Οι φούρνοι της Μεσσηνίας -ελάχιστοι ξυλόφουρνοι αλλά φουρνάρηδες με πολύ μεράκι και τέχνη- παράγουν διαλεχτά καρβέλια, παξιμάδια και κουλούρια. Οι νοικοκυρές με τα ολίγιστα υλικά,  λίγο αλεύρι, μιά σταλιά λάδι και μιά τσιμπιά αλάτι -σ’ ανάμνηση των εποχών της φτώχειας- φτιάχνουν τις τραβηχτές πίτες. Στις πλαγίες του Ταϋγέτου μαζεύονται βοτάνια, ενώ στους κάμπους η σταφίδα, οι ελιές και τα σύκα. Στα μποστάνια καλλιεργούνται οι αραχίδες (φυστίκια αράπικα) ενώ κάποιοι ζαχαροπλάστες αξιοποιούν τα ξερά σύκα και δημιουργούν νέες γεύσεις: Σύκα με ελιά είτε σύκα με αμύγδαλα!