Καλύβα του Ψαρά

Η Καλύβα του Ψαρά βρίσκεται στο ψαροχώρι Ζόλα, στο βορειοδυτικό σημείο της χερσονήσου της Παλικής. Κι ενώ μόλις δύο χιλιόμετρα χωρίζουν τα Ζόλα από τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο που ενώνει το Αργοστόλι, το χωριό κτισμένο σε πλαγιά που καταλήγει στη θάλασσα, χαρακτηρίζεται από ηρεμία, ησυχία και χαλάρωση.

Στο γραφικό λιμανάκι του βρίσκουν καταφύγιο οι λίγες ψαρόβαρκες της περιοχής, ενώ πολύ κοντά βρίσκεται η παραλία της Αγίας Κυριακής, μια από τις καλύτερες παραλίες της Κεφαλονιάς. Σ’ αυτό το λιμανάκι υπάρχει η Καλύβα του Ψαρά, ένας μύθος των φίλων του καλού φαγητού. Και η αιτία μία και μοναδική. Όσες αλλαγές κι αν έχουν γίνει στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια, το ταβερνάκι αυτό εδώ και 42 χρόνια, παραμένει το ίδιο, ένα ταπεινό κτίσμα, σαν καλύβα, και σερβίρει ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ψάρι στο τηγάνι, πατάτες τηγανητές, χωριάτικη σαλάτα και κρασί.

Τα ψάρια ψαρεύονται το πρωί και τρώγονται το μεσημέρι. Ανάλογα την τύχη του ο επισκέπτης, θα έχει την δυνατότητα να διαλέξει ότι έβγαλε η ψαριά, κι ότι προλάβει. Μπαρμπούνια, σαργούς, λιθρινάκια, μαρίδα, γόπες, αλλά και μεγαλύτερα, αστακούς ή κωλοκτύπες.

Βέβαια η τεχνολογία βοήθησε στις τηλεφωνικές κρατήσεις, γιατί είναι αμαρτία να κάνεις τόσο δρόμο – δεν είναι μακρύς, αλλά δύσκολος και όλο στροφές – και να μην βρεις να κάτσεις και να φας. Οι πιο ψαγμένοι κάνουν ρεζερβέ, άλλοι πάλι, διαλέγουν τα ψάρια τους το πρωί και επιστρέφουν τ’ απόγευμα μετά το μπάνιο τους για φαγητό. Μια πολύ καλή ιδέα είναι το νοίκιασμα μιας βαρκούλας από το λιμανάκι για να σε οδηγήσει για μπάνιο στις δυο πανέμορφες ερημικές παραλίες τη Φτέρη και το Αμμίδι.

Προστάτης του αδιατάραχτου της ταβέρνας και υπερασπιστής στην«Καλύβα του Ψαρά» στις σειρήνες της εξέλιξης είναι ο Μεταξάς – μικρό όνομα – Απέργης:

«Στα παλιά τα χρόνια εδώ υπήρχε εδώ μια αποθήκη», μας λέει ο Μεταξάς δείχνοντας με υπερηφάνεια το σχετικό έγγραφο χρονολογίας του 1849 που αφορά την άδεια οικοδομής μιας αποθήκης για μεταφοράς σταφίδας ιδιοκτησίας Γεράσιμου Χαριτάτου:

«Με τους σεισμούς του 1953 κατέρρευσε η αποθήκη και στον χώρο αυτό ο πατέρας μου, ο κυρ Σπύρος το 1978 έφτιαξε πάνω στα ερείπια σε μια γωνιά ένα ταβερνάκι. Ψάρευε με την βάρκα του και η μάνα μου, η κυρά Σοφία, στην κουζίνα τηγάνιζε τα ψάρια και έκανε τις σαλάτες. Το φως ασετυλίνη και η φωτιά στη κουζίνα από φιάλες Πετρογκάζ. Στα τέλη τις δεκαετίας του 1980 ήρθε το ηλεκτρικό ρεύμα, φτιάχτηκε ο δρόμος, το λιμανάκι και πληθύναν οι τουρίστες. Τα τελευταία χρόνια αναλάβαμε με την γυναίκα μου την Κυριακούλα το ταβερνάκι, αλλά ο κυρ Σπύρος και η κυρά Σοφία δεν τα παρατούν και μας συμπαραστέκονται».

Ο Μεταξάς κάθε μέρα – την τουριστική σαιζόν – βγαίνει στη θάλασσα μ’ ένα περήφανο τρεχαντήρι 11 μέτρων που έχει το όνομά του και πάει για ψάρεμα με δίκτυα και παραγάδια.

Το μεσημέρι βοηθά το σερβίρισμα αλλά κυρίως πιάνει κουβέντα με τους πελάτες του, που πολλοί έρχονται δια θαλάσσης με τα σκάφη τους. Και ποιους δεν έχει γνωρίσει!

«Αλλά με τα μαγιό πάνω στη παραλία και εδώ στην καλύβα μου, όλοι είμαστε ίσοι».

Το χειμώνα ο Μεταξάς ησυχάζει με κάποια κτήματα και το αμπέλι του από το οποίο μάλιστα παράγει και το δικό του κρασί! Λόγω συμπάθειας ο Μεταξάς μου προσέφερε full menu, ενισχυμένο κατ’ εξαίρεση με κολοκυθάκια του κήπου του, ενώ εγώ καθηλώθηκα στην ποιότητα και την ποσότητα του λαδιού που περιείχε η σαλάτα.

Ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν τσιγκουνεύονται το λάδι στη χωριάτικη. Αποχαιρετίσαμε την Καλύβα του Ψαρά με μια όμορφη οικογενειακή φωτογραφία και με υπόσχεση σύντομα να επιστρέψουμε.