Βασίλης

Απέναντι από τον ντόκο της Ιχθυόσκαλας Κερατσινίου, όπου διακινούνται όλα τα ψάρια της πρωτεύουσας, κάτω από το επιβλητικό κτήριο της αλευροβιομηχανίας Λούλης, και με φόντο το βιομηχανικό τοπίο του Κερατσινίου, τα ναυπηγεία και τα φορτηγά πλοία, στη θέση μιας παρατημένης καντίνας πλάι στη θάλασσα, εδώ και μόλις επτά χρόνια, ξεφύτρωσε το “Οινομαγειρείο ο Βασίλης“, ένα ψαρομάγαζο, που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έγινε από τα πιο περιζήτητα του Πειραιά.

Δημιουργοί του ο Βασίλης και η Βαλβόνα, που ήρθαν πριν τριάντα χρόνια από την Αλβανία, παρέλαβαν το 2018 μια κλειστή για 3-4 χρόνια καντίνα, -«Πράσινο» την έλεγαν- που έδινε κολατσιά στους εργαζόμενους στα γύρω βαπόρια και στους μαστόρους της περιοχής. Το ζευγάρι δούλεψε σκληρά και με ενθουσιασμό, ο χώρος μεγάλωσε με πρόχειρες ξύλινες αυτοκατασκευές, πολλούς αυτοσχεδιασμούς, νάιλον και ομπρέλες για προστασία από τον αέρα και τον ήλιο, και φτιάχνοντας κουζίνα με ένα τηγάνι σέρβιραν στην αρχή μαριδούλα στους δύτες, τους ναυτικούς, στους ανθρώπους του λιμανιού και της Ιχθυόσκαλας και σε όσους σχόλαγαν από τις δουλειές τους. Σύντομα το έμαθε η γειτονιά, μετά το Κερατσίνι και σήμερα το γνωρίζει όλος ο Πειραιάς. Και αλήθεια, τα πρόσωπα που βλέπει κανείς να κάθονται στα τραπέζια του μαγαζιού είναι καθαρά πρόσωπα, λαϊκός κόσμος, Πειραιώτικος, οικογένειες με παιδιά, συνταξιούχοι και απόμαχοι της θάλασσας και της ζωής.

Σήμερα, το μικρό κουζινάκι της «καντίνας» απέκτησε πέντε τηγάνια και δυο φριτέζες, που τα διαχειρίζεται, ως διευθυντής ορχήστρας, ο Βασίλης. Σε κάποια τηγανίζονται οι τηγανητές πατάτες, τα κολοκυθάκια και τα κεφτεδάκια, ενώ σε άλλα τα καλαμαράκια, οι μαριδούλες, τα μπακαλιαράκια, οι γαρίδες και οι καραβίδες. Σε σαγανάκια μαγειρεύονται τα μύδια και οι γαρίδες, ενώ σε μεγαλύτερα κατσαρολάκια μαγειρεύονται οι γαριδομακαρονάδες, προσφιλείς στην πιτσιρικαρία που πηγαίνει με τους γονείς στο ταβερνάκι.

Θα βρει κανείς και ψάρια ημέρας από την απέναντι Ιχθυόσκαλα που ψήνονται στη σχάρα, όπως και καραβίδες, σαρδέλες και πλοκάμια χταποδιών.

Η Βαλβόνα μάς εξιστορεί την ιστορία του μαγαζιού:

«Ήρθαμε νέοι από την Αλβανία, εγώ ήμουν δεκαεννέα χρονών και ο Βασίλης ήταν είκοσι δύο – μόλις είχαμε αρραβωνιαστεί -, εγκατασταθήκαμε στο Κερατσίνι και περάσαμε δύσκολα τα πρώτα χρόνια. Ο άντρας μου δούλευε για δεκαεπτά χρόνια σ’ ένα κυλικείο, στο φανάρι αριστερά πριν μπεις στην Ιχθυόσκαλα. Εγώ πάλι έκανα σκάλες σε πολυκατοικίες και αργότερα καθάριζα σπίτια, τι κι αν είχα σπουδάσει κλασική μουσική στη χώρα μου. Κάναμε δυο κορίτσια, η μία τέλειωσε το Πανεπιστήμιο στην Πάτρα, και η άλλη τελειώνει τώρα το Λύκειο. Όταν πήραμε την καντίνα δεν υπήρχε τίποτα εδώ, ήταν μόνο μια αλάνα. Σκεφτήκαμε πως θα έρχονται τα αυτοκίνητα, αφού θα είχαν χώρο να παρκάρουν. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε με πέντε τραπέζια και με βάρκα την ελπίδα. Σήμερα από το μαγαζί συντηρούνται έντεκα οικογένειες».

Ο Βασίλης πάει κάθε μέρα στις 3 το πρωί στην Ιχθυόσκαλα, διαλέγει τα ψάρια και έπειτα αναλαμβάνει τα τηγάνια. Η Βαλβόνα φροντίζει για όλα τ’ άλλα, και η μεγάλη κόρη, η Αλεξάνδρα, βοηθάει με κέφι στο σερβίρισμα.

«Πρέπει να είμαστε πάντα ευγνώμονες για τα πάντα», μάς λέει η Βαλβόνα. «Είχαμε την υπομονή και τα κουράγια και περάσαμε τον κάβο με τις φουρτούνες, και τώρα κάθε μέρα λέω ευχαριστώ».

Το 1966, πριν 60 περίπου χρόνια – πολύ πριν γεννηθεί η Βαλβόνα – ο Ξαρχάκος με τον Γκάτσο είχαν γράψει ένα πολύ όμορφο λαϊκό τραγούδι, που της ταιριάζει πολύ:

«Κάτω στον Πειραιά, στο Μουράγιο
είπα να σκοτωθώ, μα τον Άγιο
Μα έκανα υπομονή και κουράγιο
κι ήρθα κρυφά τον παλιό μου καημό να σου πω
Μάτια βουρκωμένα, παραπονεμένα
Δίχως αγάπη και πόνο κανένας δεν ζει…»