Το φαγητό και η κατανάλωση της τροφής δεν καλύπτουν μόνο τις βιολογικές μας ανάγκες, για την πρόσληψη των απαραίτητων θρεπτικών ουσιών που χρειαζόμαστε για να διατηρηθούμε στη ζωή και να είμαστε υγιείς. Η τροφή συνδέεται με το πρωταρχικό συναισθηματικό δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα στην μητέρα και το μωρό, όταν το πρώτο άγγιγμα του νεογέννητου είναι η αναζήτηση του μαστού της μητέρας του για να πιει το γάλα της και να τραφεί, σφραγίζοντας την ύπαρξή του με την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Και μετά, έρχεται το νανούρισμα και το νταχτίρισμα (βλέπε τραγούδι και χορός στα  κατοπινά φαγοπότια) να συμπληρώσουν με χαρά και απόλαυση τη βασική ανάγκη του ανθρώπου για τροφή.

Γι’ αυτό, στους περισσότερους πολιτισμούς το οικογενειακό τραπέζι είναι στιγμή ιερή, όπου ενώνεται η οικογένεια και μοιράζεται, εκτός από το φαγητό, τις  χαρές, και τις στεναχώριες της.

Αλλά και το φαγητό με φίλους ή γνωστούς, εκτός της γαστριμαργικής  απόλαυσης, εκφράζει την χαρά της συνεύρεσης, είναι ο κρίκος που μας ενώνει με τους συνδαιτημόνες και η επιβεβαίωση των συναισθηματικών και των κοινωνικών μας σχέσων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας θέλουμε να τα μοιραστούμε με αγαπημένους ή με προσφιλή άτομα γύρω από ένα τραπέζι.

Η φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζουμε τη διαδικασία του φαγητού μαζί με άλλους, οι συμπεριφορές μας γύρω από ένα τραπέζι αντανακλούν την νοοτροπία μας απέναντι σ’ όλα τα κομμάτια της ανθρώπινης ζωής.

Τα  όλα παραπάνω ειπώθηκαν για να αναδειχθεί ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της γαστρονομικής μας παράδοσης και συνάμα ένα πολύτιμο συστατικό της ελληνικής καθημερινότητας.

Στην Ελλάδα, όταν παρέες τρώνε σε ταβέρνες και εστιατόρια, οι συνδαιτημόνες μοιράζονται από κοινού τα πρώτα, τις σαλάτες και τους μεζέδες, τρώνε το κυρίως έδεσμα που επιθυμούν, πίνουν όσο κρασί θέλουν, και στο τέλος ο λογαριασμός πληρώνεται διαιρούμενος με τον αριθμό των ατόμων της παρέας, ασχέτως του τι έχει καταναλώσει ο καθένας, σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά όπου προσμετρώνται με καλβινιστική λεπτομέρεια τα πιάτα, αλλά και οι μπουκιές και οι γουλιές που κατανάλωσαν. Κι έχουμε βρεθεί δεκάδες φορές καλοκαίρια σε στιγμιότυπα όπου το φαγοπότι  των τουριστών σε ξενοδοχεία ή ταβέρνες καταλήγει σε λογιστική καταγραφή του τί φαγώθηκε από ποιόν, πέρα φυσικά από τον πανικό του ταβερνιάρη να φέρνει αποδείξεις για τον λογαριασμό του καθενός!

Ενώ για τους Έλληνες τα πράγματα είναι απλά.

Όταν λέμε τον λογαριασμό παρακαλώ, και έρχεται, γνωρίζουμε αμέσως τι αντιστοιχεί στον καθένα αφού μια διαίρεση αρκεί.

Ανεξαρτήτως αν η μοιρασιά είναι oικονομικά δίκαιη, η ελληνική δικαιοσύνη έχει τη δικιά της λογική. Μοιραζόμαστε ισότιμα την χαρά που νιώσαμε τρώγοντας όλοι μαζί και ελάχιστα μας νοιάζει αν κάποιοι αδικήθηκαν, και ούτε πρόκειται ένα τραπέζι χαράς και απόλαυσης να το  δηλητηριασουμε με λογιστικούς υπολογισμούς.