Mετά την επιτυχημένη έκπληξη-περίπατο γύρω από την Ακρόπολη την Πρωτοχρονιά, αυτή τη φορά, την ημέρα των Φώτων, είπα να ικανοποιήσω, μια παλιά μου επιθυμία. Να βρεθώ, στο ρίξιμο του Σταυρού στην θάλασσα, στο Λιμανάκι του Κερατσινίου, που είχα γνωρίσει πριν πολλά χρόνια, αλλά πάντα με κέντριζε η ιδέα να το επισκεφθώ τέτοια μέρα.

Το λιμανάκι του Κερατσινίου είναι ένας τόπος μαγικός. Ένα τοπίο, απίστευτων αντιθέσεων, στα όρια του ρεαλισμού και του σουρεαλισμού. Κάτω από τον παροπλισμένο θερμοηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ και το ψηλότερο φουγάρο της Αττικής, απέναντι από τις πελώριες γερανογέφυρες της Cosco και ανάμεσα από κάτι χειμαζόμενα κρουαζιερόπλοια, βρίκεται το μικρό ψαρολίμανο της περιοχής.

 

Τι κι αν σε απόσταση πεντακοσίων μέτρων υπάρχει το μεγαλύτερο σε κίνηση λιμάνι της Μεσογείου, το λιμάνι που ο Παγκόσμιος πρωταθλητής του εμπορίου η Κίνα, διακινεί όλα τα εμπορεύματά του προς την Ευρώπη.

Στο μικρό λιμανάκι τα μικρά σκαφάκια του αλιευτικού καταφυγίου, βγάζουν την γλώσσα τους αυθάδικα απέναντι στα τεράστια πλοία με τα εκατοντάδες κοντένεϊρ, και δίνουν την μάχη του “small is Beautiful” ή των “μεγάλων μικρών” της χώρας μας.

Ένα τεράστιο graffti τέσσερα μέτρα ύψος με είκοσι μέτρα μήκους, περιγράφει την φαντασίωση ενός τύπου που φτιάχνει μια σιδηροδρομική γραμμή, που συνδέει Κρήτη με Μακεδονία, που όμως διακινεί βαπόρια που  εμφανίζονται στην πεδιάδα των Φαρσάλων, και επιβεβαιώνουν το Εγγονοπουλικό: “Τι γύρευες εσύ στη Λάρισσα, εσύ ένας Υδραίος”

Στο λιμανάκι του Κερατσινίου, βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που το κρατάει ζωντανό ο Συλλόγος Ερασιτεχνών Αλιέων και εξωραϊστικός “Αγίος Νικόλαος” Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Πολύχρωμα ξύλινα βαρκάκια, με κατοίκους της περιοχής, μαζεύτηκαν σ’ αυτήν την “νησιώτικη” γωνιά, με τα έθιμά τους και τα ήθη τους, αγνοώντας αυτά που συμβαίνουν γύρω τους με όρους Παγκοσμιοποίησης.

Και σύμφωνα με τα έθιμα, μικροί και μεγάλοι, βρήκαν την ευκαιρία, να λειτουργήσουν, να ανταμώσουν και να τηρήρουν τα έθιμα.

Ο νικητής ήταν ένας, όλοι όμως αγκαλιασμένοι φίλησαν τον Σταυρό μεσ’ τη θάλασσα και βγήκαν αγκαλιασμένοι!

Οι πλέον πειναλέοι προσέτρεξαν στο κοντινό ταβερνάκι, για να απολαύσουν μεζέδες και ήλιο. Η Χρύσα και ο Γιώργος εδώ και τριάντα χρόνια αξιοποιούν τα ψαρέματα των τοπικών αλιέων, που κατα το ήμισυ αυτοκαταλώνουν την ψαριά τους και τα υπόλοιπα τα δίνουν στο μαγαζί.

Μας κέρδισαν λέγοντας μας, ποια είναι τα φρέσκα και ποια τα μη, μόνοι τους χωρίς πολλά-πολλά.

Πρωταγωνιστές, οι σαρδέλες, οι γάβροι και τα μπαρμπουνάκια από τα φρέσκα!

 

Και ένα στιγμιότυπο που στέλνει αδιάβαστη όλην την Παγκοσμιοποίηση, θα σκάσω αν δε το σχολιάσω:

Έχω φτάσει νωρίς, μια ώρα πριν την λειτουργιά, ζητάω στο καφενεδάκι καφέ και κάποιοι γέροντες ψαράδες, που μιλούν για τα ψαρεματά τους, μου λεν , αν θέλω  καφέ να αυτοεξυπηρετηθώ μέσα στην καντίνα, στο αυτόματο μηχάνημα που έχει επιλογές για σαράντα τύπους καφέδων!

Δοκιμάζω ο δόλιος και δεν μου τραβάει τα 3 εικοσάλεπτα που ζητά το μηχάνημα…!

Βγαίνω έξω στη αυλίτσα και κραδαίνοντας το εικοσάλεπτο, λέω σε μια παρέα, ότι δεν μου τα παίρνει και μου απαντούν: “Έχει τις μέρες του το μηχάνημα, δεν γουστάρει τα εικοσάλεπτα, μόνο πεντακοσάρικα παίρνει…!!!”

Μένω κάγκελο με το εικοσάλεπτο στα χέρια… Ξάφνου ένας γεράκος έρχεται κοντά μου: “Mου δίνετε το εικοσάλεπτό σας παρακαλώ”.

Αμήχανος του το δίνω… “Φτώχεια λέγω μέσα μου”

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έρχεται με τον καφέ στα χέρια… “Καλή σας χρονιά κύριε”

Κι ας φορτώνουν πλάι τα κοντέινερς της Παγκοσμιοποίησης, ο άνθρωπος των 250 ευρώ σύνταξης, νομίζοντας, ότι δεν έχω ψιλά, με κέρασε τον καφέ μου!!! “Περαία μου, Περαία μου, με τον Σαρωνικό σου…!!!”