Mαρίνα στο Βλυχό

Η ταβέρνα “Μαρίνα” στο Βλυχό στην Ύδρα είναι μία από τις πιο παλιές του νησιού, αφού λειτουργεί από το 1963. Βρίσκεται σ’ ένα προνομιούχο σημείο, πάνω σ’ ένα βράχο, ένα πλάτωμα σ’ ένα ύψωμα με προνομιακή θέα στη θάλασσα, δίπλα στην παραλία του Βλυχού, 7 λεπτά με το θαλάσσιο ταξί από το λιμάνι της Ύδρας.

Κι όμως η πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση του Βλυχού, που σας τη συνιστούμε ανεπιφύλαχτα, είναι δια του περιπάτου, γιαλό-γιαλό μισή ώρα αναζωογονητικής πορείας που περνάει από τη Σπηλιά, την Υδρονέτα, το αρχοντικό του Μπουντούρη, το γραφικό λιμανάκι των Καμινιών και καταλήγει στον Βλυχό, διασχίζοντας στα τελευταία μέτρα της διαδρομής ένα πανέμορφο μονότοξο πέτρινο γεφύρι.

Με δυο κουβέντες η ταβέρνα της Μαρίνας είναι η επιτομή της ταβέρνας με τα τυπικά φαγητά του κλασικού ελληνικού ρεπερτορίου, σε γενναίες μερίδες, λογικές τιμές και σ’ ένα περιβάλλον ιδιαίτερης ομορφιάς, όπου κυριαρχεί η προσωπικότητα της κυρα-Μαρίνας εδώ 60 κοντά χρόνια. Την Μαρίνα Λεμπέση την γνωρίζω χρόνια, μάλιστα, στο μαγαζί της έκανα το γλέντι για τα βαφτίσια του γιού μου πριν τριάντα χρόνια.

«Γεννήθηκα στις Σπέτσες το 1943 αρραβωνιάστηκα έναν Υδραίο που έκανε τη στρατιωτική του θητεία στο νησί μου, παντρευτήκαμε στην Ύδρα και εγκατασταθήκαμε στο πατρικό του σπίτι στο Βλυχό το 1963. Τότε ο Βλυχός ήταν μια ερημιά, 5-6 σπίτια. Ο άντρας μου δούλευε στην οικοδομή και εγώ μόνη μου με τα πεθερικά χειμώνα καλοκαίρι. Τον επόμενο χρόνο ζήτησα από τον άνδρα μου την άδεια να στήσω, δυο «τσίγκους» στην αυλή και να δίνω κάποια αναψυκτικά, κανένα καφέ σ’ όσους ερχόντουσαν για ένα μπάνιο στην παραλία του Βλυχού. Και τι δεν άκουσα…! Δεν ήταν δουλειά για γυναίκες…! Τελικά με τη βοήθεια της πεθεράς μου, τον λυγίσαμε. Βρήκα ένα πεταμένο ψυγείο πάγου, μάζεψα τριγύρω, από τη θάλασσα ψαροκασέλες έφτιαξα τα τραπέζια, ένα μικρό στέγαστρο και ξεκίνησα. Κάθε πρωί έπαιρνα την βάρκα και με τα κουπιά κατέβαινα στο λιμάνι της Ύδρας να πάρω πάγο για μένα και τους γειτόνους -έκανα και τον αγωγιάτη-, τις προμήθειες και επέστρεφα. Το βράδυ έβγαινα για ψάρεμα μ’ ένα δίχτυ για να πιάσω ψαράκια και καλαμάρια.

Η φήμη ότι ένα μαγαζάκι λειτουργούσε στο Βλυχό κυκλοφόρησε στο νησί, εγώ ζύμωνα ψωμί και μαγείρευα κοκόρια με χοντρά μακαρόνια, οι κυνηγοί μου φέρναν λαγούς να τους μαγειρέψω, και γω είχα την τύχη να ’χω μια γειτόνισσα στο Βλυχό από την Πόλη, μου έμαθε τους μουσακάδες, το παστίτσιο, τα γεμιστά. Τρελάθηκε η πεθερά μου με τα φαγητά αυτά, δεν τα είχε ξαναδεί στη ζωή της. Η φτώχεια ήταν μεγάλη, τα ρούχα μας όλο μπαλώματα και η ζωή πολύ δύσκολη. Θυμάμαι, ότι κάποιοι Αμερικανοί που ευχαριστήθηκαν από την εξυπηρέτηση και τα φαγητά μας, μας στείλαν από τις Αμερική, φορεσιές. Μεγάλη χαρά!

Το 1982 κάναμε την πρώτη ανακαίνιση και ακολούθησε και άλλη για να φτάσουμε εδώ που είμαστε τώρα. Αλλά βασανίστηκα πολύ».

Μπορεί τα πολλά πράγματα να έχουν αλλάξει στο νησί και την ταβέρνα της Μαρίνας. Στο μενού, όμως, η Μαρίνα μένει αμετάπειστη και διατηρεί τα παλιά της φαγητά. Γαύρος μαρινάτος, βλίτα, μελιτζάνα φούρνου με κρεμμύδια, κόκκινη σάλτσα και φέτα, παστίτσιο, μουσακά, πίτες με χόρτα του βουνού, υδραίικα καλαμάρια, ψάρια πελαγίσια. Στο τέλος θα υπάρχει και το θεσπέσιο γαλακτομπούρεκο από γάλα και αυγά της γειτονιάς.

Αγάντα κυρά Μαρίνα!