Στο Καφε-Παντοπωλείο “ο Μάκης” στην Αρκεσίνη, στην Κάτω Μεριά της Αμοργού, την Παρασκευή 22 Αυγούστου 2017 , στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των Authentic Big Blue 2017 και της Amorgos Gastronomy Week 2017, έγινε μία όμορφη παρουσίαση σχετικά με τα καφενεία της Αμοργού. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε προήρχετο από το βιβλίο της αφεντιάς μου “Τα καφενεία της Ελλάδας” όπου καταγράφονται πέντε ιστορικά καφενεία της Αμοργού.

Η επιλογή του καφενείου του Μάκη έγινε αφ’ ενός γιατί κ. Μάκης είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία Αμοργιανός καφετζής και θέλαμε να τον τιμήσουμε για την πενηντάχρονη προσφορά του, αφ’ ετέρου γιατί η Κάτω Μεριά είναι γενικά η πιο εγκαταλελειμένη και λιγότερο τουριστική περιοχή της Αμοργού και γι αυτό χρειάζεται την βοήθεια μας. Στο προσωπό του κυρ-Μάκη βέβαια τιμούσαμε και όλα τα καφενεία του Αιγαίου.

Το καφενείο του κυρ-Μάκη βρίσκεται πάνω στη δημοσιά, αριστερά του σ’ ένα μικρό πλάτωμα, σκεπασμένο από τη σκιά δυο δένδρων. Στο εσωτερικό του, μόλις είκοσι τετραγωνικά χώρος, τέσσερα τραπεζάκια, η κουζίνα και σ’ ένα εκθετήριο λιγοστά είδη μπακάλικου, το τεζιάκι, η ξύλινη κατασκευή με τον μπλέ χρωματισμό της, που θυμίζουν σκηνικό τέμπλου ταπεινής αιγαιοπελαγίτικης εκκλησιάς.

Στην αυλή γύρω από δέκα γαλάζια πανέμορφα παραδοσιακά μεταλλικά τραπεζάκια καφενείου, είχαν στηθεί πάγκοι και καρέκλες για το κοινό που προσήλθε στην παρουσίαση.

Το κύριο χαρακτηριστικό της εκδήλωσης ήταν συγκίνηση! Γιατί πρώτη φορά το καφενεδάκι είχε τόσο κόσμο και σέρβιρε τόσους καφέδες και τόσα υποβρύχια και κατά δεύτερο λόγο γιατί πρώτη φορά εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για το ταπεινό αυτό καφενεδάκι, που βαστά μισό περίπου αιώνα παρέα στην κοινότητα της Αρκεσίνης. “Τότες η Αρκεσίνη είχε πάνω από πενήντα μαθητές, αφού καθε σπιτικό είχε από δέκα παιδιά, ενώ τώρα στο σχολείο πάνε μόνο πέντε παιδιά”.

Ο Μάκης Λούδαρος, μέχρι το 1975 εργαζόταν σερβιτόρος στο καφενείο “Ελλάς” στο Κολωνάκι δίπλα στο “Βυζαντινό” και αποφάσισε να επιστρέψει στην Αρκεσίνη όταν στο χωριό του θα έφθανε ο αμαξωτός δρόμος απο τη Χώρα της Αμοργού. Εκείνη την εποχή στη Χώρα ή στα Κατάπολα πήγαινε κανείς με τα πόδια ή με τα ζώα, πάνω από δυό-τρεις ώρες δρόμος. Στήνει λοιπόν ένα καφενείο – ταβερνάκι – παντοπωλείο και ξεκινά μια νέα ζωή που τελικά θα βαστήξει σαράντα χρόνια. Θυμάται ότι τον πρώτο καιρό το συνεργείο της ΜΟΜΑ, πέντε φαντάροι χειριστές των μηχανημάτων και ένας στρατεύσιμος αξιωματικός, τρώγαν καθημερινώς επί μήνες στο καφενείο του.

«Ακόμα δεν είχε έλθει και το ρεύμα, το βράδυ ανάβαμε τις λάμπες Λουξ, ενώ τα μαγειρέματα γινόντουσαν στη παραστιά και οι καφέδες ψηνόνταν στη χόβολη».

Ο κυρ-Μάκης και η κυρά Σοφία ιδιαίτερα συγκινημένοι τα είχαν χαμένα από τον τόσο κόσμο, τις κάμερες, τους δημοσιογράφους και από αυτούς που είχαν έλθει για να τους τιμήσουν, μάλιστα κάποια στιγμή είχε κλείσει κι ο δρόμος.

Η παρουσίαση για τα καφενεία της Αμοργού και τις ιδιαιτερότητές τους διήρκησε μια περίπου ώρα ενώ πολλές φορές γινόντουσαν παρεμβάσεις από τους ντόπιους ακροατές για να επιβεβαιώσουν ή να αντικρούσουν τα λεγόμενα του συγγραφέα-ομιλητή.

Μιλήσαμε για το καφενείο του Νικήτα στη Κολοφάνα, του Πάρβα στη Χώρα, του Πρέκα στα Κατάπολα, του Χορευτή στα Θολάρια, το Μοσχουδάκι στη Λαγκάδα, για τον ρόλο των καφενείων στην κοινωνική ζωή των κατοίκων. Μάλιστα στο τέλος μοιραστήκαν στους παρευρισκόμενους ως αναμνηστικό της όμορφης βραδιάς, από δυο βιβλία μινιατούρες “Τα καφενεία του Αιγαίου” και “Τα πανηγύρια του Αιγαίου”.

Ο κυρ-Μάκης, συνταξιούχος πια, ανοίγει χειμώνα-καλοκαίρι, το πρωί απο τις επτά και σερβίρει καφέδες, υποβρύχια, ουζάκια και έτσι περνάει την ώρα του συντροφιά με τη γυναίκα του Σοφία, τους λίγους ντόπιους και τους ελάχιστους περαστικούς. Το καλοκαίρι θα εξυπηρετήσει και κάποιους τουρίστες που θα απολαύσουν αυτή τη μικρή όαση, και αν είναι και Έλληνες εκτός από τα χαμόγελα θα ανταλλάξει και κανα δυό κουβέντες.

«Κυρ-Γιώργο γέρασαμε πια, το καφενεδάκι δεν βγαίνει, παρά το έχουμε για να παρεΐζουμε» μας λέει ο κυρ-Μάκης και ένας παραδίπλα συνομήλικος παραδίπλα φωνάζει : “Άμα κλείσει μαγαζί εμείς θ’ αποθάνουμε!» Χαμογελά ο Μάκης «Όσο με βαστούν τα πόδια μου το καφενείο δεν κλείνει».

Όσην ώρα μιλάγαμε μια νεαρά σέρβιρε τους καφέδες και καλοκοίταζε την κατάσταση. Ήταν η εγγόνα του κυρ-Μάκη και αυτό πολύ μου καλοφάνηκε!