Σταυρί, Οινομαγειρείο στην Αγιάσο

Η Αγιάσος, ο κατεξοχήν ορεινός προορισμός της Λέσβου, κάθε άλλο παρά νησί θυμίζει. Εκεί που σταματάνε οι ελαιώνες, σε υψόμετρο 500 μέτρων, αρχίζει το πυκνό καστανόδασος του Ολύμπου, του βουνού στην πλαγιά του οποίου είναι χτισμένο το χωριό. Καπνός βγαίνει από όλες τις καπνοδόχους κάθε χειμώνα, από τα τζάκια και τις ξυλόσομπες που καίνε στα σπίτια κορμούς ελιάς. Με πανέμορφα πολύχρωμα πέτρινα σπίτια και παλιά αρχοντικά, ανηφορικά λιθόστρωτα σοκάκια, το χωριό αυτό θα σας μαγέψει. Είναι άλλωστε χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, χτισμένος γύρω από την εκκλησία της Παναγίας, όπου οδηγούν όλοι οι κύριοι δρόμοι. Γύρω από την πλατεία βρίσκονται πανέμορφα καφενεία, καταστήματα που πωλούν τοπικά προϊόντα (κάστανα, τυριά, γλυκά, ζυμαρικά, χάχλες) και ταβερνάκια.

Παίρνοντας τον ανηφορικό δρόμο, από την πλατεία προς  το Σταυρί, συναντάμε παλιομοδίτικα μαγαζάκια και στο αριστερό μας χέρι θα δούμε ένα εντυπωσιακό κτίριο, τον παλιό ξενώνα, όπου τώρα στο ισόγειο στεγάζεται ο Αγρομεταποιητικός Συνεταιρισμός Γυναικών Αγιάσου (οι γυναίκες του χωριού, φτιάχνουν γλυκά του κουταλιού, τραχανά, ζυμαρικά και άλλα προϊόντα, ενώ είναι πάντα πρόθυμες να υποδεχτούν και να εξυπηρετήσουν τους επισκέπτες), στον πρώτο όροφο το τέως δημαρχείο και ψηλά το αστυνομικό τμήμα. Τα συνδέει μια από την ομορφότερες σκάλες που έχετε δει στη ζωή σας.

«Κορυφή» του χωριού είναι, κατά κάποιο τρόπο, το «Σταυρί», χαρακτηριστικό για τα γνωμικά που κοσμούν κάθε γωνιά του δρόμου στην τοπική διάλεκτο μπροστά από το καφενείο-εστιατόριο που βρίσκεται στην πάνω γωνία του.

“Εμπα μέσα, τσε δαγκάνου, ούλα εινι φτνα”.

“Οτ σκατά τσι τουφτιάρ πταγκτά”.

“Τνικουνουμία τα τνη κανς άμα τσεγς”.

“Αρμιγη τσι κουρειβγη χεζη τσι διματιάζη”.

“Του παραπανίσου χαλά του ίσου”.

Εκεί μπορείτε να σταματήσετε πια για να απολαύσετε το φαγητό σας στο πιο δημοφιλές στέκι του χωριού και να δοκιμάσετε νόστιμους τραγανούς κεφτέδες, λαδοτύρι, χόρτα του βουνού, μια θεσπέσια ομελέτα με άγρια σπαράγγια και άλλη μία με σουτζούκι, ντόπια κρέατα και άλλα πιάτα, συνοδεία πολύ καλού κόκκινου κρασιού ή ούζου.

Πήγαμε Κυριακή της Αποκριάς. Τρεις γενιές πάλευαν να εξυπηρετήσουν στο μαγαζί που γιόρταζε μέσα και έξω τον καρνάβαλο. Ο παππούς καθάριζε σπαράγγια, οι γυναίκες μαγείρευαν, ο γιός έπαιρνε τις παραγγελίες και η εγγόνα βοηθούσε στο σερβίρισμα. Η οικογένεια “Παπέλ” (παρατσούκλι) εν πλήρη δράση.