Μέσα σε 15 ημέρες πόσα και πόσα πράγματα δεν άλλαξαν στην ζωή μας! Τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, οι στόχοι μας αλλά και οι καθημερινές μικροευτυχίες  και μικροαπολαύσεις,  τινάχτηκαν στον αέρα με τον φόβο του θανάτου. Μέσα σε 15 ημέρες μάθαμε όσο δεν μάθαμε την περίοδο της δεκαετούς κρίσης, που η χώρα έχασε το 25% του εισοδήματος της και πάρα πολλοί έχασαν τα πάντα στη ζωή τους.

Γιατί αυτή τη φορά για πρώτη φορά βρεθήκαμε μπροστά στις προσωπικές μας ευθύνες.

Γιατί αυτή τη φορά δεν μπορέσαμε να τα βάλουμε με κάποιον εχθρό και να ενοχοποιήσουμε κάποιον. Ο φόβος, ο θυμός και η οργή μας  αλλάξαν αποδέκτη. Αλλάξαν και μορφή και διάθεση.

Γιατί επιβάλλεται να αλλάξουμε  και με την βοήθεια της απομόνωσης και της “καραντίνας” να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας, να τον μετατρέψουμε από καυστικό και πικρόχολο σχολιαστή της πραγματικότητας σε φέροντα την ευθύνη της σωτηρίας της ζωής του εαυτού μας και των συνάνθρωπών μας, αλλά κυρίως της σωτηρίας της ψυχής μας μέσα από την λυτρωτική πράξη της ευθύνης.

Οι ταυτότητες των ανθρώπων είναι κτισμένες στην σπουδαιότητα του εαυτού μας,  της πίστης ή της ιδεολογίας μας και στο πείσμα μας, ότι κατέχουμε την αλήθεια. Την αλήθεια την προσωπική, “είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω” ή την αλήθεια της ιδεολογίας μας “ποτε δεν θα προδώσω της αξίες μου”. Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας αντίληψης πως για όλα που μας συμβαίνουν φταίνε οι άλλοι: ο καπιταλισμός, θεωρείες συνομωσίας, η δεξιά, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Πασοκ, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Τσίπρας, το Δημόσιο. Και όλα αυτά στο πλαίσιο της εθνικής μας κατάρας, τον Εθνικό Διχασμό μεταμορφωμένο ανά εποχή σε διαφορετικό μοτίβο όπου το δίκιο και η αλήθεια βρίσκεται σε μας και το άδικο και το ψευδές βρίσκεται στους άλλους, ο απόλυτος μανιχαϊσμός, με τελευταίες χαρακτηριστικές εκδοχές τους «μνημονιακούς-αντιμνημονιακούς», και την  «ελίτ-λαός». Λέει συγκεκριμμένα ο Στέλιος Ράμφος: “Η εμμονή στην ταυτότητα είναι μιά μορφή παραμονής αλαζονικής σε έναν εαυτό που δεν καταλαβαίνει άλλο από το δικό του πείσμα“.

