεζέδες απλοί, πολύπλοκοι, ψαγμένοι ερχόντουσαν δια χειρός κυρ-Χρήστου, μαζί με τις σχετικές επεξηγήσεις στο τραπέζι επί δίωρο.

Φοβερά πράγματα σας λέω!

Δοκιμάσαμε και τα καλαπόδια, τις σκιαθίτικες χορτόπιτες, που ονομάστηκαν έτσι μάλλον λόγω σχήματος.

Για να τελειώσουμε με το μαγαζί του φιλοσόφου της Σκιαθίτικης κουζίνας – να με θυμάστε, σε λίγο καιρό πολύς κόσμος θα μιλάει για το Αμφιλύκη -, καταλάβαμε πως κάτι συμβαίνει εδώ με το που καθίσαμε στο τραπέζι, γιατί μας ήρθε ένα ψωμί με προζύμι, απ’ αυτά που δεν συναντάς συχνά στην επαρχία. Κι όπως συνηθίζεται να λέγεται – και είναι σωστό -, ότι το καλό εστιατόριο από το ψωμί του φαίνεται. Και φυσικά γνωρίσαμε τον φούρνο του Φάνη Βελεντζάκου που θα τον παρουσιάσουμε προσεχώς.