Το στέκι της Ριρίκας

Το στέκι της Ριρίκας το είχα ακουστά από κάτι φίλους που μου είχαν δώσει εξαιρετικές συστάσεις. Όταν έφθασα λοιπόν στον Προφήτη Ηλία, ένα σχετικά πλούσιο κεφαλοχώρι με 1500 κατοίκους, που ασχολούνται με τα λάδια, σταφύλια, σταφίδα, -περί τα είκοσι χιλιόμετρα από το Ηράκλειο– εντυπωσιάστηκα από την κίνηση, τα μαγαζιά, τα καφενεία που ήταν γεμάτα κόσμο.

Την Ριρίκα δεν την εντόπισα εύκολα, δεν βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού. Κι όμως όσους ρώτησα, την γνώριζαν, αλλά δυσκολεύονταν να μου εξηγήσουν πώς να φθάσω. Κάποια στιγμή σε μια απόμερη γειτονιά, σ’ ένα στενό σοκάκι, είδα ένα μαγαζί με μια μεγάλη τζαμαρία. Σαν κλειστό μου φάνηκε. Απ’ έξω μια συντροφιά καθόταν στα σκοτεινά και πίναν τον καφέ τους. Τους ρώτησα. Όντως το μαγαζί ήταν της Ριρίκας.

Πενήντα χρόνια μαγαζάτορας, τα τελευταία χρόνια μόνη της χήρα. Ήταν σε πένθος όμως γιατί πριν ένα χρόνο είχε χάσει τη νύφη της -μεγάλη απώλεια- και το είχε κλείσει για ένα μεγάλο διάστημα. Ξεράθηκαν και τα περισσότερα εσωτερικά φυτά που είχαν θεριέψει και μετέτρεπαν το καφενείο σε μια μικρή ζούγκλα. Ξεράθηκε και η καρδιά της. Κάποια στιγμή μαθεύτηκε ότι ήρθαν ξένοι και βγήκε να μας προαπαντήσει. Χαιρετηθήκαμε και ρώτησα αν έχει κάτι να μας ταΐσει όλη την παρέα, τους ντόπιους κι εμένα τον ξένο: “Παιδί μου το μαγαζί είναι κλειστό. Δεν έχω τίποτα. Αλλά θα σας βολέψω”.

Μπήκε βιαστικά μέσα στο μαγαζί, άναψε τα φώτα, φώτισε και το πρόσωπό της. Μας έστρωσε το τραπέζι και εξαφανίστηκε. Κι άρχισε να μας σερβίρει! Μια χωριάτικη με ντόπιες τομάτες κι ένα λάδι σκέτο μέλι. Την τυπική «σκεπαστή» κρητική ομελέτα, ακολούθησαν χοχλιοί μπουμπουριστοί, τυράκια διάφορα, πατατούλες τηγανητές και μπιφτέκια.

Ένα πρόσχαρο κοριτσόπουλο κατέφθασε κάποια στιγμή για να βοηθήσει. Τότε αντιληφθήκαμε ένα κρυφό υπομειδίαμα στο πρόσωπο της Ριρίκας. Ήταν η αγαπημένη της εγγονή, το μόνο πράγμα που της δίνει πια ζωή και χαρά. Και παρ’ όλο το πένθος ποζάραν μαζί για χάρη μας.