Στέκι στην Αγιάσο

Η Αγιάσος, χτισμένη στην ενδοχώρα της Λέσβου, στις πλαγιές του όρους Όλυμπος σε υψόμετρο 460 μέτρων, διατηρεί αναλλοίωτα τα στοιχεία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Παρόλο που δεν είναι παραθαλάσσιο χωριό, έχει μεγάλη τουριστική κίνηση κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, καθώς πολύς κόσμος την επισκέπτεται για να θαυμάσει την αρχιτεκτονική, τα κεραμικά -είναι αγγειοπλαστικό κέντρο- και φυσικά τα καφενεία της.

Το καφενείο το Στέκι του Θεοφάνη Αξιομάκαρου βρίσκεται στο κέντρο της Αγιάσου, απέναντι από το καφενείο της Καφενταρίας. Αυτό που σου τραβάει την προσοχή είναι ο τολμηρός συνδυασμός των χρωμάτων στους τοίχους του (κόκκινο-κίτρινο και θαλασσί). Μπορεί σαν κτήριο να υστερεί από την μεγαλοπρέπεια του αντικρινού του, αλλά δεν στερείται παρεών και σταθερής πελατείας. Τουναντίον, είναι στέκι πολύ γλεντζέδων ανθρώπων και ίσως ο μικρός χώρος του να βοηθά περισσότερο στο να ενώνονται οι παρέες, να λέγονται ιστορίες και να πέφτουν όταν έρθει το κέφι και τραγουδάκια.

Ο Θεοφάνης μού φερε το καραφάκι μου – αυτή τη φορά ούζο Πιτσιλαδής – με όμορφους μεζέδες. Ρόκκα, παντζάρι και ελίτσες και από πάνω ψαράκια: “χαμψοί” τρεις μαριδούλες από τον κόλπο της Καλλονής, αλευρομένες και κολλημένες σε σχήμα τρίαινας, ένα μικρό μπαρμπουνάκι, και μια ουρά από κεφαλόπουλα.

Εκείνη την ώρα κάθισε απέναντι μου μια φυσιογνωμία που κάτι μου θύμιζε. ∆εν χρειάστηκε και πολύ να σκεφθώ για να φέρω στο νου μου τον δάσκαλο του σαντουριού και πολύ καλό οργανοπαίκτη Σουσαμλή. Αυτός μαζί με την κομπανία του, τρομπέτα, τούμπανο και βιολί είχαν φωτογραφηθεί να περιοδεύουν στα στενοσόκακα καλντερίμια της Αγιάσου και η φωτογραφία αυτή ήταν από τις εμβληματικές στο βιβλίο μου “Πανηγύρια στο Αιγαίο”.

Τα ήπιαμε και μου μετέδωσε τη χαρά του, που πολλοί από τους μαθητές του, γύρω τους τριάντα το σύνολο – και είναι τεράστιο νούμερο για ένα χωριό – παίρνουν βραβεία και διακρίνοντα για το παίξιμό τους.

Η συζήτηση δεν μπόρεσε να συνεχιστεί γιατί τα κεράσματα από τις παρέες μάς οδήγησαν στα απέναντι τραπέζια, όπου πια όλοι μαζί πιάσαμε το τραγούδι.

Αυτά έχουν τα καφενεία της Λέσβου… Δεν μπορείς να βρεις την ησυχία σου!