Το καφενείον Πανελλήνιον στην Άμφισσα κουβαλάει απάνω του έναν βαρύ μύθο. Στο χώρο του γυρίστηκε το 1976 μια εξαίσια σκηνή του “Θίασου” του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1935-2012) που χαρακτηρίστηκε ως μία από τις είκοσι καλύτερες ταινίες του 20ου αιώνα. Σ αυτόν λοιπόν τον καφενέ ο μεγάλος σκηνοθέτης χρησιμοποίησε το φυσικό ντεκόρ του χώρου και δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες επεμβάσεις για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα της εποχής, τέλη της δεκαετίας του 1940.

Παίρνοντας τον κεντρικό δρόμο Ν. Γιαγτζή και κατευθυνόμενος προς την πλατεία Κεχαγιά, ο δρόμος είναι πλαισιωμένος από νεοκλασσικά κτήρια σε παστέλ χρώματα, πανέμορφες κεραμιδένιες στέγες, μαρμαρένια μπαλκόνια με φορούσια και περίτεχνες σιδεριές. Φθανοντας στην πλατεία στο δεξί μας χέρι αποκαλύπτεται το “Πανελλήνιον” ή το “Γυαλί καφενέ” με τις επτά τζαμόπορτες.

Μία ευρύχωρη και ψηλοτάβανη αίθουσα οπου το ξύλινο πάτωμα με τις ακατέργαστες καρφωτές σανίδες και οι παστέλ τοίχοι φωτισμένοι απο το γλυκό ρουμελιώτικο φως από την μεγάλη τζαμαρία πρόβαλαν τους πρωταγωνιστές του χώρου. Τις εξαίσιες καρέκλες δίπλα στα τραπεζάκια τους, αρχόντισσες όλο φινέτσα, η κάθε μιά τη χάρη της, περήφανες για αυτούς που τις έχουν χρησιμοποιήσει, ζουν με τις αναμνήσεις τους και δεν νοιάζονται για την σημερινή ερημιά.

Ο ιδιοκτήτης του καφενέ Δημήτρης Μαστρονικολόπουλος  αφηγείται: “Σπουδαίος ο «θίασος», πέντε εικοσιτετράωρα τον γύριζαν, αλλά ο καφενές έχει γνωρίσει και άλλες δόξες. Από το 1936 έως σχετικά πρόσφατα το 1988 φιλοξένησε στη θεατρική του σκηνή, εκατοντάδες θιάσους. Νά βλεπες πώς ο καφενές μεταμορφωνόταν σε αίθουσα θεατρου με 370 καρέκλες!

Θεατρικές παραστάσεις, επιθεωρήσεις, πρόζες, οπερέτες, γινόταν το αδιαχώρητο. πρώτος θίασος θυμάμαι που πέρασε απο εδώ ήταν του Αυλωνίτη, Φωτόπουλου, Μακρή”. Ο κυρ Θανάσης δεν χορταίνει να σου λέει ιστορίες. Αλλά και ίδιος χώρος αν χαθείς μέσα του μπορεί να σου μιλήσει κι ο ίδιος. Φεύγοντας είχαμε στο στόμα μας τη γλύκα του καφέ που είχε γλυκάνει και τα χείλια της Ρόμυ Σνάιντερ – καθώς μας ομολόγησε ο καφετζής ότι είχε εντυπωσιασθεί από το καφενείο – και στα αυτιά τη μουσική του ακκορντεόν να παίζει το «Θα ξανάρθεις…»

Το Πανελλήνιον δεν χάνω ευκαιρία να το επισκεφτώ με την πρώτη ευκαιρία. Τρεις ήταν  οι πιό συγκινητικές στιγμές μου εκεί. Η πρώτη, όταν το πρωτογνώρισα. Ζαλίστηκα από την ομορφιά. Η δεύτερη όταν πρωτοπήγα τον γιό μου, πρωτοετή φοιτητή αρχιτεκτονικής τότε, και ήπιαμε μαζί ελληνικό καφέ. Είχε ενθουσιαστεί κι αυτός. Τέλος η τρίτη ήταν όταν παρουσιάστηκε εκεί το βιβλίο μου “Τα καφενεία της Ελλάδας” – όπου το εξώφυλλό του ήταν φωτογραφία από το Πανελλήνιον – και το μαγαζί βέβαια φίσκα. Ο κυρ-Θανάσης βουρκωμένος μου εξομολογήθηκε: “Kυρ-Γιώργη δεν ξέρεις πόσα χρόνια είχα να δω γεμάτο το μαγαζί!”

Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα, ότι οι μοναχικές καρέκλες παρηγορήθηκαν! Το σωτήριο έτος 2018 δυο νέοι ανθρώποι από την Άμφισσα πήραν από την οικογένεια Μαστρονικολόπουλου το καφενείο, έκαναν μία εξαιρετική ανακαίνιση και με το νέο όνομά «Καφεθέατρο 1929» επιχειρούν να αναβιώσουν τις ένδοξες εποχές του χώρου. Καλοτάξιδοι και περιμένουμε με ανυπομονησία να γιορτάσουμε τα 100 χρόνια του καφενέ-θεάτρου.