Tinos Food Paths 2017 - το μικρόβιο του καλού γούστου είναι μεταδοτικό

May 17 2017

Tinos Food Paths 2017 – το μικρόβιο του καλού γούστου είναι μεταδοτικό

Η τελευταία εκδήλωση των Tinos Food Paths 2017 έγινε στον Κουμάρο της Τήνου, ένα μεσαιωνικό χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στις βορειοδυτικές παρυφές του Ξώμπουργου, ένα χωριό που ενώ η απογραφή του 2011 το δείχνει με 30 κατοίκους απ’ ότι μάθαμε τον χειμώνα δεν το κατοικούν πάνω από δέκα νοματαίοι.

Το επίσημο πρόγραμμα ήταν να παρακολουθήσουμε στο αμφιθέατρο του χωριού μιά συζήτηση  καθηγητών από το Πανεπιστήμιο και κάποιων εκπροσώπων από τον τομέα των αγροκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων προκειμένου να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους γύρω από την σύνδεση Τουρισμού, Γαστρονομίας και του Πρωτογενούς τομέα.

Το πέτρινο αμφιθέατρο 500 θέσεων,  προστατευμένο από αιωνόβιες βελανιδιές και σε απάνεμο σημείο, δημιουργήθηκε με πολύ μεράκι μέσα σ’ ένα ιστορικό και εύφορο κτήμα του νησιού, που κάποτε φιλοξενούσε το καλοκαιρινό θέρετρο της Σχολής των Ουρσουλινών και σήμερα φιλοξενεί έναν εντυπωσιακά υψηλό οβελίσκο από καθρέπτες του Κώστα Τσόκλη που είχε και την επιμέλεια της κατασκευής του θεάτρου.

Πριν από την έναρξη της εκδήλωσης μάθαμε ότι το χωριό μας κάλεσε – απροσδόκητα γιατί δεν ήταν στο σχέδιο των διοργανωτών – για μια γνωριμία και έτσι ανηφορήσαμε γύρω στα 500 μέτρα για να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού. Διαβαίνοντας τα στενοσόκακα φτάσαμε στην κεντρική πλατεΐτσα του χωριού, στην πλατεία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί στο κοινοτικό καφενείο μας περίμεναν οι κάτοικοι που μαζί με τις πόρτες των σπιτιών τους,  ανοίξαν διάπλατα τις αγκαλιές τους και τις καρδιές τους.

Η υποδοχή περιλάμβανε το  κέρασμα καφέδων με τη συνοδεία χειροποίητων τοπικών γλυκισμάτων, από τα έμπειρα χέρια  των γηραιών νοικοκυρών του χωριού. Μόνο που η παρουσίαση και η τελετουργία σερβιρίσματος εμπεριείχε και την σφραγίδα της νέας γενιάς, που επιζητά να αντλήσει όλες τις γνώσεις από την παλιά γενιά, για να συνεχίσει τις παραδόσεις του τόπου, με τον τρόπο της.

Ασημικά σερβίτσια είχαν γυαλισθεί, δαντέλες είχαν βγει από τα μπαούλα, γυάλινες φαγιάντζες είχαν επιστρατευθεί, τραπεζομάντηλα είχαν φρεσκοσιδερωθεί. Κι η νέα γενιά, δυό τρία κοριτσόπουλα κάναν την συνθέσεις, με τα λουλούδια, με τα στάχυα για χορτάσει και το βλέμμα.

Κάθε γιαγιά είχε να πει δυό κουβέντες για το γλυκό της, να θυμίσει τεχνικές, να μαρτυρήσει τη λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Πάστα φλώρα, μπεζές, ψαράκι βουτηγμένο στο σιρόπι ή στο μέλι κι όλα όμορφα διακοσμημένα. Χωρίς καμιά επίβλεψη, καμία καθοδήγηση.

Και κει πήγε αμέσως το μυαλό μου στην επανάσταση που κάναν τα Tinowfoodpats. Την επανάσταση των συλλογικοτήτων και της επιστροφής στη γλώσσα της ποιότητας, της σημασίας στα μικρά πράγματα και τις μικρές λεπτομέριες που ομορφαίνουν τη ζωή. Όπως ένα κατακόκκινο γεράνι ανάμεσα από τους κατάλευκους μπεζέδες ή τους ανθούς των σπάρτων στα ψαράκια. 

Συνάντησα την Αντωνία Ζάρπα την ώρα του αποχαιρετισμού στο λιμάνι και της το επισήμανα. Ότι έφτιαξε σχολή και διάδωσε το μικρόβιο του καλού γούστου και της καλαισθησίας. Δεν μου απάντησε και χαμογέλασε. Το βράδυ είχα στο email μου την απάντηση. Σεμνή και καλού γούστου φυσικά:

“Γιώργο συγχώρεσέ με γιαυτό που θα σου πω…αλλά εγώ έχω μάθει από αυτές τις γιαγιάδες.

Γιατί τον μπεζέ τον στόλιζαν στον μπουφέ. Την αγκινάρα ακτινωτά. Το τυρί το έφτιαχναν σαν καρδιά.

Τους πατατοκεφτέδες αλλού έβαζαν τους στρογγυλούς κι αλλού τους μακρόστενους.

Πάντα κρατούσαν στόλισμα όταν έφτιαχναν μπακαλιάρο σκορδαλιά.

Πάντα είχαν 2 κλωνάρια μαϊντανό στο ποτηράκι.

Πάντα μάζευαν τα πιο όμορφα φύλλα για το παστέλι.

Πάντα έβγαζαν τα καλά τους σερβίτσια στο πανηγύρι.

Έβαζαν τις σαρδέλες να κοιτούν οι ουρές τους από την μία πλευρά.

Έβαζαν άσπρο αμύγδαλο στο κομματιαστό.

Στρώναν τα λινά και μπίζαν τις κοφτές κουρτίνες με πινέζα για την περίσταση και μόνο.

Οι Κυκλαδίτισες είχαν όλες μια θειά υπηρέτρια στη Σύρα και στο Κολωνάκι.

Είχα κι εγώ .

Την θεία την Αργυρώ…με τα μαλακά μπράτσα και τα διάφανα χέρια.

Εκείνη με την υπομονή της και με την μυρωδιά της με έμαθε να τρώω στο τέλος το τυρί με το πεπόνι και να στολίζω τέλεια τις μπάμιες.

Ήταν υπηρέτρια στους Νεγρεπόντη στο Κολωνάκι.”

Ακολούθησε εκδήλωση στο θεατράκι του χωριού, όπου ακούστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα για την παραδοσιακή γεωργία και τη κτηνοτροφία, αλλά και για τα σύγχρονα αγροτοκτηνοτροφικά μοντέλα. Αλλά εγώ είχα μείνει στην προηγούμενη φάση, και στην διάδοση του μικροβίου της ομορφιάς και του καλού γούστου. Με είχε γοητεύσει περισσότερο!

<