Στην κρίση αυτή αναδειχτήκαν θεσμοί που ήταν παραγνωρισμένοι όπως το Δημόσιο Σύστημα Υγείας κυρίως, αλλά και ο Ελληνικός Στρατός, και η Δημόσια Διοίκηση. Για πρώτη φορά το Ελληνικό Δημόσιο που για τους φιλελεύθερους και τους νεοφιλελεύθερους ήταν το απόστημα του Ελληνικού κράτους έρχεται να δείξει το καλό του εαυτό και να δικαιολογήσει την ύπαρξή του. Μέσα από την κρίση αναδεικνύονται νέοι σοβαροί επιστήμονες και τεχνοκράτες που μιλούν με την γλώσσα της επιστήμης, την γλώσσα της αμφιβολίας, της ευθύνης και όχι την παπατζίδικη, ναρκισσιστική, πολιτική διάλεκτο.  Μέσα από την κρίση αναδύθηκαν και οι ανώνυμοι ήρωες – κυρίως αυτοί – που με κίνδυνο την ζωή τους παλεύουν για το θαύμα, να σώσουν τους συνανθρώπους τους. Μια εμπειρία που κλόνισε το μονοπώλειο της αξίας της αριστείας και έφερε στην επιφάνεια και την αξία των ανθρώπων που κάνουν το καθήκον τους.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός της χώρας, είχε την τύχη να έχει παραστάσεις από έναν πατέρα πολιτικό, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που, ανεξάρτητα τι πιστεύει κανείς για αυτόν, ήταν πάτερ φαμίλιας όχι μόνο για την οικογένειά του και φίλους του αλλά και για όλη του την εκλογική πελατεία, που τους φρόντιζε και τους προστάτευε μέχρι την τελευταία του στιγμή όσο τίποτα άλλο. Τώρα ο Κυριάκος παίρνει την ευθύνη να παίξει τον ρόλο του πάτερ φαμίλια όλης της χώρας και να διευρύνει το μοντέλο του πατέρα του. Και μέχρι σήμερα την περίοδο της κρίσης το κάνει κατά τον καλύτερο τρόπο. Δίνει μαθήματα ηγεσίας,  ενθαρρύνει, ποντάρει στο φιλότιμο, παίρνει μέτρα και ρίσκα, παίρνει τις ευθύνες του αλλά μοιράζει ευθύνες  στους πολίτες και όπου αλλού κρίνει.

Γίνεται παράδειγμα.

Και εμείς μόνοι μας “καραντίνα” στο σπίτι , ας διαβάσουμε αγαπημένα μας βιβλία, ας συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας και με τους οικείους μας, να τηλεφωνηθούμε με παλιόφιλους, ας χαμηλώσουμε ταχύτητες, να απεξαρτηθούμε από το επείγον και απαραίτητο και να εντοπίσουμε το καίριο, αλλά και ας ξαναζήσουμε τις μικροχαρές μας όπως μας το περιγραφει  ο Οδυσσέας Ελύτης, “αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στο μπαλκόνι μου, θα ’χα πεθάνει της πείνας”. Να  ταπεινωθούμε και να θρυματίσουμε την αλαζονεία μας και τον ξερολισμό μας να ξαναθυμηθούμε το ήθος, την γενναιοδωρία και την ευγένεια του λαού μας.

Είδα στην τηλεόραση μια εξαίσια καμπάνια για τον κορωνοϊό, που αποσκοπούσε στην τόνωση του ηθικού του πληθυσμού της χειμαζόμενης Ιταλίας και είχε σαν θέμα τις ομορφιές της Ιταλίας, τις φυσικές, τις πολιτισμικές αλλά και το κοινωνικό και ποιητικό τρόπο ζωής των κατοίκων της. Ζήταγε η καμπάνια αυτοπειθαρχία και ευθύνη ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα για να ξαναχαρούν πολύ σύντομα ακόμα περισσότερο  οι Ιταλοί τον τόπο τους.

Κάτι παρόμοιο θα πρέπει να γίνει και σε εμάς, αφορμή να επαναξιολογήσουμε την κάκιστη σχέση μας με τον δημόσιο χώρο, τώρα που τον χάσαμε, κι όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα να τον προσέξουμε περισσότερο. Το ίδιο και με την όμορφη πατρίδα μας. Να την ξαναγαπήσουμε όπως θα το κάνουν και οι φίλοι μας Ιταλοί.

Ευχαριστούμε τους ηρωικούς μαχητές της Δημόσιας  Υγείας, θα αποτελέσουν για μας παράδειγμα ευθύνης και ζωής.

Κουράγιο, ελπίδα για τους λοιπούς και είθε να βγούμε καλύτεροι από αυτήν την κρίση.

Γιατί θα είναι η τελευταία ευκαιρία να αλλάξουμε τον εαυτόν μας.