Κουτούκι του Τσεκούρα

Ο τρόπος για να βρεθείς στο «Κουτούκι του Τσεκούρα» είναι πανεύκολος. Από το λιμάνι του Πειραιά, πίσω από τον Άγιο Διονύση παίρνεις την Αγίου Δημητρίου και στην διασταύρωση με την Αναπαύσεως, στρίβεις αριστερά και μετά από έξι οικοδομικά τετράγωνα, μόλις αρχίσει η κούρμπα της, στρίβεις αριστερά στην οδό Σινασίου, ένα δρομάκι με χαμηλά σπίτια, πεζοδρόμια με νεραντζιές, ο παλιός γραφικός Πειραιάς. Μόλις φτάσεις στην διασταύρωση με την 25ης Μαρτίου, θα συναντήσεις απέναντί σου το Κουτούκι του Τσεκούρα.

Η πρώτη εντύπωση είναι ότι πρόκειται περί ενός σκηνικού που δημιούργησε ο Μίνος Αργυράκης (1920-1998) ο σκηνογράφος της «Οδού Ονείρων» του Μάνου Χατζηδάκη και της «Μαγικής Πόλης» των Μάνου Χατζηδάκη και Μίκη Θεοδωράκη. Μόνο που εδώ πρόκειται για το λαϊκό γούστο του Άγγελου Στεφανάκη που, ως εκπρόσωπος της τρίτης γενιάς του Τσεκούρα και με εφόδια τα οικογενειακά κειμήλια και τις μνήμες του, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα εποχής ‘60.

«Ο παππούς μου Άγγελος Στεφανάκης, την δεκαετία του ’20 παντρεύτηκε την Βαγγελιώ προσφυγοπούλα από την Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκαν εδώ. Ήταν τρία αδέλφια με οικογενειακό μπακάλικο στον Πειραιά που χώρισαν και ο καθένας έκανε την δικιά του μπακαλοταβέρνα. Το 1924 κτίζει ένα σπιτάκι εδώ και παραδίπλα το 1933 το μπακάλικο με τα δυο-τρία τραπεζάκια. Έρχονταν οι ψαράδες από την Σκάλα με τα ψαράκια τους, οι χασάπηδες με τις συκωταριές – μεταξύ των οποίων και ο Μάρκος που δούλευε τότε ως εκδορέας στα δημοτικά σφαγεία του Πειραιά -, μπαρμπουτιέρηδες και χασικλήδες, και ο παππούς μου τα τηγάνιζε και τα συνόδευε με σαλατούλες. Όταν όμως τους ζήταγε τα ψηστικά και τα λοιπά, οι πελάτες του τα θεωρούσαν πολλά και έτσι τον βάπτισαν Τσεκούρα, επειδή τάχατες τους τσεκούρωνε. Έτσι έμεινε το παρατσούκλι, η φήμη του μαγαζιού, και η ονομασία της γειτονιάς. Γιατί τελικά οι συνοικίες οριζόντουσαν ως γεωγραφικοί χώροι από τις εκκλησίες και τις μπακαλοταβέρνες τους!

Το 1973 την εποχή που αναλαμβάνει ο πατέρας μου Σπυρίδωνας τα μπακάλικα μπαίνουν σε κρίση γιατί ανοίγουν τα πρώτα σουπερμάρκετ. Ο πατέρας βάζει δυο βαρέλια κρασί, και δίνει βάρος στην ταβέρνα, και τον επόμενο χρόνο έφτασε να πουλήσει 13 τόνους! Την εποχή του Ανδρέα (Παπανδρέου) απελευθερώθηκε η διατίμηση στο κρασί και τα πράγματα πηγαίναν καλά! Το 2005 παίρνω την σκυτάλη, και φτιάχνω μαζί με την γυναίκα μου, μια κανονική ταβέρνα, τον χώρο όπως τον βλέπετε σήμερα»!

Το αποτέλεσμα είναι σκηνικό θεάτρου, το πεζοδρόμιο φαρδύ, τα τραπέζια ευρύχωρα μέσα στις πρασινάδες και ο κόσμος λαϊκός, όλο ζωντάνια.

Τα φαγητά παραγγέλνονται αφού σημειώσεις μόνος σου τις επιλογές στον κατάλογο που σου δίνεται, και είναι μια σπαζοκεφαλιά τι να πρωτοδιαλέξεις ανάμεσα σε τόσες προτάσεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις επιστρατεύεται η πανταχού παρούσα Ελένη και τα προβλήματα επιλύονται πάραυτα.

Από τα εδέσματα, από τα πρώτα ξεχωρίσαμε την παστουρμαδόπιτα, γιαλαντζί ντολμάδες, ξιδάτες μελιτζάνες, φάβα, μανιτάρια, σαγανάκι σουτζούκι με αυγά και τις αποθεωτικές τηγανητές πατάτες με κιμά και τριμμένο κεφαλοτύρι. Από τα μαγειρευτά το αρνίσιο κότσι στη γάστρα και το κλέφτικο στη λαδόκολλα, ενώ από κρεατικά στο τηγάνι, η αρνίσια συκωταριά, η πολίτικη τηγανιά και στην ψησταριά τα παϊδάκια, οι μπριζόλες, τα κεμπάπ και το μοσχαρίσιο συκώτι. Για τους ψαροφαγάδες υπάρχει το μαριδάκι, ο γαύρος, οι ψητές σαρδέλες, χταποδάκι, γαρίδες, ο μπακαλιάρος, τα αχνιστά μύδια και ανάλογα την περίσταση κουτσομούρες.

Ο Άγγελος φτιάχνει το κρασί μόνος του, του το έμαθε ο πατέρας του. Παίρνει μούστο από την Θήβα και το βάζει στα βαρέλια που έχει πίσω στην αποθήκη. Το βράδυ που το επισκέφτηκα με μια παρέα, θα ήπια πάνω από ένα κιλό μόνος μου. Το πρωί ήμουν λαμπίκο!

Και είχα την αίσθηση ότι την προηγούμενη βραδιά στο Κουτούκι του Τσεκούρα είχα παρακολουθήσει αναπάντεχη θεατρική παράσταση καρυκευμένη με μπόλικες νοστιμιές και πολλή ανθρωπιά.