Φωλιά του Κυνηγού στο Ψαθοτόπι

Δέκα χιλιόμετρα, νοτίως της Άρτας, εκεί όπου τελειώνουν οι καλλιέργειες των εσπεριδοειδών και αρχίζουν τα βοσκοτόπια και οι βαλτότοποι, λίγο πριν φτάσεις στη γοητευτική Κορωνησία, στις εκβολές του Άραχθου και στις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού βρίσκεται το Ψαθοτόπι.

Σ’ αυτήν την περιοχή χάρη στην αφθονία αρτεσιανών υδάτων, βρίσκονται αρκετές υδροβόρες μονάδες παραγωγής αγροδιατροφικών προϊόντων, μεταξύ των οποίων η μεγαλύτερη μονάδα εκτροφής χελιών της Ελλάδας του Βαγγέλη Γείτονα, και η Thesauri της οικογένειας Παπαγιάννη, η μονάδα εκτροφής οξυρρύγχων που παράγει το μοναδικό ελληνικό χαβιάρι.

Εκεί ανάμεσα στους πολύπλοκους δρόμους του κάμπου και στα στραγγιστικά κανάλια, στο Ψαθοτόπι των 150 κατοίκων, βρίσκεται η Φωλιά του Κυνηγού. Ένα ταβερνάκι, δίπλα στο παλιό σχολείο, μπροστά στην βρύση του χωριού που τρέχει χειμώνα-καλοκαίρι και κάτω από δυo φουντωτά πλατάνια, υποδέχεται τους ντόπιους, τους περαστικούς και τους κυνηγούς εδώ και 25 χρόνια.

Το ταβερνάκι αυτό χαμένο στα βοσκοτόπια, ήταν για μας μια ανεπανάληπτη έκπληξη. Τα 4-5 πράγματα που δοκιμάσαμε ήταν εξαίρετα και οι γεύσεις απογειωτικές μέσα στην απλότητα τους.

Δυο ψωμιά ζυμωτά, ένα σταρένιο και ένα καλαμποκίσιο, ψημένα στο φούρνο του μαγαζιού – άλλες μέρες βγάζει και μπομπότα (μισό αλεύρι-μισό καλαμπόκι). Να βουτάς τις μπουκιές στο λάδι της χωριάτικης και να ζαλίζεσαι από την πληρότητα. Τηγανητή παπαλίνα (σαρδελίτσα), μικρές σουπιές μαγειρευτές με ρίγανη, αλατάκι και σβήσιμο με λεμόνι, χέλι ψημένο στα κάρβουνα όπως και ένα πετάλι (κέφαλος ανοιγμένος στη μέση) στη σκάρα. Για επιδόρπιο γλυκά του κουταλιού, συκαλάκι, νεραντζάκι και καρυδάκι που τα φτιάχνει όπως μάθαμε η μαμά.

Μιλήσαμε με την Ράνια Ξυλογιάννη την ιδιοκτήτρια της Φωλιάς του Κυνηγού, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό μας για το διαμαντάκι που ανακαλύψαμε:

«Ο πατέρας μου ήρθε από το Σούλι, και η οικογένεια Ξυλογιάννη άνοιξε ένα καφενείο που στην πορεία εξελίχθηκε σε ταβερνάκι. Από μικρή βοηθούσα τους γονείς μου. Τον πατέρα μου τον έχασα πριν τρία χρόνια, κι από τότε έχω αναλάβει το μαγαζί με την μάνα μου. Η μάνα μου κάθε μέρα διαλέγει από τον πλανόδιο ψαρομανάβη, που μας φέρνει ψάρια, τσιπούρες, γαρίδες, γουβιά, κεφάλους, γαρίδες, κουτσομούρες, χέλια. Την εποχή του κυνηγιού ψήνουμε πάπιες και λούφες. Είναι μέρες που ψήνουμε κρέατα, παϊδάκια προβατίνας, φρυγαδέλια. Τα αδέλφια μου ο Γιώργος και ο Χρήστος δουλεύουν στην Άρτα, στην ΙΟΝ και στον ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ, έχουν και κτήματα και οικογένειες, αλλά τα καλοκαίρια έρχονται τα βράδια για να μας βοηθήσουν.

Στην Φωλιά του Κυνηγού έρχονται κυνηγοί και φίλοι, είναι όμως και στέκι των γυναικών, που μαζευόμαστε μόνες μας να πιούμε το τσιπουράκι μας! Αυτά δεν γίνονται και όπου κι όπου!»

Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών στο Ψαθοτόπι η Ράνια, περηφανεύεται για το ότι οι γυναίκες, από όλα τα χωριά, μόνο εδώ βγαίνουν και πίνουν μόνες τους τσιπουράκια.

Θα πρέπει όμως να υπερηφανεύεται από δω και πέρα για την μοναδικότητά της. Για το πώς δηλαδή, ένα μαγαζί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας – για την ακρίβεια ανύπαρκτο στο χώρο της ψηφιακής πληροφορίας -, στη μέση του πουθενά, βάζει, χάρη στην ταπεινότητα, την αυτάρκεια, στην έλλειψη ματαιοδοξίας και επιτήδευσης, τα γυαλιά σε πολλά από τα πολυδιαφημισμένα μαγαζιά της εποχής. Και δίνει μια ελπίδα για μαγειρέματα και στάσεις ζωής άλλου ήθους… τόσο σπανίου στην εποχή μας.