Τλούπας

H ταβέρνα Τλούπας στην άνω πόλη της Άρτας – Βαλαώρα όπως την ονομάζουν οι κάτοικοί της – είναι συνυφασμένη με την ιστορία της.

Η Βαλαώρα κτισμένη στην κορφή του δεντροφυτεμένου λόφου που εποπτεύει τον κάμπο του Άραχθου, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που ήταν στο παρελθόν, μια άγονη, άνυδρη, άδενδρη και αφιλόξενη όλο πέτρες περιοχή, που αρχικά φιλοξένησε τις καλύβες των κτηνοτρόφων των Τζουμέρκων και της Χελώνας. Στην πορεία κτιστήκαν τα πρώτα σπιτάκια χωρίς άδειες, με τα γνωστά προβήματα των αυθαιρέτων (δρόμοι, αποχέτευση, ύδρευση, ηλεκτρισμός) που κάποια στιγμή νομιμοποιούνται.

Άνθρωποι από τα Τζουμέρκα, Πραμαντιώτες, Μελισσουργιώτες, Ραδοβύζιοι, Θοδωριανίτες φθάνουν και εγκαθίστανται στην Βαλαώρα.

Αυτήν την συνοικία θα συναντήσεις και τώρα, στενά δρομάκια, σπιτάκια μονοκατοικίες, μικροί κήποι, δυσκολία προσανατολισμού, ένας μικρός λαβύρινθος, αλλά πάντα μια καλή διάθεση για να σε καθοδηγήσουν και να φτάσεις στον προορισμό σου. Κάπως έτσι φτάσαμε στον Τλούπα, το πασίγνωστο ταβερνάκι με τις καλύτερες σούβλες της Άρτας.

Στην άκρη μιας στενής κατηφόρας, και απέναντι από τον Τσαδήμα – την δεύτερη καλή ταβέρνα της Βαλαώρας – σε μια μικρή υπερυψωμένη βεραντούλα, η ταβέρνα του Τλούπα στέκει εκεί από το 1952.

Ο Βασίλης Τλούπας ήρθε από τα Θεοδωριανά στην γειτονιά της Βαλαώρας, και έστησε ένα μπακάλικο, ταβερνάκι – μια γιγάντια φωτογραφία σ’ έναν τοίχο του μαγαζιού θυμίζει τις παλιές όμορφες στιγμές – που στην πορεία ο Γιάννης Τλούπας την μετέτρεψε στην περίφημη ψησταριά.

Καθίσαμε εκεί ένα απόγευμα πριν αρχίσει η δουλειά και παρακολουθήσαμε τον τρόπο που προετοίμαζε τις σούβλες του, με τα κοκορέτσια, τα κοντοσούβλια και τα φριγαδέλια.

«Αν μπεις μέσα στην κουζίνα, θα δεις δεν έχω κατάψυξη – μόνο για παγάκια – κάθε μεσημέρι έρχονται τα υλικά από τον χασάπη μου, που μας φέρνει ντόπια κρέατα, το απόγευμα τα παρασκευάζω και στις 7.00 μπαίνουν στην ψησταριά.

Κάθε μέρα φτιάχνω ο ίδιος 3-4 σούβλες, μια ποσότητα φεύγει στην ταβέρνα και η άλλη ντελίβερι ο γιός μου ο Χρίστος με το μηχανάκι.

Δεν λαιμαργάω την δουλειά. Προτιμώ να μην έχω να δώσω παρά να μου μείνουν, και να τα δώσω την επομένη. Άλλωστε για ένα μεροκάματο πάω…»

Το δεν λαιμαργάω την δουλειά, μ’ άρεσε σαν λέξη, σαν φιλοσοφία, δείχνει μια αντίληψη ζωής, σκεπτόμουν καθώς τον έβλεπα να φτιάχνει προσεκτικά τα φριγαδέλια, και να τυλίγει το μοσχαρίσιο συκώτι στην αρνίσια μπόλια.

Στις σούβλες του Τλούπα θα απολαύσουμε, κοντοσούβλι χοιρινό, κοντοσούβλι κοτόπουλο, κοντοσούβλι προβατίνα, φριγαδέλι μοσχαρίσιο, παραδοσιακό κοκορέτσι ενώ εκτός της σούβλας μπορεί κανείς να βρει πεντανόστιμες λιχουδιές της ώρας, πανσέτες, παϊδάκια, προβατίνα στη σχάρα, μπιφτέκι μοσχαρίσιο, παραδοσιακά λουκάνικα, κεμπάπ και μαζί με τις σαλάτες όλο και κάποια πίτα θα βρεις με υλικά της εποχής.

Η ψησταριά του Τλούπα, ο παράδεισος των κοψιδιών, ονειρεμένες γεύσεις σε μια γλυκιά συνοικία – μου θύμισε Καισαριανή του 1970 – περατζάδα ανηφοροκατηφορική, γερόντια, μεσήλικες, 16χρονα όμορφα μοντέρνα ντυμένα, περνούν χαμογελαστά, πολλές καλησπέρες, ο μαγικός κόσμος της Βαλαώρας.

Και κάτι ακόμα, δεν υπάρχει μερίδα που να στοιχίζει πάνω από 6 ευρώ, τα δε πρώτα 3 ευρώ. Αν πληρώσεις πάνω από 15 ευρώ, θα έχεις σκάσει και θα πρέπει να σε παραλάβει το ΕΚΑΒ που δεν χωράει εύκολα κιόλας, στα στενά της Βαλαώρας!