Σφήκας

Υπάρχουν φορές που όταν ταξιδεύεις στην Ελλάδα, γράφεις τον καλό σου λόγο για τις προθέσεις των νέων ανθρώπων της περιφέρειας που παλεύουν στον τόπο τους, ενθαρρυντικές κριτικές για τα πιο επιτυχημένα αποτελέσματα, είναι όμως φορές που υποκλίνεσαι από τον σεβασμό στην προσπάθεια και χαίρεται η ψυχή σου για αυτά που συμβαίνουν. Παράδειγμα στο τελευταίο είναι η ταβέρνα Σφήκας στα Τζουμέρκα, που είναι ονομαστή σ’ όλο το νομό της Άρτας αλλά και πιο έξω.

Διασχίζοντας την Γέφυρα Τζαρή και ακολουθώντας για λίγο την κοιλάδα του Άραχθου, φτάνει κανείς στο Κρυονέρι, έναν οικισμό με 30 κατοίκους, όπου στο αριστερό σου χέρι πάνω στη δημοσιά θα δεις ένα καλόγουστο πέτρινο κτήριο. Αν έχεις την τύχη να φτάσεις άνοιξη θα σε υποδεχθεί μια τεράστια καταπράσινη κρεβατίνα, που την εποχή εκείνη είναι κατάφορτη από τον μυρωδικά και πανέμορφα λιλά λουλούδια της. Είναι η αυλή με την παχιά σκιά της ταβέρνας του Στέφανου Σφήκα.

Γεννημένος στο Κρυονέρι και αφού δούλεψε στα τουριστικά στο Αιγαίο για αρκετά χρόνια, ο Στέφανος Σφήκας ήρθε το 2012 και ανέλαβε την ταβέρνα που είχαν στο χωριό του η οικογένεια του από πάππου προς πάππου. Δεν αρκέστηκε στην αναζωογόνηση του μαγαζιού αλλά έφτιαξε ένα θερμοκήπιο, από όπου εξασφαλίζει τα δικά του λαχανικά και μια μικρή φάρμα με άγρια πουλιά, ενώ συνεργάζεται με ντόπιους για τα κρέατα, τα τυροκομικά, και τα κρασιά και τσίπουρα από τα διπλανά οινοποιεία.

Στην κουζίνα κυριαρχεί η προηγούμενη γενιά, η μάνα και η θεία, ενώ τα Σαββατοκύριακα, οι δυο αδερφές του που μένουν στην Άρτα, Μαρία και Ελένη, τον βοηθάνε στο service δίνοντας έναν πρόσχαρο και γιορταστικό τόνο στο μαγαζί, αφού είναι ιδιαίτερα κοινωνικές και εξυπηρετικές.

Ο Σφήκας προσφέρει ένα αποτέλεσμα άκρως γευστικό, μια χωριάτικη σαλάτα που σε κάνει να δακρύζεις, γαλοτύρι από τυροκόμο που σε κάνει να ξεχνάς όσα τυποποιημένα γαλοτύρια έχεις φάει μέχρι σήμερα, πατάτες τηγανητές μούρλια από τα διπλανά χωράφια, μπουμπάρια (σπιτικό είδος αλλαντικού), μαγειρευτά, λαχανόπιτες, ένα ζουμερό και γευστικότατο μπιφτέκι (μείγμα μοσχαρίσιου και χοιρινού κιμά) και φυσικά εξαίρετα ψημένη προβατίνα.

Τον Στέφανο τον γνωρίσαμε, ένας μετρημένος και σεμνός επαγγελματίας, μας περιήγησε στον κήπο, διαλέξαμε τις ντομάτες, τα αγγούρια και τα φάγαμε συντροφιά του.

«Διαλέγω πάντα το καλύτερο κρέας, δεν μπορεί να έρχεται ο ταξιδιώτης μας από την άκρη της γης και να του δίνω δεύτερο πράγμα. Οι προβατίνες είναι βουνίσιες, λίγο πιο σκληρές άλλα πολύ πιο νόστιμες…την σκληράδα με τέχνη την διορθώνεις. Στην φάρμα έχω αγριοπούλια χήνες, ορτύκια, φασιανούς, κοκόρια και πολλά άλλα. Το καλοκαίρι στην βεράντα, το χειμώνα στη αίθουσα με το τζάκι, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις και στους γάμους στην ειδικά διαρρυθμισμένη αυλή, τι τα θες περνάει ο χρόνος!»

Στα 300 μέτρα από την αυλή του Σφήκα ακούς τον Άραχθο να σε καλεί. Μια βόλτα και ίσως ένα γρήγορο δρόσισμα και μια συνειδητοποίηση ότι ο παράδεισος σε περιμένει σε ταπεινά μέρη, εκεί όπου δεν το περιμένεις!