Ζάχος

Το Καπηλειό του Ζάχου βρίσκεται στα Καμίνια, μπροστά σε μια πλατεΐτσα και θεωρείται μια από τις δημοφιλέστερες ταβέρνες του Πειραιά.

Στεγάζεται σε μια στενή πενταόροφη πολυκατοικία, και πολύ δύσκολα να φανταστεί κανείς ότι στο ισόγειό της κρύβεται μια μπακαλοταβέρνα ηλικίας 60 ετών, όσο υπολογίζεται να είναι και η ηλικία του κτηρίου.

Δεν θέλεις και πολλά για να αντιληφθείς ότι το μαγαζί έχει σχέση με τον κόσμο του Ολυμπιακού. Μπαίνοντας, στο αριστερό σου χέρι, μια τεράστια φωτογραφία του λιμανιού του Πειραιά με τέσσερα πλοία της εποχής. Για όποιον είναι μιας κάποιας ηλικίας θα αναγνωρίσει τα πρωτοποριακά για την εποχή επιβατικά πλοία Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μιαούλης και Κολοκοτρώνης, ναυπήγησης του 1952, που όργωναν καθημερινά τις θάλασσες και συνέδεαν τον Πειραιά με τα νησιά του Αιγαίου.

Υπέροχες αναμνήσεις.

Στην επάνω πλευρά της φωτογραφίας ένα Ολυμπιακό κασκόλ περιβάλει τον στίχο «όσο κι αν ψάξω δεν βρίσκω άλλο λιμάνι» από το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι, που κι αυτό χρονολογείται από εκείνη την εποχή – το 1960 πήρε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, στην ταινία «Ποτέ την Κυριακή» του Ζυλ Ντασέν με την Μελίνα Μερκούρη.

Από κάτω οι στίχοι ενός άλλου εφάμιλλης αξίας και δόξας τραγουδιού, που δεν είναι άλλο από τον ύμνο του Ολυμπιακού γραμμένο από τον Γιώργο Μητσάκη.

«Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου
που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου.
Γεννήθηκα μεγάλωσα κοντά στην Τερψιθέα
και σπούδασα μηχανικός εδώ στον Προμηθέα»

Κι εδώ μεγάλες συγκινήσεις.

Κατά τ’ άλλα, κεντρικό στοιχείο της διακόσμησης είναι τα κρασοβάρελα, που είναι αυτά με τα οποία ξεκίνησε να λειτουργεί την μπακαλοταβέρνα του ο Βασίλης Μπαταγιάννης, τη δεκαετία του 1960, αποκτώντας γρήγορα φήμη για το καλό της κρασί. Σήμερα η ταβέρνα ανήκει στον Χρήστο Ζάχο, παλιό Καμινιώτη, λέγεται «Το καπηλειό του Ζάχου», οι παλιοί Πειραιώτες όμως την αποκαλούν ακόμα με το παλιό της όνομα. Μιλήσαμε με τον κυρ-Χρήστο:

«Το μαγαζί το πήραμε το 2003 από τον κυρ-Βασίλη Μπαταγιάννη, που είχε πλέον γεράσει. Εγώ κατάγομαι από την Καρδίτσα και δούλευα ως μηχανικός στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας και με τη γυναίκα μου ερχόμασταν συχνά στου Μπαταγιάννη. Όταν το εργοστάσιο των Λιπασμάτων έκλεισε, το 2000, έμεινα χωρίς δουλειά. Ήμασταν νέοι ακόμη και αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να πάρουμε το μαγαζί. Ξεκινήσαμε προσφέροντας κρασάκι από την Νεμέα. και κανέναν μεζέ, κονσέρβα κορνμπίφ, όπως δηλαδή γινόταν και πριν. Πέσαμε στα βαθιά, η γυναίκα μου μαγείρευε καλά, αλλά άλλο το σπίτι κι άλλο η πελατεία. Τελικά μας πήγε μόνο του το μαγαζί κι έτσι από μπακαλοταβέρνα περάσαμε στο τηγάνι και τελικά με την καθοδήγηση των πελατών, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, να έρχεται κόσμος από όλον τον Περαία, αλλά και την Αθήνα.

Όλο το προσωπικό είμαστε μια οικογένεια, οι περισσότεροι πατριωτάκια από την Καρδίτσα. Τώρα σχετικά με τον Θρύλο, από δώ έχουν περάσει όλοι οι ποδοσφαιριστές του, ακόμα και μέχρι πρόσφατα μάς επισκέπτονταν οι παλιές δόξες του, ο Δαρίβας, ο Ζαντέρογλου, ο Καραβίτης, ο Μποτίνος, ο Κρητικόπουλος, και από τις άλλες ομάδες ο Λουκανίδης και ο Νεστορίδης. Δυστυχώς ένας-ένας φεύγουν από τη ζωή. Εδώ, κάτω από τα βαρέλια, κάθονταν. Ακόμα και τώρα τις Κυριακές έρχονται οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού πριν από κάθε αγώνα, είμαστε το γούρι τους. Τρώνε, πίνουν, τραγουδάνε τον ύμνο του Ολυμπιακού και πάνε ευτυχισμένοι στο γήπεδο».

Οι μεζέδες του Ζάχου ξεκινούν από μια χορταστική και πλούσια σαλάτα βραστών, φρέσκα μπακαλιαράκια, κουτσομούρες, μπαρμπουνάκια στο τηγάνι, καλαμάρια, θράψαλα, χταποδάκια, γαρίδες, καραβίδες. Από μαγειρευτά θα βρεις μπουγιαμπέσα, μυδοπίλαφο, κολοκυθοανθούς γεμιστούς, ή την καρδιτσιώτικη πρασοτηγανιά και τα καρδιτσιώτικα λουκάνικα. Από μεγαλύτερα ψάρια πεσκανδρίτσα, μυλοκόπια, φαγκρί και σφυρίδες.

Το Καπηλειό του Ζάχου είναι μια ψαροταβέρνα περιωπής που βαστά ατόφια την ατμόσφαιρα και τις τιμές μιας μπακαλοταβέρνας!