Οι καλύτερες ταβέρνες της Λήμνου

H Λήμνος φημίζεται για τη γεωργική και κτηνοτροφική της παραγωγή. Στις απέραντες εύφορες εκτάσεις του νησιού καλλιεργούνται δημητριακά – ανάμεσά τους η τοπική ποικιλία σιταριού μαυραγάνι – απ’ όπου φτιάχνονται αλεύρια για την κατασκευή αρτοπαρασκευασμάτων ή ζυμαρικών (φλωμάρια, τραχανάδες), ενώ στα βοσκοτόπια εκτρέφονται αμνοερίφια που παράγουν τα γνωστά τυριά της Λήμνου (φέτα, καλαθάκι, κασκαβάλι, μελίχλωρο).

Εκτός από το σιτάρι και το κριθάρι της Λήμνου, σε μποστάνια θα βρει κανείς τον αύκο (τη λημνιά φάβα που γίνεται από λαθούρι), αμπελοφάσουλα, τις λημνιές τομάτες, ξερά ασπροφάσουλα, αλλά και τα μικρά αλλά πολύ νόστιμα ρεβύθια.

Η Λήμνος αξιοποιεί τα 240 χιλιόμετρα των ακτών βάζοντας έτσι στο τραπέζι της μια πλειάδα ψαριών και θαλασσινών. Ο κόλπος του Μούδρου έχει πλούσια ιχθυοπανίδα, είναι πλούσιος σε οστρακοειδή, όπως αχιβάδες, μύδια, πίνες, χτένια και καβούρια κι είναι τόπος αναπαραγωγής ψαριών, όπου την άνοιξη και το καλοκαίρι απαγορεύεται το ψάρεμα με στενά δίχτυα. Αλλά και σ’ όλο το νησί μπορεί να βρεί κανείς ολόφρεσκους αστακούς και πετρομπάρμπουνα.

Κάποια ιδιόμορφα πιάτα της ντόπιας κουζίνας που εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες είναι οι καβουρομάνες γεμιστές με ρύζι, οι πεταλίδες με ρύζι και σκόρδο, τα φλωμάρια που μαγειρεύονται εκτός των άλλων και με πετιμέζι, ο αστακός με ρύζι ή με κριθαράκι αντί για μακαρόνια, ο αστακός μαγειρεμένος με χόρτα του βουνού, και η ψαρόσουπα με τον τραχανά στη θέση του ρυζιού.

Εξ’ όλων αυτών αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Λήμνος είναι ένας – σχετικά άγνωστος – παράδεισος για τους καλοφαγάδες και στα περισσότερα ταβερνάκια του νησιού θα βρεις όλο τον πλούτο της τοπικής γαστρονομίας με τη συνοδεία των εξαιρετικών λημνιώτικων κρασιών.

Ακολουθούν οι επιλογές μας με τις καλύτερες ταβέρνες της Λήμνου.

Ψαροταβέρνα Γιαννάκαρος στον Κότσινα

Ξεκινώντας από την Μύρινα προς τον Μούδρο και φτάνοντας στο Ρεπανίδι, κατευθύνεσαι προς τα βόρεια και μετά από 2 χλμ. θα φτάσεις στο επίνειό του, τον Κότσινα που βρίσκεται στο βάθος του κόλπου της Πουρνιάς. Η ψαροταβέρνα Γιαννάκαρος είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η Λήμνος. Φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, σαλάτες και λαχανικά από το οικογενειακό περιβόλι, θα έρθουν στο τραπέζι σας σε τεράστιες μερίδες που χορταίνουν τους οφθαλμούς αλλά και τις γαστριμαργικές απαιτήσεις σας.

Τα πιάτα πληθωρικά, μια μερίδα πολλές φορές χορταίνει δύο άτομα. Δοκιμάσαμε την πληθωρική χωριάτικη, το μελίχλωρο σαγανάκι, την ψητή μελιτζάνα, τα τσιπς κολοκυθάκια πολύ καλά τηγανισμένα και τέλος τα ζυμαρικά (τα ντόπια φλωμάρια της Φωτεινής Γκάραλη) με τα θαλασσινά (μύδια, γαρίδες) που ήταν η κορύφωση. Πιο “θαλασσινά” ζυμαρικά δεν έχω ξαναφάει στη ζωή μου.

Ταβέρνα Φλωμάρι στο Γομάτι

Στη Βορειοανατολική πλευρά της παραλίας Γομάτι στη Βόρεια Λήμνο – 2χλμ αφού περάσουμε την διασταύρωση προς τις αμμοθίνες, την μοναδική «έρημο» της Ευρώπης – βρίσκεται το «Φλωμάρι», ένα πανέμορφο ταβερνάκι, στην κορυφή ενός λοφίσκου που αγναντεύει την θάλασσα. Δημιουργός του πριν 3 χρόνια, η ταλαντούχα σεφ Μάλαμα Μπανάβου που μαζί με την μάνα της κυρά-Φωτεινή μαγειρεύουν εκλεκτά λημνιακά φαγητά, και με τα χαμόγελά τους και την ευγένειά τους συμπληρώνουν το καταπληκτικό σκηνικό με μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερα ανθρώπινη και φιλική.

