Ο Παναγιώτης Τσίτσας το 2007 φύτευσε έναν αμπελώνα 250 στρεμμάτων. Το αποτέλεσμα σήμερα είναι, να υπάρχει ένας από τους πιο όμορφους ενιαίους αμπελώνες της χώρας και μια νέα δυναμική οινοποιητική εταιρεία με το όνομα Ρίρα.

Φεύγοντας από το οινοποιείο Ρίρα που βρίσκεται στον κάμπο των Σελινιάτικων κάναμε μια μικρή – δεκάλεπτη – αλλά δύστροπη διαδρομή και σκαρφαλώσαμε με 4Χ4 στην κορφή ενός λόφου σε υψόμετρο 400 μέτρων. Εκεί βρεθήκαμε σ’ ένα θέαμα μοναδικό. Μια θέα 360 μοιρών αποκάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του πανέμορφου αμπελώνα της Αιγιαλείας. Το αμπελοτόπι, 250 στρεμμάτων – βρίσκεται όμως σ’ ένα ευρύτερο κτήμα της εταιρείας συνολικής έκτασης 1200 στρεμμάτων – το διασχίζουμε περίπου περιφερειακά, με πιο ενδιαφέρουσα όμως διαδρομή το σημείο της κορυφογραμμής όπου φαίνονται οι δυο ενότητες των αμπελώνων. Φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του λόφου, εκεί όπου μια παλιά μικρή πέτρινη αποθηκούλα έχει μετατραπεί στην αετοφωλιά του ιδιοκτήτη – όπως την λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος -, εκεί όπου υποδέχεται τους φίλους του και τους επισκέπτες του κτήματος.

Η θέα από εδώ κόβει την ανάσα. Από τις δυο τζαμαρίες βλέπεις ταυτόχρονα τον Κορινθιακό στον Βορρά και τα βουνά στο Νότο. Παρατηρητήριο ζωής θα το χαρακτήριζα εγώ. Εδώ σ’ αυτό το πάνκομψο καταφύγιο ο Παναγιώτης Τσίτσας, πίνοντας την αδυναμία του, το ροζέ κρασί 2 roses (Grenache rouge και Syrah), μας εξιστόρισε την περιπέτειά του.

«Γεννήθηκα στο χωριό που βλέπετε απέναντι την Αρραβωνίτσα το 1941 από μια αγροτική οικογένεια. Μετά τον στρατό έφυγα στο εξωτερικό όπου ζω μέχρι σήμερα. Εκεί γνώρισα τα καλά κρασιά, επισκέφτηκα πολλά οινοποιεία και όνειρό μου ήταν κάποτε να αποκτήσω και γω ένα. Το 1990 ολοκληρώθηκε η αγορά των αγροκτημάτων σ’ αυτήν εδώ την περιοχή και από τότε αρχίσαν τα προβλήματα με την ελληνική διοίκηση. Τελικά φυτέψαμε το 2007 και το 2010 κάναμε την πρώτη οινοποιήση. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε μέσα από τη δημιουργία μονοποικιλιακών και πολυποικιλιακών οίνων το ανεξάντλητο δυναμικό του Ελληνικού αμπελώνα. (…) Tα κρασιά μας ήδη συμμετέχουν σε διεθνείς διαγωνισμούς και αποσπούν βραβεία».

Συμπέρασμα: Η επιμονή και αγάπη του Παναγιώτη Τσίτσα για το κρασί και τον τόπο βάρυναν περισσότερο στη ζυγαριά από το απύθμενο βάρος της ελληνικής γραφειοκρατίας.