Σκάλα του Βραδέτου

Ανακαλύφθηκε το ψηλότερο παραδοσιακό καφενείο της Ελλάδας και βρίσκεται στο Βραδέτο. Το Βραδέτο είναι κτισμένο στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Τύμφη στο ψηλότερο χωριό του Ζαγορίου σε υψόμετρο 1.340 μέτρα. Μέχρι το 1974 το χωριό συνδεόταν με τον υπόλοιπο κόσμο από την περίφημη «Σκάλα του Βραδέτου», μια πέτρινη κατασκευή με χρήση της «αυτόχθονης» πέτρας πάνω στο φαράγγι του Βήκου, όπου ξακουστοί μαστόροι έχτισαν και συνέδεσαν το Βραδέτο με το Καπέσοβο. Ο χρόνος διάβασης της σκάλας είναι περίπου 50 λεπτά και η θέα σου κόβει την ανάσα. Το 1974 το Βραδέτο συνδέθηκε με δρόμο μήκους 9 χιλιομέτρων που παρακάμπτει το φαράγγι και από το 1988 η σκάλα μαζί τα με τα δύο πέτρινα γεφύρια μεταξύ των χωριών Καπέσοβο έχουν χαρακτηριστεί ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία ως «χαρακτηριστικά δείγματα τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής και μαρτυρίες του τρόπου επιβίωσης και επικοινωνίας των κατοίκων της περιοχής της εποχής εκείνης».

Φτάνοντας στα τελευταία σκαλοπάτια της σκάλας του Βραδέτου έρχονται στα αυτιά μουσικές από κλαρίνα και από ηπειρώτικη μουσική. Είναι το σύνθημα του καφενείου του χωριού, όπου εδώ και έναν αιώνα βρίσκεται στην πλατεία, δίπλα στην εκκλησία της Γέννησης της Θεοτόκου (1799) που γιορτάζει με τριήμερο πανηγύρι στις 8 Σεπτεμβρίου. Πλησιάσαμε στην πηγή της μουσικής, ένα στερεοφωνικό παλιάς τεχνολογίας, ακουμπισμένο σε έναν ξύλινο δίσκο σερβιρίσματος, σκεπασμένο με ένα πλαστικό, που παίζει μόνιμα τραγούδια από το εν λόγω πανηγύρι.

«Πόσες φορές ο δίσκος δεν γέμισε νερά, ή δεν σκεπάστηκε με χιόνι, το μαγνητόφωνο δεν σταμάτησε πότε να παίζει», μας λέει ο Λάμπρος Αναγνωστόπουλος, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας. Το μαγαζί το βαστούσε παλιά ο πατέρας του, κατόπιν η μητέρα του και τώρα το βαστά αυτός, με την γυναίκα του και την αδελφή του.

«Ο δρόμος ήρθε το 1974, θα ’μουνα 12 χρονών, και χάρηκα πολύ γιατί μέχρι τότε έπρεπε να οδηγώ τα ζώα, 2-3 φορές την ημέρα απέναντι στο Καπέσοβο για να μεταφέρω πράγματα στο χωριό μας, 8 ώρες περπάτημα πάνω-κάτω», συνεχίζει ο Λάμπρος, την ώρα που μια σύγχρονη μάνα έκανε μπουκίτσες το σουβλάκι για να το φάει ο σύγχρονος 12χρονος γιός της.

Το καφενεδάκι “η Σκάλα του Βραδέτου” μια σούδα, απείραχτη στον χρόνο, γεμάτη φωτογραφίες αναμνηστικές, μια σόμπα στη μέση. Οι μεζέδες όλοι ζαγορίσιοι. Αλευρόπιτες, μπατσίνα, φασόλια γίγαντες μελωμένοι με κρεμμύδια, γαλοτύρι, σουβλάκια από προβατίνα, αγριοσπάραγγα, λάχανα και τσιπουράκια ουκ έστιν ο αριθμός.

Να ’χεις χρόνο ακούς τον Λάμπρο με μουσικό φόντο τα κλαρίνα και την βροχή να πέφτει καταρρακτωδώς στις λαμαρίνες!