Καφαντάρι

“Στο καφενείο του Καφαντάρη δέκα φαντάροι χωρίς στολή
πήγαν και κάθισαν για να γλεντήσουν, να πιούνε τσίπουρο, να πιουν ρακί”.

Η Θεσσαλονίκη, μια από τις περισσότερο τραγουδισμένες πόλεις της χώρας μας, είναι προφανές οτι είχε καφενέδες ιστορικούς που να έχουν και αυτοί εμπνεύσει με τη σειρά τους τραγούδια. Βέβαια κύριο θέμα των στίχων είναι η φτωχολογιά και η μεγάλη παράδοση της πόλης που με την φιλόξενη αγκαλιά της υποδεχόταν ανά τους αιώνες σε όλους τους κατατρεγμένους κάθε εποχής. Από τους Εβραίους Σεφαραδίτες που κατέφθασαν εδώ τον 15 αιώνα, ως τους Πόντιους και τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά και τους εσωτερικούς οικονομικούς μετανάστες τα χρόνια της “αστυφιλίας” που εδώ βρήκαν καταφύγιο και ξανάρχισαν τη ζωή τους.

Δυστυχώς μετρημένα στα δάκτυλα είναι τα καφενεία που έχουν απομείνει στη Θεσσαλονίκη. Στην οδό Αρκαδιουπόλεως 1 και Αγίου Δημητρίου, βρίσκεται το καφενείο “Καφαντάρι”. Από την εξωτερική του όψη αντιλαμβάνεται κανείς τον λαϊκό του χαρακτήρα. Μια τεράστια παλιακή τζαμαρία σ’ ένα αρκετά παρατημένο κτίριο.

Για την προϊστορία του μαγαζιού λέγονται πολλά.

Σύμφωνα με τον Χρίστο Ζαφείρη στο βιβλίο του “Ο Έρως Σκεπεί την Πόλη” , υπήρχε στην αρχή της Αγίου Δημητρίου στις αρχές του 20ου αιώνα, το καφενείο του Καφαντάρη που ήταν, “διαβόητος μπράβος, λαθρέμπορος και αγαπητικός του υποκόσμου στα χρόνια της προσφυγιάς”. Μάλιστα οι σύγχρονοι ιδιοκτήτες του καταστήματος επιδεικνύουν και την κρυψώνα του Καφαντάρη, που κρυβόταν όταν επισκέπτοντο οι αστυνομικοί το καφενείο του. Αργότερα το μαγαζί πέρασε στα χέρια του Χρήστου Βλαβενίδη και το 1965 το πήρε ο Καριοφύλης Διαμαντακίδης και από αυτόν πέρασε στον υιό του Δημήτρη και κατόπιν στη κόρη του, την Αφροδίτη. Από το 1965 μέχρι σήμερα μια οικογενειακή υπόθεση!

Σύμφωνα με τις ιστορίες,  εδώ έχει παίξει κι ο Μάρκος Βαμβακάρης μετά τον πόλεμο, γιατί το καφενείο κάποιες μέρες φιλοξενούσε ορχήστρα και τραγουδιστές της εποχής όπως, ο Μάρκος  ο Τσιτσάνης και ο Μπάτης.

Μνήμες βιωματικές υπάρχουν απο την δεκαετία του εξήντα, όταν το καφενείο ήταν στέκι των νταλικιέρηδων και ταξιτζίδων.

Σήμερα συχνάζουν λίγοι ηλικιωμένοι, αρκετοί απ’ αυτούς Μουσουλμάνοι και αρκετοί νέοι φίλοι των ιδιοκτητών. Κύριο χαρακτηριστικό κάποιων θαμώνων στο Καφαντάρι ήταν το κοντραμπάντο τσιγάρα αξίας ενός ευρώ που προμηθεύονται από τους πλανόδιους πωλητές.

Η ατμόσφαιρα μέσα στο μαγαζί λαϊκότατη όπως και οι τιμές των ποτών που δεν ξεπερνούν το 1,5 ευρώ. Βέβαια δεν λείπουν και αυτοί που έρχονται για ούζο και φέρνουν το δικό τους μεζέ. Πάντως προς επίρρωση του παραπάνω άσματος, – όπως μας λεν βετεράνοι θαμώνες – πολλοί επισκέπτες του καφενέ, είναι παλιά φαντάρια που έρχονται ν’ αναπολήσουν τις όμορφες στιγμές που πέρασαν σ’ αυτόν τον χώρο, ενώ βέβαια το μαγαζί έχει τις δόξες τους, όταν έχει στην τηλεόραση ματς του ΠΑΟΚ. Δεν βρίσκεις θέση να καθήσεις.