Από την αρχαία Ελλάδα η σαρδέλα, όπως και όλα τα μικρόψαρα, ήταν το ψαράκι των φτωχών. Στην Αθήνα της κλασικής εποχής, οι φαληρικές σαρδέλες ήταν το συνηθισμένο ψάρι του λαού, που τρωγόταν με κρίθινο ψωμί, και κάθε αύξηση στην τιμή του προκαλούσε κοινωνική αναταραχή.

Η σαρδέλα είναι ιδιαίτερα θρεπτική, πλούσια σε ωμέγα-3 λιπαρά, βιταμίνες D και B12 και πρωτεΐνες. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η ταπεινή σαρδέλα, ακριβώς λόγω της ταπεινότητάς της και της χαμηλής θέσης που κατέχει στη τροφική αλυσίδα, ζει μικρότερο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με τα περισσότερα ψάρια, με αποτέλεσμα να είναι διατροφικά πιο ασφαλής, αφού δεν προλαβαίνει, στη σύντομη ζωή της στη θάλασσα, να συγκεντρώσει μεγάλες ποσότητες υδραργύρου.

Οι σαρδέλες, που λόγω χαμηλού κόστους ταυτίστηκαν με τη φτωχολογιά, τα τελευταία χρόνια επανήλθαν σε γκουρμέ εκδοχές.

Στην παραδοσιακή κουζίνα πάντως, μπορούμε να τις απολαύσουμε μαγειρεμένες με διάφορους τρόπους: στο φούρνο (με ντομάτα, κρεμμυδάκι, σκόρδο, λαδάκι, μαϊντανό), τηγανητές (με κουρκούτι σε καυτό λάδι), ψητές στη θράκα, σκέτες ή μέσα σε αμπελόφυλλα. Μια μερίδα σαρδέλες ψητές μάς δίνει μόνο 180 θερμίδες, και με μια μεγάλη σαλάτα και μια φέτα μαύρο ψωμί είναι ένα εξαιρετικό μεσημεριανό ή βραδινό γεύμα.

Τις μεθυσμένες σαρδέλες τις έφαγα στην ταβέρνα της Ρούλας στο Κοντόκαλι, χθες μέρα μεσημέρι (5-9-2019). Αν και η δημοφιλής ψαροταβέρνα – σημείο αναφοράς στην περιοχή αλλά και σ’ ολάκερη την Κέρκυρα – γνωστή για τα φρέσκα ψάρια της, τα μεσημέρια είναι κλειστή ο Γιώργος (γιός της συγχωρεμένης Ρούλας) για το καλό και την παρέα μας έφτιαξε στο άψε-σβήσε μια τηγανιά μαρίδες. Τις μεθυσμένες όπως τις λέει. Παρακολούθησα την διαδικασία.

Καθάρισμα της κεφαλής και των εντοσθίων και με το χέρι ένα γρήγορο καθάρισμα από τα λέπια. Ρίξιμο στο τηγάνι με λίγο λάδι σε σιγανή φωτιά.

Προσθέτουμε τον μαϊντανό,

και κρεμμύδι κομμένο σε λεπτά κομματάκια,

ακολούθως προσθέτουμε την ντομάτα, σε λεπτές φέτες (11 φέτες η μισή ντομάτα σύμφωνα με τον Γιώργ0).

Τώρα ήρθε η ώρα του αλατιού και του πιπεριού, του ριξίματος της ρίγανης και του λευκού κρασιού και του δυναμώματος της φωτιάς με σκεπασμένο καπάκι.

Αφού τουμπαρισθούν οι σαρδέλες στον αέρα (όπως οι πίτσες ή οι σφακιανές πίτες), ήρθς η ώρα να υποδεχθούν το ούζο και το γλυκάνισό του.

Η ταχύτητα του μαγειρέματος, το μηδαμινό κόστος των υλικών, η απόλαυση της γεύσης και φυσικά τα υπέροχα Ω3 λιπαρά που κάνουν τόσο καλό στην καρδούλα μας, καθιστούν το έδεσμα αυτό, το φαγάκι της φτωχολογιάς, cuzina povera, έναν μεγαλειώδη ύμνο στην απλότητα, στα μεγάλα μικρά της ζωής μας.

Οικογένεια Γκερέκου σας ευχαριστούμε πολύ… Πολύ σύντομα θα επανέλθουμε με τον βιό σας!