Αράπ

Για την ταβέρνα του Αράπ (Arap) στην «τούρκικη» συνοικία της Κω, γνωστή και ως Πλατάνι ή Κερμεντές, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός.

Για τον απλούστατο λόγο με συνδέουν συναισθηματικοί και ιδεολογικοί λόγοι!

Ήταν το 2004, την εποχή που Χρυσοί Σκούφοι, βρισκόνταν στο απόγειο της δόξας τους και το life style και το glamour βασίλευε στην έρμη την Ελλάδα, στο περιοδικό Blue της Aegean Airlines – τότε που ταξίδευε με τα πρώτα της δυό αεροπλάνα – με την φίλη μου Ρούλα Σαλούτση είχαμε φτιάξει μια στήλη: Τόποι, ιστορία, γαστρονομικοί πολιτισμοί! Και στο πλαίσιο αυτό είχα κάνει ένα αφιέρωμα στην Κω. Και βέβαια είχα διαλέξει ως ταβερνιάρικο προορισμό τον Αράπ, γεγονός που είχε προκαλέσει και τις σχετικές κριτικές:

«Μα απ’ όλην την Κω τους Τούρκους διάλεξες!».

Άντε να εξηγήσεις εκείνη την εποχή, ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν Έλληνες Μουσουλμάνοι πολίτες. Και τους θυμάμαι ότι υποστήριζαν με την ίδια θέρμη τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες, τον Ολυμπιακό και την Φενερ Μπαξέ στα διεθνή τους ματς που βλέπαμε μαζί στο μαγαζί τους απέναντι στην  τηλεόραση.

Ξαναπήγα στην ταβέρνα του Αράπ μετά από 13 χρόνια, φέτος το καλοκαίρι με μια σχετική αγωνία, τι θα ’χε απογίνει;

Kι όμως όλα ήταν όπως τότε. Η μάνα του Yasar και του Kandir να φτιάνει τα ντολμαδάκια, ο βοηθός μάγειρα Σουλεϊμάν να έχει προβιβασθεί σε αρχιψήστη, το μενού το ίδιο, οι μερίδες, ίδια μεγέθη και ίδιο στήσιμο. Το περιβάλλον το ίδιο, το Πλατάνι, δεν ακολούθησε τους ρυθμούς του νησιού. Και η μουσική αναμεμειγμένα τούρκικα με Αγγελόπουλο, Καζαντζίδη, ίδια γεύση.

Ο Γιασάρ (Yasar) με γνώρισε, το ίδιο και ο Σουλεϊμάν και κάναμε χαρές.

Κάτσαμε και τσιμπήσαμε. Ντολμαδάκια από λάχανο, αμπελόφυλλο και κολοκυθανθό, πασά μακαρούνα -θέλει ανάλυση πολλή το θεϊκό αυτό έδεσμα-, μπουρεκάκια, γιαουρτλού, ατζέμ πιλάφ, Άδανα κεμπάπ, mix κεμπαπάκια.

Ο Γιασάρ, γιος του Αράπ, θυμάται από τότε που το κατάστημα ήταν το μισό και ήταν κάτι σαν καφενές με λίγους μεζέδες, δεκαετία 60 και πως από την δεκαετία του 80 έγινε η ταβέρνα του Αράπ που σιγά-σιγά έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς της Κω.

«Δεν δεχόμαστε groups, μόνο μεμονωμένους και παρέες, φυσικά έχουμε Έλληνες και Τούρκους που τον τελευταίο καιρό όσο πάνε και πληθύνονται, αλλά και Ευρωπαίους, Γερμανούς, Εγγλέζους, Σκανδιναβούς»

Η ύπαρξη του Αράπ όπως τον αντάμωσα μετά από καιρό δεν μου κάλυψε μόνο τις γαστριμαργικές μου ανησυχίες και ιδιοτροπίες (καυτερά και κρεατικά), τις γαστρονομικές σχετικά  τις συνάφειες που έχουν οι Μικρασιάτικες συνταγές με τις κουζίνες της Ανατολής   αλλά και τις ψυχικές και τις φιλοσοφικές μου. Μέσα σ’ αυτήν την δίνη του νεωτερισμού και της νεωτερικότητας, η διατήρηση κάποιων σταθερών, είναι ένα βάλσαμο. Είναι οι λεγόμενες παρηγορητικές και καθησυχαστικές γεύσεις που θρέφουν την ψυχή!