Η θεματική του φεστιβάλ Μελιτζάzz 2017, που πραγματοποιήθηκε στο Λεωνίδιο Αρκαδίας από 5 έως 9 Ιουλίου, ήταν οι εικαστικές τέχνες και η συνομιλία τους με τον κινηματογράφο.

Επίκεντρο του φεστιβάλ ήταν η πανελλήνια πρεμιέρα της πολυσυζητημένης ταινίας «Loving Vincent» και γιαυτό φέτος το Μελιτζάzz ονομάστηκε «Loving Μελιτζάzz 2017», ενώ όλες οι παράλληλες εκδηλώσεις είχαν άξονα την ταινία.

Το σκεπτικό του καλλιτεχνικού διευθυντή και ψυχής του φεστιβάλ Σωτήρη Μπόλη ήταν το Λεωνίδιο να μετατραπεί σε ένα τεράστιο ανοιχτό ατελιέ, ενώ μέσα από εκθέσεις ζωγραφικής και εργαστήρια για παιδιά, το φεστιβάλ θα επιχειρούσε να χτίσει γέφυρες μεταξύ του έργου του Βίνσεντ Βαν Γκογκ και του Νέστορος Βαρβέρη, ενός καταξιωμένου Λεωνιδιώτη ζωγράφου, που λησμονήθηκε μετά θάνατον.

Η επιτυχία του φεστιβάλ ξεπέρασε τις προσδοκίες, πλήθος κόσμος παρακολούθησε την ταινία ενώ οι ζωγράφοι που συμμετείχαν στην παραγωγή του «Loving Vincent», Χρήστος Μαρμέρης της πολωνικής εικαστικής ομάδας και Νίκος Κόνιαρης και Πολίνα Μαυρικάκη της ελληνικής ομάδας, παρουσίασαν στο κοινό τις τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της ταινίας μέσα στον ειδικό σταθμό εργασίας PAWS (Painting Animation Work Station).

Η ταινία «Loving Vincent» των Dorota Kobiela και Hugh Welchman αποτελεί την πρώτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που είναι ζωγραφισμένη εξολοκλήρου στο χέρι. Η ταινία ζωντανεύει τους πίνακες του Βίνσεντ Βαν Γκογκ για να αφηγηθούν την ιδιαίτερη ιστορία του.

Κάθε ένα από τα 65.000 καρέ της ταινίας είναι μια ελαιογραφία που ζωγραφίστηκε στο χέρι από 125 επαγγελματίες ζωγράφους που ταξίδεψαν από όλο τον κόσμο στα τρία στούντιο του «Loving Vincent» στην Πολωνία και την Ελλάδα, για να πάρουν μέρος στην παραγωγή.

Όσο σπουδαίοι είναι οι πίνακες του Βαν Γκογκ, τόσο ιδιαίτερη είναι η παθιασμένη ζωή και ο μυστηριώδης θάνατός του, άλλωστε το σενάριο της ταινίας αφορά την έρευνα που κάνει κάποιος, μ’ αφορμή την παράδοση ενός γραμματος, σχετικά με τις τελευταίες μέρες ζωής του ζωγραφου.

Το «Loving Vincent» γυρίστηκε πρώτα ως ταινία δράσης με ηθοποιούς κι έπειτα ζωγραφίστηκε καρέ-καρέ στο χέρι με λαδομπογιά. Το τελικό αποτέλεσμα, αυτό που απολαύσαμε βλέποντας την ταινία, ήταν συγκλονιστικό.

Γιατί ένιωθες σ’ όλη τη διάρκεια του έργου ότι κολυμπούσες με στα έργα του Βαν Γκογκ, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, και ότι τα διάσημα πορτραίτα μετατράπηκαν σε κινηματογραφικούς χαρακτήρες  και τα περίφημα τοπία ζωντάνευαν μπροστά σου και σε παρέσερναν στην παραζάλη των χρωμάτων του τραγικού ζωγράφου.