Η Σκύρος είναι το νοτιότερο νησί των Βορείων Σποράδων και βρίσκεται ανατολικά της Εύβοιας, από την οποία απέχει γύρω στα 35 χλμ. Eίναι το μεγαλύτερο σε έκταση νησί των Σποράδων (210 τετρ. χλμ.) με πληθυσμό 3.000 κατοίκων. Το βόρειο τμήμα είναι ημιορεινό, καλύπτεται από πυκνό πευκοδάσος με ψηλότερη κορυφή τον Όλυμπο και συγγενεύει με τα καταπράσινα τοπία που συναντά κανείς στις Σποράδες και τη βόρεια Εύβοια, ενώ στο νότιο τμήμα τα εδάφη είναι βραχώδη και χωρίς μεγάλη βλάστηση -κυρίως βοσκοτόπια- που θυμίζουν κυρίως τις Κυκλάδες, όπου κυριαρχεί ο ορεινός όγκος του Κόχυλα (792 μ.).

Σύμφωνα με ένα μετα-Ομηρικό μύθο, η Θέτις έκρυψε στην Σκύρο τον γιο της Αχιλλέα, για να τον εμποδίσει να πάει να πολεμήσει στην Τροία και να σκοτωθεί. Όταν μαθεύτηκε ότι ο Οδυσσέας έρχεται στο νησί μεταμφιεσμένος σε μικροπωλητή για να τον εντοπίσει, ο Αχιλλέας ντύθηκε γυναίκα και κρύφτηκε ανάμεσα στις κόρες του βασιλιά της Σκύρου Λυκομήδη. Ο πανούργος Οδυσσέας είχε στο πανέρι του αρώματα, κοσμήματα, αλλά και όπλα, και φυσικά όλα τα κορίτσια έδειξαν το ενδιαφέρον τους για τα πρώτα.

Το μόνο «κορίτσι», που ενδιαφέρθηκε για τα όπλα που υπήρχαν στο πανέρι ήταν ο Αχιλλέας και έτσι ο Οδυσσέας τον αποκάλυψε και τον πήρε μαζί του στην Τροία.

Η Σκύρος πέρασε την Ενετοκρατία, την Τουρκοκρατία, αλλά και την περίοδο των πειρατών χωρίς πολλά προβλήματα. Περιελήφθηκε στα νησιά που ενώθηκαν με την Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 1821.

Οι κάτοικοι του νησιού σήμερα ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, τη βιοτεχνία και τη συλλογή ρητίνης και μελιού, και κάποιοι με τον τουρισμό. Η Σκύρος φημίζεται για τα μικρόσωμα άλογά της, τα ζωοκομικά προϊόντα της και τα αποκριάτικα δρώμενα με πρωταγωνιστές τους κουδουνάτους. Η πιο χαρακτηριστική σκυριανή χειροτεχνία είναι η κεντητική και χρησιμοποιείται για τη διακόσμηση του οικιακού ρουχισμού και της σκυριανής φορεσιάς. Το χαρακτηριστικό στα σκυριανά κεντήματα είναι η ποικιλία στα θέματα και στους χρωματισμούς και η λεπτότητα στα υλικά.

Το νησί επίσης φημίζεται για την κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική των σπιτιών του, για την εσωτερική διακόσμηση με τις μουσάντρες, για την τέχνη του στην κατασκευή ξυλόγλυπτων επίπλων, αλλά και κεραμικών. Οργανωμένα εργαστήρια λαϊκής τέχνης, όπως ξυλογλυπτικής, κεραμικής, καλαθοπλεκτικής και εριοταπητουργίας, υπάρχουν ακόμα στην πρωτεύουσα και στο Γιαλό. Όλη η ιστορία και η λαογραφία του νησιού είναι εκτεθειμένη στο εξαίρετο Μουσείο Φαλτάιτς στην Χώρα της Σκύρου.