Τσικάλι στο Βαθύ

Η οικογενειακή ταβέρνα Τσικάλι λειτουργεί από το 1983 στο Βαθύ της Σίφνου, πάνε τώρα 35 χρόνια. Ήταν μια εποχή που δεν υπήρχε δρόμος στο Βαθύ και οι επισκέπτες του ερχόντουσαν με λάντζες είτε από τις Καμάρες είτε από τον Πλατύ Γιαλό.

Εκείνη την εποχή ο Νίκος Φραζέσκαρος γεννημένος στη Σίφνο αλλά με μακρινή καταγωγή από την Κρήτη, μπαρκαρισμένος 5-6 χρόνια ηλεκτρολόγος στα καράβια του Μάρκου Νομικού, κι αφού είχε γυρίσει τον κόσμο, Αργεντίνα, Μεξικό, Κούβα πήρε την απόφαση να στεριώξει στο νησί του. Παρέλαβε ένα μικρό καφενεδάκι, με τηλεφωνείο της εποχής, στη μέση της αμμουδιάς, χωρίς να ξέρει γρι από μαγειρική και ανάμεσα στις δυο ταβέρνες που βρισκόταν στις δυο άκρες της παραλίας, έφτιαξε ταβέρνα. Φώναξε τον Νικηφόρο έναν μάγειρα φίλο του με γνώσεις και με την μάνα του στην κουζίνα ξεκίνησε την νέα του ζωή. Από τότε οι τρεις γενιές της οικογένειας Φραζέσκαρου, με αγάπη, μεράκι και πολύ φροντίδα, δημιούργησαν τη φήμη της ίσως καλύτερης ταβέρνας της Σίφνου.

Το Τσικάλι είναι κτισμένο πάνω στην αμμουδιά, δυο βήματα από το γραφικό εκκλησάκι των Αγίων Ταξιαρχών. Εδώ, κάτω από την παχιά σκιά των αλμυρικιών και της ξύλινης πέργκολας, μπορεί κανείς να απολαύσει την υπέροχη θέα της γαλήνιας θάλασσας και να γευθεί τις συνταγές του μαγαζιού. Οι θαμώνες εδώ είναι τακτικοί και πολύ από αυτούς θυμούνται το «Τσικάλι» από την εποχή που αυτό ήταν προσβάσιμο μόνο από τη θάλασσα. Ξέρουν ότι εδώ θα γευτούν το υπέροχο κατσικάκι κατσαρόλας με κρασί σιφνέικο και άνηθο, το ριγανάτο κουνέλι, το γεμιστό χοιρινό φούρνου με τυρί, ντομάτα και πιπεριά και τους παραδοσιακούς ρεβιθοκεφτέδες, τυροκεφτέδες (από ντόπιο τυροβόλι), καπαροσαλάτα, μελιτζανοσαλάτα, ρεβιδάθα ξυλόφουρνου. Οι λάτρεις του ψαριού θα το γευτούν μόνο φρέσκο (όταν είναι διαθέσιμο), θα φάνε ακόμη και την σάλτσα από τον πεντανόστιμο φρέσκο μπακαλιάρο με σάλτσα λεμονιού στον ταβά.

Μεγάλα σουξέ έχουν οι πίτες της κυρά Φλώρας, της γυναίκας του, με το χειροποίητο φύλλο, όπως η σπανοκόπιτα – με τυροβόλι – και οι υπέροχες λεμονόπιτες και αμυγδαλόπιτες της.

Η εμμονή του Νίκου στα αγνά υλικά τον οδήγησε να δημιουργήσει μια φάρμα στις κατάφυτες με θυμάρι, σχοίνα και ελιές πλαγιές του Βαθιού, στην περιοχή Βουνάκι, με τροφοδοσία νερού από την περιοχή Χοχλάκι. Ο κυρ-Νίκος μπορεί να έγινε ταβερνιάρης δεν ξέχασε και την τέχνη του. Ως ηλεκτρολόγος έχει εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά και έτσι έχει εξασφαλίσει ενέργεια για τις παγολεκάνες του γάλακτος αλλά και τις μηχανές του αρμεκτηρίου. Οχι παίζουμε. Έτσι με εξασφαλισμένη την ποιότητα των δικών του ζώων, χοιρινών, εριφίων και κουνελιών μπορεί να χρησιμοποιεί στην κουζίνα του ότι πιο βιολογικό και αγνό.

Πρόσφατα πιστοποίησε και το τυροκομείο του οπόταν η παραγωγή του σε τυροβόλι, ξυνομυζήθρα (ξινοτύρι) και σε μανούρα μπορεί να διατεθεί και στην Αθήνα. Και απολαμβάνει την πρόοδο του και τα δυό του αγόρια τον Γιώργο και τον Δημήτρη που θα συνεχίσουν την δουλειά.