Τα φαγητά της το ένα καλύτερο από το άλλο. Μεταξύ άλλων ο ντάκος με μαρινάτα κολοκυθάκια (ένα ποίημα), άφκος (φάβα ντόπια) με χταπόδι λιαστό, θαλασσινά με φλωμάρια (τα τοπικά ζυμαρικά), τυροπιτούδια με φρέσκο τυρί και μυρουδικά, πετεινός με φλωμάρια, αγριοκούνελο και ομελέτα με τον σπιτικό χοιρινό καβουρμά της κυρά-Φωτεινής.

Η ταβέρνα του Μαντέλα στις Σάρδες

Οι Σαρδές είναι ένα ορεινό χωριό που βρίσκεται ένα τέταρτο δρόμος περίπου, βορείως της Μύρινας. Οι κάτοικοι του είναι κυρίως κτηνοτρόφοι και μελισσοκόμοι, ενώ από το χωριό βγήκαν πολλοί μουσικοί (λυράρηδες) που έπαιζαν στα παραδοσιακά πανηγύρια. Τον μεσοπόλεμο είχε 800 κατοίκους αλλά μεταπολεμικά η μετανάστευση έπληξε το χωριό με αποτέλεσμα το χωριό να έχει το ένα τρίτο του παλιού του πληθυσμού. Οι Σαρδές μπορεί να έχουν ερημώσει, αλλά έγιναν γνωστές από την μια και μοναδική τους ταβέρνα, την περίφημη ταβέρνα του Μαντέλλα.

Εδώ δεν θα φας παρά τις λημνιακές γεύσεις όπως τις τρώνε οι ντόπιοι στα σπίτια τους χωρίς φιοριτούρες και τα λοιπά, αλλά με πρώτες ύλες ανεπανάληπτες. Φρέσκιες σαλάτες, χειροποίητο ψωμί στον ξυλόφουρνο, κόκορας με φλωμάρια, αγριοκούνελο στιφάδο, κατσικάκι με πατάτες, λαγό κοκκινιστό, χοιρινό, αυτούδια με μούστο, παραδοσιακά πιάτα σε χορταστικές μερίδες.

Ουζερί Μενέλαος στο Διαπόρι

Το Διαπόρι αποτελεί το επίνειο των Τσιμανδρίων και είναι ο ισθμός των 300 μέτρων γης που ενώνει τη χερσόνησο του Φακού με την υπόλοιπη Λήμνο. Εδώ βρίσκεται, σε λίγα μέτρα από την παραλία, και το πασίγνωστο ουζερί του Μενέλαου. Αν δοκίμαζε κανείς να το περιγράψει με μια κουβέντα, θα έλεγε: Eλλάδα, δεκαετία του ’60. Πράγματι, τίποτε δεν θυμίζει τη δεκαετία του 2020 (την ευχάριστη αυτή αίσθηση την νιώθεις αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο γενικά σ’ όλη τη Λήμνο).

Μακριά από τις τυπικές ευγένειες η εξυπηρέτησή τους είναι ζεστή και φιλόξενη. Ο Σταύρος κοινωνικότατος μάς περιγράφει τα πιάτα ημέρας: φασολάκια μαυρομάτικα, σαρδέλες ψητές, φάβα παντρεμμένη, σαγανάκι με το δικό τους μελίχλωρο τυρί, φλωμάρια με τριμμένο τυρί, κολοκυθάκια από το μποστάνι, σουπιές μαγειρευτές και ψαράκι ό,τι μάς φέρνουν οι βάρκες κάθε μέρα.

“Έννοια πο’χς” στα Λυχνά

Στη γραφική του πλατεία στα Λύχνα στον Μούδρο, με πρωταγωνιστή την εντυπωσιακή πετρόκτιστη από πωρόλιθο εκκλησία του Αγ. Δημητρίου, ένα συντριβανάκι στο κέντρο, και πέντε έξι κουκλίστικα οικήματα τριγύρω – χαμηλά σπιτάκια με μια πόρτα και δυο συμμετρικά παράθυρα- εκ των οποίων τα τρία ήταν καφενεία και το ένα γραφείο κοινότητας, παροπλισμένα όλα πια τώρα, μνήμες παρελθόντος, τέσσερις φίλοι, νέα παλικάρια, από την Αθήνα (κάποιοι με καταγωγή από τη Λήμνο κάποιοι όχι) σε μια τρέλα της στιγμής αποφασίζουν να παραλάβουν έναν σφαλισμένο καφενέ και να κάνουν μια επένδυση τεσσάρων χιλιάδων ευρώ ( ένα χιλιάρικο ο καθένας!). Σκοπός ένας καφενές, με τσίπουρα και κιμπάρικους μεζέδες, μα πάνω από όλα μια άλλη ζωή, στο πνεύμα και του τίτλου του καφενείου: “Έννοια πο’χς” που σημαίνει, μη δίνεις σημασία, μη χολωσκάς, στην λημνιά ντοπιολαλιά.

Aπό τις γεύσεις ξεχωρίσαμε την σουπιά τουρσί σε ταραμοσαλάτα με μελάνι, τον καβουρμά με σινάπι τουρσί, την ποικιλία ούζου λακέρδα μαρινάτη με πράσινη ντομάτα και κρίταμο τουρσί, το καπνιστό σκουμπρί με βιολογική μαύρη φακή, τα ντόπια φλωμάρια με με βασιλικό, φυστίκι Αιγίνης και φέτα.Στο “Έννοια πο’ χεις” το μερακλίδικο παντρεύεται με τις γκουρμεδιές, και το χαλαρό κλίμα εναλλάσσεται με τις πιο σοφιστικέ καταστάσεις.