Το ταλαγάνι είναι ένα παραδοσιακό, χειροποίητο τυρί από 100% Ελληνικό, αιγοπρόβειο γάλα. Η παραγωγή του ξεκίνησε στη Μεσσηνία και πολλοί νομίζουν ότι πρόκειται για παραδοσιακό τυρί της περιοχής. Στην πραγματικοτητα όμως πρόκειται για ένα τυρί που μοιάζει με την αραχωβίτικη φορμαέλα και το κυπριώτικο χαλούμι και πρωτοπαρασκευάστηκε από τον Κύπριο Κώστα Αποστόλου, που εγκαταστάθηκε στη Μεσσηνία για να ασχοληθεί με καλλιέργειες. Κάποια στιγμή η γυναίκα του Ελένη από την Αριδαία, άρχισε να φτιάχνει αρχικά για το σπίτι και τους φίλους, ένα σπιτικό τυρί σε συνταγή της γιαγιάς της.

Το ταλαγάνι  -ένα άλλο όνομα για την κάπα του τσοπάνη στην μεσσηνιακή διάλεκτο – κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις. Τυποποιήθηκε και έγινε ανάρπαστο και ειδικά από νέους σεφ που το χρησιμοποίησαν κυρίως ως σαγανάκι γιατί δεν διαλύεται στη σχάρα, ενώ μαγειρεύεται και με πολλούς, δημιουργικούς τρόπους.

Λόγω της σύστασής του, το ταλαγάνι όταν ψήνεται στη σχάρα, διατηρεί την έντονη γεμάτη γεύση, τα πλούσια αρώματά του και τις διακριτικές πινελιές δυόσμου που το χαρακτηρίζουν. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ψήνεται χωρίς να λιώνει, αποκτώντας μαστιχωτή υφή χωρίς να χάνει το σχήμα του. Ψήνεται εύκολα και γρήγορα σε σχάρα ή αντικολλητικό τηγάνι και απολαμβάνεται είτε μόνο του, ως εξαιρετικός μεζές για το κρασί, το ούζο και το τσίπουρο, είτε σε σαλάτες και ό τι άλλο φανταστείτε!

Το ταλαγάνι παρόλη τη μεσσηνιακή του καταγωγή, έγινε πολύ πιο γνωστό όταν άρχισε να παράγεται, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στο εργοστάσιο της εταιρείας Ήπειρος, η οποία, εκτός από την κλασική του εκδοχή, παρουσίασε στην αγορά και την εκδοχή Ταλαγάνι καπνιστό,

Το Ταλαγάνι έχει τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα που του έχει χαρίσει μέχρι σήμερα 3 βραβεία σε εθνικούς και διεθνείς διαγωνισμούς, ενώ το προτιμούν διάσημοι σεφ κι εστιατόρια σε όλη την Ελλάδα.

Με τον φίλο σεφ Χάρη Νικολούζο, κάτσαμε ένα φθινοπωρινό απόγευμα σπίτι μου να δούμε τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε με το ταλαγάνι. Kαι δεν τα πήγαμε άσχημα!

Ξεκινήσαμε με μιά σαλάτα πράσινη με κομάτια ψητό ταλαγάνι, βινεγκρέτ  και σπόρους ροδιού, σταφίδες, παστέλι και φέτες πορτοκαλιού.

Ακολούθησε το ψήσιμο μιάς ροδέλας ταλαγανιού και επάνω της τοποθετήθηκε γλυκό ροπετάλων (ροδοζάχαρης) από την Αιγιάλεια, σπετσερικό Κέρκυρας, και φυστίκι Αιγίνης.

Το ανοικτό σάντουιτς έγινε από φριγανισμένο κρίθινο καλυμνιώτικο ψωμί, κομάτια ψημένου ταλαγανιου, ντομάτα, πρασινάδα, κρίταμο, λούζα Μυκόνου, ελιές και σπιτικό πελτέ.

Τραχανάς ρουμελιώτικος με κρουτόν από ταλαγάνι και αρωματισμένο ελαιόλαδο.

Το κυρίως πιάτο ήταν ένα περιποιημένο σουβλάκι, από λουκάνικα Αιγίνης (με φυστικια Αιγίνης μέσα τους) από την οικογένεια Σώρρου,  ταλαγάνι μαριναρισμένο σε κρασί σαμιώτικο και αποξηραμένα σύκα.

Σ.Σ Μια μέρα αργότερα προστέθηκε και μιά άλλη πρόταση/

Η διαπίστωση ήταν ομόθυμη.

Το ταλαγάνι είτε προσφέρεται με σκέτο ελαιόλαδο, είτε μαριναρσμένο σε αρωματισμένα ελαιόλαδα, πάει με σαλάτες και ταιριάζει με σούπες ή με τραχανάδες (ωμό, ή και ψητό)

Ψητό και με διευρυμένη την ελαστικότητά του, παντρεύεται με μαρμελάδες φρούτων, με ζεστό πετιμέζι, με σιρόπια ροδιού ή σύκου, αλλά και με πικάντικα τσάτνι.