Το μουσείο Guggenheim  στο Μπιλμπάο άνοιξε πρίν είκοσι χρόνια, τον Οκτώβριο του 1997, είκοσι χρόνια μετά από το άνοιγμα του Μουσείου Centre Pompidou στο Παρίσι (1977). Και τα δυό μουσεία προκάλεσαν σάλο με την προκλητική τους εμφάνιση και τον μεγάλο τους προϋπολογισμό αλλά και τα δυο δικαιώθηκαν από την ιστορία και τα οικονομικά τους αποτελέσματα.

Κύριος στόχος του μουσείου ήταν να εγκατασταθεί στο Μπιλμπάο ένας πολιτιστικός οργανισμός –που εστίαζε κυρίως στη σύγχρονη μοντέρνα τέχνη. Απότερος στόχος ήταν η μετάπλαση της πόλης και η μετατροπή της από ένα βιομηχανικό κέντρο –μ’ έναν μεγάλο αριθμό βιομηχανιών να αντιμετωπίζουν πρόβλημα, λόγω κρίσης- σε πολιτιστικό προορισμό, όχι μόνο για τους κατοίκους της Ισπανίας, αλλά και για ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο.

Οι αρνητικές αντιδράσεις, ήταν πολλές χωρίς να είναι συντριπτικές. Η πλειοψηφία κοιτούσε το project με σκεπτικισμό, αλλά σίγουρα υπήρχε ένα μέρος της κοινής γνώμης πολύ αντίθετο. Μερικοί νόμιζαν πως δεν ήταν σωστό να γίνει τη στιγμή εκείνη η επένδυση –που βασιζόταν σε δημόσιο χρήμα- που η οικονομική κατάσταση ήταν κακή και υπήρχαν εργοστάσια που κατέρρεαν εξαιτίας της ύφεσης.

Τελικά η απόφαση πάρθηκε, το μουσείο έγινε και η πόλη άλλαξε με τη σειρά της. Το μουσείο Guggenheim το στηρίζουν τα 16.000 μέλη του (φιλότεχνοι, επιχειρήσεις, ομάδες, απλά μέλη) που είναι ένας τεράστιος αριθμός. Το Μπιλμπάο, μαζί με τη γύρω περιοχή, έχει περίπου ένα εκατομμύριο κατοίκους. Κι άλλοι τόσοι – γύρω στο ένα εκατομμύριο- οι επισκέπτες το χρόνο, εκ των οποίων περίπου τα 2/3 προέρχονται από το εξωτερικό. Το μουσείο προκάλεσε αλυσιδωτές επιπτώσεις στην πόλη και ένα βιομηχανικό κέντρο μιάς επαρχίας έγινε παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού.

Μια όμορφη θέα του μουσείου είναι από την ταράτσα του ξενοδοχείου Gran Hotel Domine Bilbao ενός πολύ ντιζανάτου νέου ξενοδοχείου. Από εκεί το πρωτοείδαμε από ψηλά και θαμπωθήκαμε. Το Μουσείο Guggenheim είναι έργο του Καναδοαμερικανού αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι και για αυτό ο διάσημος αρχιτέκτων Φιλίπ Τζόνσον είπε οτι είναι το σπουδαιότερο κτίριο της εποχής μας.

Κατασκευασμένο από ασβεστόλιθο, γυαλί και χιλιάδες φύλλα τιτανίο θυμίζει ένα εντυπωσιακό διαστημόπλοιο που προσγειώθηκε στο Μπιλμπάο. Το κτίριο φιλοξενεί την μεγαλύτερη γκαλερί του κόσμου μήκους 426 μέτρων και 98 πλάτους και στις 19 αίθουσες της φιλοξενούνται έργα, του Πικάσο, του Λεζέ, του Μπρακ, του Ερνστ, του Καντίσκι, του Πόλοκ, του Μπέικον, του Ρόθκο, του Γουόρχολ κλπ.

Στον εξωτερικό χώρο δεσπόζει η αράχνη «Maman» της Λουίζ Μπουρζουά όπου με τα λιγνά της πόδια δημιουργεί έναν πανύψηλο θόλο, που προξενεί ταυτόχρονα φόβο, δέος και τελικά τρυφερότητα όταν παρατηρεί κανείς το μικρό μεταλλικό δίχτυ, γεμάτο με στρογγυλές πέτρες από μάρμαρο όπου κρατά προφυλαγμένα και δεμένα σαν κουβάρι κάτω από τον κορμό της τα πολύτιμα αυγά της, όντας μάνα, υφάντρα, φύλακας, που δεν τρομάζει, ξέρει τελικά μονάχα να προστατεύει.

Άλλα έργα –σαφώς ήσσονος σπουδαιότητας – ήταν το χαρούμενο κουτάβι «Puppy» (ύψους μιάς πολυκατοικίας ως Δούρειος ίππος) και οι πολύχρωμες τουλίπες «Tulips» του Τζεφ Κουνς, αλλά και η μεγαλειώδης κόκκινη αψίδα «The red arches» του Ντάνιελ Μπάρεν.

Δυστυχώς οι φωτογραφίες από το εσωτερικό δεν  επιτρέπονται και έτσι αυτά τα εντυπωσιακά έργα θα τα κουβαλήσουμε στην μνήμη μας!